بریده‌هایی از کتاب خانه ای روی پل

برایم خیلی جالب است که این‌همه دعاهای مختلف وجود دارد و این‌همه آدم دعا می‌خوانند اما هنوز دنیا پر از بدبختی و ظلم است.

هیچ‌کس ما را ندید. جلوی چشمشان بودیم‌ها. اما انگار نامرئی بودیم.

در قلبم تا ابد با هم هستیم و تا ابد هم با هم خواهیم ماند.

«چون دختره!» آرول گفت: «خب که چی؟ ایندیرا گاندی هم زن بود ولی شد رهبر کشورمون.»

با اینکه خیلی چیزها را از دست داده‌ایم اما هنوز هم می‌توانیم راهی رو به جلو پیدا کنیم.

اما قول نداد حالت بهتر شود.

«مگه زندگی اصلاً هیچ‌وقت آسون بوده؟»

برایم خیلی جالب است که این‌همه دعاهای مختلف وجود دارد و این‌همه آدم دعا می‌خوانند اما هنوز دنیا پر از بدبختی و ظلم است.

وقتی دیگر خشمم را فراموش کردم، انگار قلبم در سینه‌ام جای بیشتری داشت.

می‌خوای یه زندگی خوب و طولانی داشته باشی؟» «بیشتر زندگی کنم که چی بشه؟» «خب، می‌خوای زودتر بمیری که چی بشه؟»

چون بهم اجازه نمی‌دادی دروغ بگویم. چون معجزه‌هایی کوچک نشانم می‌دادی. چون همیشه در برابر سختی‌ها می‌خندیدی. کنار هم گروه خوبی بودیم. و حالا تلاش می‌کنم، روکو. تلاش می‌کنم خنده‌ات را همراه داشته باشم و رو به جلو حرکت کنم.

«آره. اما وجود تو هم پُر از خیلی چیزهاست. پر از احساساتی که از بقیه پنهون می‌کنی و حرف‌هایی که به زبون نمی‌آری.»

ترجیح می‌دم کنار شما زندانی باشم تا اینکه تنهایی آزاد باشم

کُند بودن می‌تواند از سریع بودن بهتر باشد. انگار جادو می‌کردی، وقتی به زمان نیاز داشتیم می‌توانستی لحظه‌ای را آن‌قدر کش بدهی که بی‌پایان به نظر بیاید.

همیشه فکر می‌کردم این منم که دارم از تو مراقبت می‌کنم، اما دیگر فهمیده‌ام معمولاً تو بودی که ازم مراقبت می‌کردی. تو بودی که بهم قدرت می‌دادی. چون بهم اجازه نمی‌دادی دروغ بگویم. چون معجزه‌هایی کوچک نشانم می‌دادی. چون همیشه در برابر سختی‌ها می‌خندیدی. کنار هم گروه خوبی بودیم. و حالا تلاش می‌کنم، روکو. تلاش می‌کنم خنده‌ات را همراه داشته باشم و رو به جلو حرکت کنم. تلاش می‌کنم دوستت داشته باشم اما در امروز زندگی کنم، نه در دیروز. رو به جلو رفتن، معنی‌اش ترک تو نیست. بالاخره این را درک کردم. و فکر می‌کنم، اینکه چطوری زندگی کنی مهم‌تر است تا اینکه چقدر زندگی کنی. تمام خاطرات خوبی که با هم داشتیم و هر ذره از عشقی که بینمان بود هنوز می‌درخشد. در قلبم تا ابد با هم هستیم و تا ابد هم با هم خواهیم ماند.

با هم بودن ما یکی از چیزهای انگشت‌شماری بود که بهش ایمان داشتم.

دیگر تو را ندارم

کم‌نور بود و دور؛ اما از دست نرفته بود.

«دین می‌تونه آرامش‌بخش باشه، ویجی. اگه به یه قدرت بالاتر ایمان داشته باشی، اگه باور داشته باشی که زندگی یه هدفی داره، هدفی که ممکنه بدونیم چیه یا نه، اگه فقط بتونی ایمان داشته باشی روح خواهرت هنوز زنده‌ست...»

گفتم: «باید یه‌کم استراحت کنیم.» موتو گفت: «ولی دارودستهٔ کومار هنوز دارن کار می‌کنن.» چشم‌های آرول مسیر نگاهم را تعقیب کرد. «زندگی مسابقه نیست. به‌اندازهٔ کافی جمع کردیم. می‌تونیم بریم.»