بریده‌هایی از کتاب تابستان با جسپر

«رفتم پایین، مامانم توی نشیمن نشسته بود و موسیقی گوش می‌داد. بهش گفتم ناراحتم. گفت بعضی وقت‌ها جنگیدن با غُصه سخت‌تر از خود غُصه‌ست، چون نمی‌تونی شکستش بدی. این‌جور وقت‌ها، غُصه‌بازی می‌کنی. یعنی به خودت اجازه می‌دادی که غمگین باشی، که با غمگین بودن خودت مشکلی نداشته باشی.»

از ته دل لبخند زدن حس خوبی داشت.

مثل آدم‌های کتاب‌های قصه بود. انگار من آرزو کرده بودم و او ظاهر شده بود

تنها جایی که واقعاً دلم می‌خواست باشم، همین‌جا بود، توی تختم، بین خواب و بیداری

جسپر به چشم‌هایم زل زد و گفت: «یه آدم‌هایی هم هستن که درست وقتی خیلی بهشون نیاز داری، این جاهای خالی رو پُر می‌کنن. جاهای خالی بزرگ. وقتی که خیلی برات مهمه. گاهی وقت‌ها یه آدم این‌طوری به تورم می‌خوره و حس ششمم بهم می‌گه که قراره با هم دوست بشیم. دوست واقعی. می‌دونی منظورم چیه؟»

جسپر یادم آورده بود که چطور عادی باشم.

نمی‌دونم چرا. ولی هر چقدر هم بزرگ می‌شم، هیچی جای هری‌پاتر رو نمی‌گیره.

بزرگ که بشی، می‌فهمی دنیا پُره از آدم‌های غمگین، آدم‌های مریض، آدم‌های مشکل داره. تو نمی‌تونی مشکل همه رو حل کنی. وقتی نمی‌تونی، مقصر نیستی

این انصاف نیست. انصاف نیست که همیشه مثل ارواح باشین و فقط وقتی از دستم عصبانی می‌شین، پدر و مادرم باشین

این قدرت موبایل چیز عجیبی بود. هر جا و مشغول هر کاری که بودم، وقتی پیامی می‌رسید، سیخ می‌نشستم و ضربان قلبم کمی بالا می‌رفت. توی دلم می‌گفتم یک نفر دارد به من فکر می‌کند