بریده‌هایی از کتاب همه دختران گمشده

واقعاً دلم می‌خواست. حالا که فرصتم را از دست داده‌ام می‌فهمم اما نمی‌توان به عقب برگشت.

آدم‌ها بعد از ده سال تغییر می‌کنند.

زمان سخت و دردناک از حرکت ایستاده بود. این فقط چیزی است که خودمان خلق کرده‌ایم. وسیله اندازه‌گیری فاصله. راهی برای فهمیدن. راهی برای توضیح مسائل. اگر به او اجازه بدهی می‌تواند بچرخد و خیلی چیزها را به تو نشان بدهد. به او اجازه بده.

چقدر عمر ما می‌تواند کوتاه باشد و خودمان شکننده باشیم. در یک لحظه اینجاییم و در لحظه‌ای دیگر چیزی نیستیم جز یک عکس پشت شیشه مغازه‌ای. این حسی است که در وجودت نشسته و یواش‌یواش از درون تو را می‌پوساند؛ ترس عذاب‌آوری که آدم‌ها درست در برابر چشم‌هایت سُر می‌خورند و می‌روند. من این را حس کرده‌ام؛ این حس درست زیر سطح باقی می‌ماند؛

حق با فلسفه است؛ اینکه زندگی باید از انتها به ابتدا فهمیده شود.

وقتی همه چیز تغییر کرد زمان ایستاد و یخ زد؛

اینجا شهر بود. آدم‌ها می‌آمدند و می‌رفتند. صورت‌ها از نظر محو می‌شدند.

همیشه ابتدای سفر زودتر تمام می‌شود تا انتهای آن