بریده‌هایی از کتاب سرنوشت انسان: برزخ و نفخه صور (به انضمام مباحث رجعت)

ائمه (ع) در کنار قبور مطهرشان حاضرند، زائرشان را می‌بینند، صدایشان را می‌شنوند و سلامش را پاسخ می‌دهند،‌ ولی ما نمی‌توانیم بشنویم.

وهابی‌ها، هم زیارت قبور و سلام بر اموات را شرک می‌دانند و هم توسل و کمک خواستن از پیامبر (ص) و اولیای الهی را حرام می‌دانند

کنار قبر پدر و مادر و شهدا و علماء دعا بیشتر مستجاب می‌گردد.

چه خوب است هفته‌ای یک بار آدم به زیارت اهل قبور برود.

محمد بن مسلم از امام صادق (ع) می‌پرسد: وقتی به زیارت قبور می‌رویم «فَیَعْلَمُونَ بِنا اِذا اَتْیناهُم؛ آیا آن‌ها متوجه می‌شوند؟» فرمود: ای وَاللهِ اِنَّهُمْ لَیَعْلَمونَ بِکُمْ وَ یَفْرَحُونَ بِکُمْ وَ یَسْتَأْنِسونَ اِلَیْکُمْ؛ آری به خدا سوگند! آن‌ها متوجه آمدن شما می‌شوند و از عمل شما خوشحال می‌گردند و به شما انس می‌گیرند. در روایت دیگر فرمود: وَ یَسْتَوْحِشُونَ لَهُ اِذا انصَرَفَ عَنْهُمْ؛ و هنگامی که بر می‌گردند، وحشت می‌کنند.

بهترین و نزدیک‌ترین جا برای ارتباط برقرار کردن با میت از طریق همین قبر خاکی اوست که محل جسم متوفی می‌باشد و مورد علاقه و توجه او است.

از امام صادق (ع) روایت شده است: تَهادَوْا تَحابُّوا؛ به هم هدیه دهید تا محبت‌ها بیشتر شود.

وقتی ما عملی را به معصوم و ولیّ خدا ربط می‌دهیم، این عمل ارزش مضاعف پیدا می‌کند.

هرکس ثواب نماز خود را برای پیامبر (ص) و یا امامان معصوم (ع) قرار دهد، خداوند آن‌قدر ثواب این نماز را افزایش می‌دهد که نفس از شمارش آن قطع می‌گردد. (یعنی دیگر قابل شمارش نیست.) و قبل از مرگ به او گفته می‌شود: فلانی هدیۀ تو به ما رسید، امروز روز پاداش و تلافی کردن خوبی‌های توست. «فَطِبْ نَفْساً وَ قَرَّ عَیْناً بِما اَعَدَّ اللهُ!؛ دلت خوش و چشمت روشن باد به آنچه خدا برایت مهیا نموده است!»

هر خوبی را با خوبی بهتر از آن جواب دهید، یا دست‌کم به همان اندازه باشد. این یک دستور الهی قرآنی است

توصیه‌های دین برای بزرگ کردن انسان است. برای دریایی شدن آدم‌هاست، که فقط خود را نبینند.

در دعاها به ما گفته‌اند که فقط برای خودتان نخواهید، روحتان بزرگ و همّتتان بلند باشد، از خدا برای همه بخواهید. خدا اگر به همه بدهد از او چیزی کم نمی‌شود.

اگر خودمان بزرگ باشیم، تنگ‌نظر و بخیل و خودخواه نباشیم، مثل خود خدا برای دیگران هم بخشش و ریزش داشته باشیم، آن وقت بیشتر گیر خودمان می‌آید.

در زمان پیامبر اکرم (ص) شخصی از دنیا رفت و انبار خرمایی از او به جای ماند که بازماندگان به نیت او صدقه دادند. یک دانه خرما مانده بود. پیامبر اکرم آن یک دانه را در دست گرفتند و فرمودند: اگر خود میت در زمان حیاتش همین یک دانه را خودش انفاق می‌کرد، بهتر از این انبار بود که پس از او دیگران برایش انفاق کردند و صدقه دادند. خود شخص باید ملکه سخاوت و گذشت را در دنیا در روح خود درست می‌کرد.

هر عمل خیری برای میت انجام شود، فوری اثرش در عالم برزخ ظاهر می‌شود و به او می‌رسد.

امام صادق (ع) هم فرمودند: «اگر هزار نفر را هم در حج خود شریک کنی، برای هر یک حجی خواهد بود، بدون این‌که از ثواب حج تو چیزی کاسته شود.»

آنچه برای میت انجام می‌دهیم باید عمل صالح باشد. عمل صالح حداقل باید دو خصوصیت داشته باشد: یکی مفید و به درد بخور باشد. ارزشی داشته باشد و گره‌ای باز کند. دوم به نیت الهی باشد

نفس رفتن بر سر قبر آن‌ها برایشان یک انس و لذتی فراهم می‌کند، تا چه برسد به این‌که دعا و استغفار و صلوات و تلاوت قرآنی هم هدیه کند.

یکی از گناهان کبیره این است که آدم کاری کند که برای پدر و مادرش مایه نفرین و فحش باشد.

تلقینِ پس از دفن و مدتی سر قبر نشستن و خواندن قرآن و دعا و استغفار برای او بسیار مهم است. و این اولین هدیه ارزشمند به میت است و چه بسا همین، سختی سؤال نکیرین را دفع می‌کند. چنان‌که قبلاً گفتیم، بعد از این تلقین، دو ملک به هم می‌گویند: برویم «فَقَدْ لُقِّنَ حُجَّتَهُ؛ حجتش به او تلقین شد.»