بریده‌هایی از کتاب همه دختران گمشده

همه آدم‌ها دو تا چهره دارند

آدم‌ها مثل عروسک‌های تو در توی روسی می‌مانند. یک نسخه کوچک‌ترشان داخل خودشان است اما هنوز در آن داخل زنده‌اند و زندگی می‌کنند. بدون تغییر. فقط دیده نمی‌شوند.

من بزرگ شدم و خانه کوچک‌تر شد.

لحظه‌هایی مثل این لحظه وجود دارد که غم از هیچ زاییده می‌شود. دزدکی و حیله گرانه. و تا زمانی که کاملاً ظاهر نشده نمی‌توانید آمدنش را بفهمید. از کارهای ساده و روزانه شروع می‌شود.

مردم کلی حرف در می‌آورند. - مردم همیشه حرف در می‌آورند.

چقدر عمر ما می‌تواند کوتاه باشد و خودمان شکننده باشیم. در یک لحظه اینجاییم و در لحظه‌ای دیگر چیزی نیستیم جز یک عکس پشت شیشه مغازه‌ای.

فاصله فقط با گذر سال‌ها بیشتر می‌شود.

آدمیزاد... فراموش کردن را نمی‌آموزد، محکم به گذشته می‌چسبد. هر چقدر هم دورتر و تندتر بدود، غل و زنجیرها به دنبالش در حرکت‌اند. فردریک نیچه

حتی آدم‌های قوی هم تنها هستند. حتی آدم‌های محبوب هم غمگین هستند.

همیشه یک لحظه‌ای هست که می‌فهمی ولی دیگر نمی‌توانی توضیح بدهی. و هیچ وقت هم نمی‌توانی به عقب برگردی.

تازه فهمیده بودم که چقدر همه چیز شکننده است. چقدر همه ما به شکلی فلج کننده موقتی هستیم.

زندگی من فقط بخشی از بازی او بود. تکه‌ای بود که تکانش می‌داد تا ببیند چقدر می‌توانم خم بشوم.

تو ذره‌ای ناچیز هستی. چقدر سریع از همه چیز به هیچ می‌رسی. چطور در یک زمان می‌توانی دختری خندان در میان گل‌های آفتاب گردان باشی و در یک لحظه بعد فقط صورتی طلسم شده روی پوسترهای پشت شیشه مغازه‌ها. چقدر ترسناک و خالی و پوچ و بعد چقدر آزاد و رها.

خودت را جمع و جور کن. همه چیز را از نو شروع کن.

حقیقت این است که به خاطر همه چیزهایی که ممکن است از دست بدهم می‌ترسم.

فاصله. درست مثل زمان. همان چیزی است که ما ایجادش می‌کنیم.

دنیا پر است از آدم‌های به هم ریخته،

هیچ چیزی خطرناک‌تر، قدرتمندتر و واجب‌تر و مهم‌تر از دروغ‌هایی نیست که به خودمان می‌گوییم.

اینجا آدم‌ها برای همدیگر دست به هر کاری می‌زنند.

آنچه فلسفه می‌گوید درست است؛ اینکه زندگی باید از آخر به اول فهمیده شود. اما اینجاست که انسان‌ها یک اصل را فراموش می‌کنند و آن اینکه زندگی باید از اول به آخر زندگی شود. سورن کی‌یرکگور