بریده‌هایی از کتاب خانه ای روی پل

«باید از اون مردهای زنده‌ای که روی پل بودن بترسی، نه از این مُرده‌ها.» راست می‌گفت. زنده‌ها خیلی خطرناک‌تر بودن

«دوست ندارم راحت قید چیزی رو بزنم.»

به خودم قول دادم هیچ‌وقت مثل آما نشوم. قول دادم هیچ‌وقت به‌خاطر هیچ‌چیزی به کسی التماس نکنم.

و یک‌جورهایی انگار می‌ترسیدی خوشحال باشی،

کوتی هنوز عاشقمونه. ولی عشق باعث نمی‌شه زندگی نکنه و رو به جلو حرکت نکنه، چون قانون زندگی همینه.»

اینکه چطوری زندگی کنی مهم‌تر است تا اینکه چقدر زندگی کنی.

آرول گفت: «به چیزهایی توجه کن که از دستشون ندادی

نباید بیشتر از این خودت رو سرزنش کنی. تو تصمیم‌هایی رو گرفتی که به‌نظرت درست بودن و تمام تلاشت رو هم کردی.»

زندگی عادلانه نیست، ویجی. بچه‌های خیلی زیادی هستن که مثل شما خونه‌ای ندارن، هیچ بچه‌ای هم نباید مجبور باشه کار کنه

به خالی بودن شکم‌هایمان عادت داشتم. اما آن شب وجودم هم از امید خالی شده بود.

و یک‌جورهایی انگار می‌ترسیدی

اما بعضی چیزها هیچ‌وقت عوض نمی‌شوند، روکو. تو دیگر هرگز برنخواهی گشت.

«تقصیر منه که روکو مرده.» «اینکه نمی‌دونستی قراره چه اتفاقی بیفته تقصیر توئه؟ اگه این‌جوری باشه، تقصیر ما هم هست. اگه وقتی گفتی از اون ضایعات‌فروش می‌ترسی، حرفت رو باور کرده بودم شاید هیچ‌وقت مجبور نمی‌شدیم بریم توی اون قبرستون پر از پشه زندگی کنیم. اگه موتو تو رو از سلینا آنتی نترسونده بود، ممکن بود زودتر بیایم اینجا.» نمی‌توانست آرامم کند. ماهیتابه را کوبیدم روی سینک. «دلم می‌خواد برگرده پیشم!» «بس کن!» آرول ماهیتابه را به‌زور از دستم گرفت. «من هم دلم براش تنگ شده. موتو هم همین‌طور.» «روکو خواهر شما نبود! خواهر من بود. خواهر من. حالا هم رفته و دیگه هیچ‌کس رو ندارم.»

بهم گفته بود آکا، یعنی خواهر بزرگ‌تر. با این حرفش نشان داد همه‌مان اعضای یک خانواده‌ایم.

برایم خیلی جالب است که این‌همه دعاهای مختلف وجود دارد و این‌همه آدم دعا می‌خوانند اما هنوز دنیا پر از بدبختی و ظلم است.

«بعد از ده‌هزار چه عددی می‌آد، روکو؟» بلافاصله گفتی: «یازده. ده، یازده.» لبخند زدم و گفتم: «درسته. بعد از ده، یازده می‌آد، ما هم هیچ‌وقت قرار نیست ده‌ها هزار روپیه داشته باشیم، پس مهم نیست بعد از ده‌هزار چه عددی می‌آد!»

تو دیگر هرگز برنخواهی گشت.

تو دیگر هرگز برنخواهی گشت.

مثل مهره‌های گردنبندی که هرگز از هم جدا نمی‌شدند، دور هم حلقه زده بودیم.

گفتم: «ما دوتا برعکس همدیگه‌ایم. تو به همه‌چیز و همه‌کس باور داری. وجودت پر از ایمانه.» گفت: «آره. اما وجود تو هم پُر از خیلی چیزهاست. پر از احساساتی که از بقیه پنهون می‌کنی و حرف‌هایی که به زبون نمی‌آری.»