بریده‌هایی از کتاب کتاب گردها و شرکا؛ جلد اول

کتاب‌هایی که می‌خونیم کمک می‌کنن تا تصمیم بگیریم می‌خوایم چه‌جور آدمی باشیم.

بعضی وقت‌ها منطقی بودن خیلی خسته‌کننده‌ست

تیلی گاهی فکر می‌کرد لابد «رفاقت» را توی یکی از درس‌های مدرسه یاد داده بودند و او آن جلسه غایب بوده و عقب افتاده و هیچ‌وقت نتوانسته خودش را به بقیه برساند.

داد: «دوتا کتاب موردعلاقهٔ من، آنه در گرین گیبلز و آلیس در سرزمین عجایبه. آنه و آلیس شخصیت‌های محبوب منن.» «چرا این‌قدر دوستشون داری؟» تیلی مکثی کرد و گفت: «دلایل زیادی داره، اما بیشتر به‌خاطر این دوستشون دارم که حتی وقتی کتاب‌هاشون رو نمی‌خونم هم واقعی به نظر می‌آن.» جک پرسید: «منظورت از واقعی چیه؟» تیلی به این سؤال با دقت فکر کرد. «مثلاً، بعضی وقت‌ها که نمی‌دونم چی‌کار کنم، فکر می‌کنم اگه آنه جای من بود چی‌کار می‌کرد، یا اینکه دلم می‌خواد درمورد چیزی که یاد گرفته‌ام با آلیس حرف بزنم، و یه ثانیه بعدش یادم می‌افته که اون‌ها آدم‌های واقعی نیستن که بتونم برم و باهاشون صحبت کنم.»

برای خواهرم هِستِر که از داستان‌هایی شبیه داستان‌های من آفریده شد.

جادوی کتاب تنها جادویی است که داریم

تیلی گفت: «فقط نمی‌فهمم چی واقعیه و چی تخیله.» «من فهمیدم بیشتر چیزها ترکیبی از هر دوشون هستن و واقعیت، زیادی دستِ بالا گرفته شده. واقعیت بانوی دمدمی‌مزاجیه.» گربه دوباره لبخند زد. «عوض می‌شه و می‌لغزه و هرگز کاملاً طوری که دلت می‌خواد یا ازش انتظار داری رفتار نمی‌کنه. اون دوست حقه‌بازیه. دیگه برات نگم که توی سرزمین عجایب حتی بدقلق‌تر هم می‌شه.»

تیلی گاهی فکر می‌کرد لابد «رفاقت» را توی یکی از درس‌های مدرسه یاد داده بودند و او آن جلسه غایب بوده و عقب افتاده و هیچ‌وقت نتوانسته خودش را به بقیه برساند.

هیچ‌کس تو زندگی واقعی ماجراهای به‌دردبخور نداره.»

بابابزرگ با تعجب پرسید: «واقعاً؟ خب، من فکر کردم اون بهترین دوستته.» تیلی با حالتی جدی گفت: «من اصلاً بهترین رفیق ندارم و فهمیده‌ام که توی مدرسه کسی نیست که در حدی باشه که بشه بهش گفت بهترین دوست.» بابابزرگ پرسید: «و دقیقاً چی باعث می‌شه که بشه به کسی گفت بهترین دوست؟» تیلی جواب داد: «کسی که کنارت بمونه، کسی که هیچ‌وقت حوصله‌ش از حرف زدن باهات سر نره. کسی که ماجراجو و باهوش و شجاع و بامزه...»