بریده‌هایی از کتاب خانه ای روی پل

اینکه چطوری زندگی کنی مهم‌تر است تا اینکه چقدر زندگی کنی.

لبخند زدم و گفتم: «درسته. بعد از ده، یازده می‌آد، ما هم هیچ‌وقت قرار نیست ده‌ها هزار روپیه داشته باشیم، پس مهم نیست بعد از ده‌هزار چه عددی می‌آد!»

به خالی بودن شکم‌هایمان عادت داشتم. اما آن شب وجودم هم از امید خالی شده بود.

مرگ هم مثل پول یکی از آن چیزهایی بود که دقیق نمی‌دانستم چقدر درکش می‌کنی.

«نه، ولی خب محلهٔ پول‌دارهاست، شاید پول بیشتری بابت گردنبندهای روکو بدن.» موتو گفت: «شایدم آدم‌هایی باشن که با خسیس‌بازی پول‌دار شدن و بخوان گردنبندها رو ارزون‌تر بخرن.»

«تنها راه تحمل کردن هر روز، فکر نکردن به فرداهاست. فکر نکردن به اون دقیقه‌ها، روزها و سال‌هایی که قراره به گشتن توی تپه‌های زباله بگذره. ولی اگه داشتن اون پول‌ها بهت کمک می‌کنه، یه بخشی از پولمون رو پس‌انداز می‌کنیم تا باهاش رؤیاپردازی کنی.»

موتو گفت: «آهای! بس کن، آکا. دارم از این‌همه برنامه‌ریزی برای آینده سردرد می‌گیرم.» باهاش مخالفت کردم: «یعنی تو هیچ‌وقت به آینده فکر نمی‌کنی؟» موتو گفت: «نه. همین‌جوری‌ش هر روز به‌اندازهٔ کافی نگرانی دارم، حالا بیام نگران آینده هم باشم؟» گفتم: «فکر کردن به آینده فقط نگران بودن نیست. خیلی وقت‌ها هم فکر می‌کنم اتفاق‌های خوبی برامون افتادن. ولی به هر حال هر اتفاق بدی ممکنه بیفته، پس باید آماده بشیم...» موتو پرید وسط حرفم. «درسته. هر اتفاق بدی ممکنه بیفته، برای همین هم باید اون پول رو خرج کنیم، آکا.» به هیچ قیمتی نمی‌گذاشتم رؤیایم برای داشتن زندگی‌ای بهتر را ازم بگیرند.

موتو غرغرکنان گفت: «چرا ولش کردی بره، روکو؟» برای بادکنک که داشت روی رودخانه پرواز می‌کرد دست تکان دادی و گفتی: «بادکنک می‌خواد پرواز کنه.» موتو گفت: «ولی...» حرفش را قطع کردم و گفتم: «آزادش کردی، روکو. حالا می‌تونه بره هر جایی که دلش می‌خواد. کار قشنگی کردی.»

«به چیزهایی توجه کن که از دستشون ندادی. به‌خاطر کارهایی که کردی خوشحال باش.» «خوشحال باشم؟» خنده‌ای عجیب که بیشتر شبیه خرناس بود از دهانم خارج شد. «فقط همین رو بلدی. اگه یکی بیاد با چاقو بزندت هم حتماً خوشحال می‌شی و ازش تشکر می‌کنی. ولی این چیزی نیست که من به‌خاطرش خوشحال باشم.»

«بداخلاقی کردن و بدرفتاری با آدم‌هایی که براشون مهمی، زندگی‌ت رو آسون‌تر نمی‌کنه.» گفتم: «مگه زندگی اصلاً هیچ‌وقت آسون بوده؟»

برایم خیلی جالب است که این‌همه دعاهای مختلف وجود دارد و این‌همه آدم دعا می‌خوانند اما هنوز دنیا پر از بدبختی و ظلم است.

«دیدی؟ این هم برای خودش معجزه بود، نه؟ با اینکه معده‌مون خالیه، هنوزم می‌تونیم آروغ بزنیم. حالا به خدا ایمان آوردی، آکا؟»

انگار اصلاً صدایم را نشنیده بود. یعنی بچه‌های فقیری را که از طبقهٔ اجتماعی پایین بودند، آدم حساب نمی‌کرد؟

باید پول‌دار باشی تا از خواب نازت بزنی و بری وقتت رو حروم شیطونی کردن بکنی

«خیلی علاقه داری به چیزهای مختلف یه فرصت دوباره بدی، مگه نه؟»

«دوست ندارم راحت قید چیزی رو بزنم.»

برایم خیلی جالب است که این‌همه دعاهای مختلف وجود دارد و این‌همه آدم دعا می‌خوانند اما هنوز دنیا پر از بدبختی و ظلم است.

اگر می‌خواستم آیندهٔ بهتری داشته باشیم، باید، همان موقع، تغییری در زندگی‌مان ایجاد می‌کردم.

آما مطمئن بود اگر این سختی‌ها را تحمل کند، بعد از مرگ، زندگی بهتری انتظارش را می‌کشد. اصلاً نمی‌فهمیدم که اگر این زندگی باعث عذاب‌کشیدنمان شده است، چرا باید ناگهان زندگی بعدی برایمان مهم باشد.

اینجا فقط وقتی مجبور باشم با بقیه حرف می‌زنم. تنها کسی که دوست دارم باهاش حرف بزنم تویی روکو.