بریده‌هایی از کتاب کتاب گردها و شرکا؛ جلد اول

شاید بخشی رو از بابات، بخشی رو از مامانت، و قسمتی رو هم از همهٔ ما به ارث برده باشی، اما تا جایی که می‌دونم بهترین بخش‌های وجودی تو همون‌هایی‌ان که مال خودت هستن.

مردم به‌ندرت متوجه چیزهایی می‌شن که خارج از ذهن خودشونه. انسان‌ها بی‌نهایت به خودشون مشغولن و قابلیت سرسام‌آوری هم برای درونی کردن چیزهایی دارن که بهشون ارائه می‌شه.

مطمئنم لازم نیست به شما دوتا بگم کتاب‌ها چقدر نیرومندن. اون‌ها می‌تونن افکار و جهان رو تغییر بدن، درها و ذهن‌ها رو باز کنن، و دونه‌هایی بکارن که چیزهای جادویی یا حتی وحشتناک به بار می‌آره. قصه‌ها چیزهایی‌ان که باید موردعلاقه و هم‌زمان، مورداحترام باشن. هیچ‌وقت قدرتشون رو دست‌کم نگیرین. برای همینه که کتاب‌ها گاهی دچار تغییر می‌شن. بعضی آدم‌ها از برخی مطالب گفته‌شده توی کتاب خوششون نمی‌آد و سعی می‌کنن به قصه‌ها آسیب برسونن. به‌خاطر همین ما سعی می‌کنیم از قصه‌ها محافظت کنیم. اگه این کتاب‌ها دست آدم‌های ناجور بیفته، ممکنه استفاده‌های وحشتناکی ازشون بشه.

تیلی نزدیک‌ترین صندلی را پیدا کرد، نشست و شروع کرد به خواندن اولین جمله‌های آشنای کتاب. خیلی زود، خاطرجمع از صحنه‌ها و شخصیت‌هایی که خیلی خوب آن‌ها را می‌شناخت، و آسوده از اینکه می‌دانست مادرش سال‌ها پیش به همین سفر رفته، مثل آلیس، در سرزمین عجایب گم شد.

دلم می‌خواست دربارهٔ این چیزها باهاش حرف بزنم

پرسید: «می‌دونی چرا این‌قدر از این کتاب‌ها خوشش می‌اومد؟» بابابزرگ به‌دقت جواب داد: «خب، قبلاً هم گفته‌ام، همیشه رابطهٔ خیلی خاصی با شاهزاده کوچولو داشت. می‌دونی چرا همه‌مون ماجراهای آلیس در سرزمین عجایب رو دوست داریم؟ جادو، شرارت، چرندیات. به‌خاطر همهٔ این چیزهای خوب.»

شاید مثل قضیهٔ سگ‌هاست که کم‌کم شکل صاحب‌هاشون می‌شن. من هم آدم‌های واقعی رو شکل شخصیت‌های محبوبم می‌بینم

داستان‌هایی که خودت می‌سازی هم درست‌وحسابی‌ان. این‌طور فکر نمی‌کنی؟ اگرچه در میون گذاشتنشون با آدم‌های دیگه سخت‌تره، مگه اینکه بنویسی‌شون.

خجالت‌زده گفت: «نفهمیدم کی اومدی. آره، قبلاً اومده‌ام. مامانم همهٔ هدیه‌های کریسمس رو از اینجا می‌خره. اما من یادم رفته بود اینجا چقدر...» و مکث کرد. تیلی گفت: «جادوییه؟ هیجان‌انگیزه؟ قشنگه؟» «آره، اما منظورم این نیست. منظورم جوری که به نظر می‌آد، نیست، احساسیه که به آدم می‌ده، می‌دونی؟ کلمه‌ای داریم که معنی‌ش جایی باشه که ماجراها زندگی می‌کنن؟»

تیلی، شاید بخشی رو از بابات، بخشی رو از مامانت، و قسمتی رو هم از همهٔ ما به ارث برده باشی، اما تا جایی که می‌دونم بهترین بخش‌های وجودی تو همون‌هایی‌ان که مال خودت هستن.