بریده‌هایی از کتاب هبوط

مردن بهتر است از زندگی‌کردن با شرکای بدرنگ زندگی.

بهترین فرشته‌ها همین شیطان بود. مرد و مردانه ایستاد و گفت: «نه، سجده نمی‌کنم. تو را سجده می‌کنم، اما این آدمک‌های کثیفی را که از گِل متعفن ساخته‌ای، این موجود ضعیف و نکبتی را که برای شکم‌چرانی‌اش خدا و بهشت و پرستش و عظمت و بزرگواری و آخرت و حق‌شناسی و محبت و همه‌چیز و همه‌کس را فراموش می‌کند؛ برای یک شکم انگور یا خرما یا گندم، گوسفندوار پوزه‌اش را به زمین فرو می‌برد و چشمش را بر آسمان و بر تو می‌بندد، سجده نمی‌کنم. این چرندِ بدچشمِ شکم‌چرانِ پول‌دوستِ کاسبکارِ پست را سجده کنم؟ » کسی را که به خاطر تو، برای نشان دادن ایمان و اخلاصش به تو، یک دسته گندم زرد و پوسیده را به قربانگاه می‌آورد؟ او را که به خاطر خوشگلی خواهرش حرف تو را زیر پا می‌گذارد؟ پدرش را لجن‌مال می‌کند؟ برادرش را می‌کشد...؟ نمی‌بینی اینها چه می‌کنند؟

تقیه درد زیباترین نمایش ایمان است.

به یاد آن زن روستایی افتادم که عمر را در کار صحرا و فقر خانه به سر برده بود و به دو تن از خویشان من که یکی نازک و بلند بود و دیگری کلفت و کوتاه، با لهجه محلی‌اش می‌گفت: «قدبلند گل تو گلستان می‌چیند؛ قدکوتاه تاپاله گاو تو دیگدان می‌چیند» و ما به آن قدکوتاه خندیدیم و دیدیم او از آن قدبلند عذرخواهی می‌کند و دانستیم مقصودش این است که آدم کوتاه عنصر مفید و به‌دردخوری است، اما بلندقد آدم بیکاره و بی‌ثمری! همیشه مسأله اختلاف درجه در عقل نیست، بلکه اختلاف نوع و جنس هم هست که از آن غالبا بی‌خبرند.