بریده‌هایی از کتاب کاری را بکن که دوست داری

دوگانگیِ خانۀ سرکوبگر در برابر محل‌کارِ رهایی‌بخش،

پرداخت مالی برای خانه‌داری،

پوچی همان چیزی است که هم ناامیدی و هم لذت ناشی از یک زندگی خانگی محض را تعریف می‌کند.

از سوی دیگر، یک ساعت تنهایی و به‌رؤیارفتن با جامی در دست، بدون تردید، کاری است تجملی.

«هیچ‌کس ‘مصرعی در رثای منشیان فروشگاهی’ نسرود».

مادامی‌که سعادت ما وابسته به درآمد باشد، و درآمد وابسته به کار، عشق انگیزه‌ای فرعی برای انجام کار خواهد بود.

مالک‌بودن، و نه کارکردن، آن چیزی است که بخش عمدۀ ثروت را تولید می‌کند.

ارزش سرمایه بسیار سریع‌تر از دستمزد افزایش می‌یابد.

کار هفتگی ۱۰۰ ساعت است، کل سیارۀ زمین دارد در تنور گاز کربنیک و متان کباب می‌شود، و دارایی ۸۵ نفر دست‌کم به اندازۀ دارایی‌های ۵۰ درصد کل انسان‌هاست. این‌حرف‌ها از یک کتاب پرفروش آخر‌الزمانی بیرون نیامده‌اند، بلکه واقعیت‌های زندگی مدرن هستند و به ما می‌گویند دیگر به مرزهای زندگی، کار و مصرف رسیده‌ایم.

در بریتانیا، یکی از پیشروترین پزشکان کشور، به نام دکتر جان اَشتون، رئیس دانشکدۀ سلامت عمومی بریتانیا، اخیراً با اشاره به تأثیرات زیان‌بار بیش‌کاری بر سلامت، مانند فشارخون بالا، مشکلات خواب، و تضعیف دستگاه ایمنی بدن به دلیل اضطراب، پیشنهاد داد روزهای کاری به چهار روز در هفته کاهش یابند. دکتر اشتون، با الهام از یکی از جزوات قدیمی جنبش کارگری، حتی از طرح چهار روز کار در هفته به‌عنوان راهی برای مقابله با بیکاری حمایت می‌کند. او معتقد است «توزیع نامناسب کار»، که بر اساس آن تعداد زیادی از کارگران بیش‌ازحد کار می‌کنند، و در همین حال بسیاری بدون کار باقی می‌مانند، در هر دو گروه منجر به ایجاد مشکلات سلامتی مرتبط با اضطراب می‌گردد.

شخصیت مثالی‌ای که آن‌ها ارائه می‌کنند کسی است که از نیازهای پیش‌پاافتاده‌ای همچون خواب، مراقبت، ارتباط و دیگر قیدوبندها فراتر رفته، تمام تمرکزش را بر کار و سود می‌نهد. قهرمانان افسانه‌ای در این جهان افرادی هستند که صد ساعت بی‌وقفه در دفترشان می‌مانند و مراسم اجرای موسیقی فرزندانشان، یا تبِ ۴۰ درجۀ آن‌ها، حواسشان را از کار پرت نمی‌کند. عقیده بر این است که کارکنان با اهمیت‌ندادن به خواسته‌هایشان تبدیل به ابرانسان می‌گردند.

آکان اوتانی، از نشریۀ بلومبرگ نیوز ، به‌اجمال چنین پاسخ می‌دهد: «دوران جوانی زمانی است که باید به خودتان تکانی دهید، چراکه احتمالاً آخرین افزایش حقوقتان را پیش از تولد ۴۰سالگی‌تان می‌بینید، مگر آنکه در کارتان اعجوبه‌ای خارق‌العاده باشید».

کارکنانی که در ردۀ بالاتر قرار دارند حقوق‌های بهتری دریافت می‌کنند، شرایط کاری باثبات‌تری دارند و مزایایی همچون بیمه‌های تکمیلی و مرخصی با حقوق به آن‌ها تعلق می‌گیرد. کارکنان رده‌های پایین همچون نیروی کار موقت دیده می‌شوند، قرارداد‌هایشان دائمی نیست، دریافتی‌هایشان به‌شکل چشمگیری پایین‌تر است، و اگر اصولاً مزایایی داشته باشند، مبلغش چندان دندان‌گیر نیست.

امروزه طبقۀ متخصصان-مدیران از دو طرف تحت فشار است. از سویی، القاب متخصصان-مدیران، یعنی همان سازوبرگ پوشالی استقلال کارکنان، به رده‌های پایین سرریز می‌کند (حالا دیگر به منشی‌ها می‌گویند «مسئول دفتر»، به صندوق‌دارها می‌گویند «کارشناس صندوق») و از سوی دیگر، مزایای عضویت در این طبقه (پاداش، مزایا و حقوق مکفی) کمتر و کمتر می‌گردد.

امروزه میزان بدهی دانشجویان بیش از ۱ تریلیون دلار است، یعنی رقمی که تقریباً تمامی اشکال دیگر بدهی در آمریکا، ازجمله بدهی کارت‌های اعتباری، را تحت الشعاع قرار می‌دهد. بدهی دانشجویان، برخلاف دیگر بدهی‌های اشخاص حقیقی، با ورشکستگی از میان نمی‌رود، و ناتوانی در پرداخت وام‌های دانشجویی خصوصی یا فدرالْ وام‌گیرندگان را در معرض راهکارهایی تهاجمی قرار می‌دهد، راهکارهایی همچون مسدودسازی حقوق، تملیک مالیات مستردشده و جوایز لاتاری و، بدتر از همه، ممانعت از پرداخت‌های تأمین اجتماعی در آینده.

در سال ۲۰۱۷، بیش از نیمی از دانشجویان ورودی دانشگاه هاروارد درآمد سالانۀ خانواده‌شان را بین ۱۲۵ هزار دلار تا ۲۵۰ هزار دلار اعلام کردند، و ۱۴ درصد دانشجویان برآمده از خانواده‌هایی هستند که بیش از ۵۰۰ هزار دلار در سال درآمد دارند. بر اساس گزارش مرکز آمار ایالات‌متحده، درآمد خانواده‌های متوسط آمریکایی حدود ۵۰ هزار دلار است.