بریده‌هایی از کتاب تابستان با جسپر

«پس... غرق شدنش رو ندیدی؟» سرم را تکان دادم. «هیچی ندیدم. چون نگاهش نمی‌کردم. از عمد. چون نمی‌خواستم نگاهش کنم. بهش محل نذاشتم. جسپر، وقتی داشت می‌مرد، من محلش نذاشتم.»

یه آدم‌هایی هم هستن که درست وقتی خیلی بهشون نیاز داری، این جاهای خالی رو پُر می‌کنن. جاهای خالی بزرگ.

هر چیزی تَرَکی دارد نور از همین ترک‌هاست که وارد می‌شود.

با حرف زدن مشکلی نداشتم، ولی حس حماقت بهم دست می‌داد، راحت نبودم. حرف زدن یادم رفته بود.

بزرگ که بشی، می‌فهمی دنیا پُره از آدم‌های غمگین، آدم‌های مریض، آدم‌های مشکل داره. تو نمی‌تونی مشکل همه رو حل کنی. وقتی نمی‌تونی، مقصر نیستی

این انصاف نیست. انصاف نیست که همیشه مثل ارواح باشین و فقط وقتی از دستم عصبانی می‌شین، پدر و مادرم باشین

حتی اگه فیلم باشه، باز هم خوبه. نه؟ بازی می‌کنه تا تو رو خوشحال کنه. ادای دوست داشتن رو درمی‌آره.

یه ساله که نه گریه کردم، نه با کسی دعوا کردم. فکر کنم خوبه آدم غمگین و عصبانی باشه. خوش نمی‌گذره. ولی بهتر از اینه که هیچ حسّی نداشته باشی. بهتر از خالی بودنه.

گاهی نمی‌توانی از شرّ احساسات بد رها شوی. گاهی مجبوری با خودت حملش کنی. اگر جسپر می‌توانست، من هم می‌توانستم.

«من عاشق جادویی بودنشم. اینکه همهٔ چیزهای غیرممکن، شاید ممکن بشه