بریده‌هایی از کتاب فواید گیاهخواری

چیزی که خیلی مضحک است گمان می‌کنند خداوند بعضی از حیوانات علفخوار را آفریده تا برخلاف همه قوانین طبیعت، آدمیزاد آنها را کشته و بخورد

در یک جامعه که همه‌چیز خرید و فروش می‌شود که زندگانی یک‌دسته با زجر و مرگ دیگران تأمین می‌گردد؟

مقایسه بکنید یک دکان میوه‌فروشی را که به رنگهای دلپذیر روانبخش آراسته شده، از بوی آن شامه لذت می‌برد. سیب، نارنج، گیلاس، هلو، انگور و خربزه و رنگهای زنده سبزیهای گوناگون را با دکان قصابی، دل و روده آویخته‌شده، اجساد سربریده، شکمهای شکافته‌شده، پایهای شکسته که آویزان است و قطره قطره از آن خون می‌چکد و بوی گند لاشه در هوا پراکنده می‌باشد.

انسان همیشه پرستش پیچیدگی و ظاهرسازی را می‌کند. هرچه آسان و طبیعی است به‌چشم او خوار می‌آید.

بدنام گشت گرگ ولی چون نظر کنی انسان هزارمرتبه از گرگ بدتر است

ما چقدر به‌سادگی نیاکان خودمان خندیدیم، روزی می‌آید که آیندگان به خرافات ما خواهند خندید.

در ته قلب هر انسانی یک احساس عمیق و یک ذوق و میل فطری برای میوه و بوستان گل و کشتزار وجود دارد و هر طبیعت تربیت‌شده و بی‌آلایش، انزجار و دلگیری از بوی خون و منظره کشتار و سلاخ‌خانه احساس می‌نماید؛ بچه انسان دست به‌سوی میوه دراز می‌کند

به‌خصوص جهان زنان باید بیشتر از همه متوجه برتری خوراک نباتی بشود و یکچنین غذای خون‌آلود و چرکین را دور بیندازد؛ چون یکی از خرافاتی که شهرت دارد این است که زن باید همه وقت خود را صرف آشپزی بنماید؛ از این‌رو هرگاه از رنگرزی و پیرایش لاشه جانوران دست بکشد، بیشتر اوقات خود به کارهای نجیب‌تری خواهد پرداخت. زن که تولید زندگانی می‌کند نباید راضی به کشتار شده و لبهای خودش را به آن آلوده بسازد.

آنگاه پیشنهاد می‌کند که طوری مقرر شود تا انسان، حیوانی را که گوشتش را می‌خورد، خودش بکشد و نتیجه می‌گیرد که در آن صورت دیگر هرگز هیچ آدمی میلی به گوشتخواری نخواهد داشت

اگر آن احساس را از گوشتی که در بشقاب است نمی‌نماییم، برای آن است که به‌زور ادویه و پختن و رنگرزی، خودمان را گول می‌زنیم.

«تو از من می‌پرسی چرا فیثاغورث از خوردن گوشت جانوران پرهیز می‌کرده؟ اما من برعکس از تو سؤال می‌کنم کدام انسان اول جرأت کرد که گوشت مردار را به دهان خود نزدیک بکند... که سر سفره خود اجساد کشته و لاشه استعمال بنماید و در شکم خودش اعضایی را غوطه‌ور سازد که لحظه پیش آواز برمی‌آوردند و غرش می‌نمودند و راه می‌رفتند و می‌نگریستند؟

این مساله شکم است که انسان کنونی بیش‌از همه جانوران به آن علاقه‌مند می‌باشد و اولین حیوان دله پرخوار و شکم‌پرست است که سر و جانش را فدای جهاز هاضمه‌اش می‌کند و نمی‌خواهد از سفره خود چیزی بکاهد.

قربانی آنها به سهولت انجام نمی‌پذیرد؛ بلکه پیش از کشته‌شدن با حیوان به‌طرز وحشیانه‌ای رفتار می‌کنند: گله‌های حیوانات از شهرهای دوردست در مدت پانزده یا سی‌روز به‌ضرب چوب و تازیانه رانده می‌شوند. اگر بین راه از خستگی بیفتند با سیخک بلندشان می‌کنند و گاهی چندین روز بدون خوراک زیر تابش آفتاب سوزان یا در آغلهای چرک و متعفن به‌سر می‌برند.

آشکار است که هرگاه همه مردم وادار می‌شدند حیواناتی را که می‌خورند با دست خودشان بکشند، بیشتر آنان از گوشتخواری دست می‌کشیدند.

آنگاه پیشنهاد می‌کند که طوری مقرر شود تا انسان، حیوانی را که گوشتش را می‌خورد، خودش بکشد و نتیجه می‌گیرد که در آن صورت دیگر هرگز هیچ آدمی میلی به گوشتخواری نخواهد داشت

گیاهخواری اولین گامی است که به‌سوی راستی و درستی برداشته می‌شود و برای آیندگان خیلی گرانبها خواهد بود

علوم و اخلاق و احساسات و طبیعت دست به یکدیگر داده و به طرز روشنی موافقت دارند که گیاهخواری نجات‌دهنده نژاد آدمیزاد است.

ترک گوشتخواری در ابتدا کمی دشوار است؛ ولی بعداز چندی اغذیه نباتی خیلی طبیعی و گوارا خواهد شد و خواهند دید که گوشت چه خوراک چرکینی بوده است.

اگر همه مردم گیاهخوار می‌شدند زمین ما می‌توانست از سه الی پنج برابر ساکنین کنونی خود را خوراک بدهد.

در دشتستان فارس، قبیله‌هایی مسکن دارند که خوراک آنها منحصر به خرما و آرد نخودچی است و همیشه در گردش بوده، خیلی قوی و چالاک می‌باشند؛ ولی ایرانی شهرنشین از روی تقلید اروپاییها همچنین اغلب بیش‌از آنها گوشت می‌خورد و ناخوشیهای آن، روزبه‌روز زیادتر می‌شود؛ اما در ولایات، مردمان کوهپایه و روستا تقریبآ گوشت نمی‌خورند و خیلی سالم‌تر از اهالی شهر می‌باشند.