بریده‌هایی از کتاب فرشته ای در برهوت

در روایت‌ها آمده است که رسول خدا فرموده‌اند وقتی می‌خواهید به علی سلام دهید، او را امیرالمؤمنین خطاب کنید و این لقبی است که خدا برای علی قرار داده است.

سمان غرید. رسول با بهت و حیرت به حکیمه‌خاتون نگاه کرد و گریست. حکیمه‌خاتون آرام آرام پیش آمد و در یک قدمی رسول ایستاد و پرسید: - آن جانماز را که تربتِ کربلا بود همراهت آورده‌ای؟! رسول سری تکان داد. دست کرد توی جیبش و جانمازِ کوچکِ سبزی را بیرون آورد و طرفِ حکیمه‌خاتون بُرد. حکیمه‌خاتون جانماز را گرفت و نگاهش کرد و گفت: - می‌شود برای من باشد؟! تا همیشه! رسول سری تکان داد. از سر و صورتش آبِ باران می‌چکید و شانه‌هاش از شدّت گریه تکان می‌خورد. حکیمه‌خاتون نگاهش کرد و گفت: - حالا برو. رسول توی هق هقِ گریه گفت: - برای همیشه؟ حکیمه‌خاتون سرش را به نشانه تأیید تکان داد: - برای همیشه.

- امّا من می‌گویم رسولِ‌خدا از ابابکر و معاویه عاقل‌تر نیست. عبدالحمید با تعجّب نگاهش کرد و پرسید: - چرا؟ رسول گفت: - چون به عقلِ ابابکر و معاویه رسید که بعد از خودشان جانشین انتخاب کنند و امّت اسلامی را در حیرانی رها نکنند، امّا این موضوع به عقلِ رسولِ‌خدا نرسید و طبقِ گفتۀ شما بعد از خودش جانشینی انتخاب نکرد! عبدالحمید در فکر فرو رفت. عبدالله داشت به هوای ابریِ توی قابِ پنجره نگاه می‌کرد. رسول گفت: - البته بهتر است این‌جور بگوییم که معاویه و ابابکر از خدا هم داناترند. چون طبقِ عقیدۀ شما خدا هم کسی را برای هدایتِ مردم انتخاب نکرده است و مردم را بدونِ هدایتگر به حالِ خودشان رها کرده.

علی علیه‌ا‌لسلام کسی است که خلیفۀ دوم، او را مولایِ هر مؤمن می‌دانست و همان است که خلیفۀ دوّم درباره‌اش اقرار کرد که اگر علی نبود عُمر هلاک می‌شد! و رسولِ‌خدا در شکوه و افتخارِ او فرمود: علی شمشیرِ خداست.

یعنی این‌طور نیست که یک‌نفر بیاید و قرآن را باز کند و بعد هدایت ‌شود! هدایت دستِ خود خداست که از طریقِ حجّت خدا و فرستادۀ خدا محقق می‌شود. اگر قرار بود سنّت خداوند هدایت با کتاب باشد، پس پیامبرانِ قبلی را برای چه فرستاد؟ خب برای مردمانِ قبلی هم کتابی مثل قرآن می‌فرستاد. اگر ادعای شما درست باشد و قرآن سبب هدایتِ همۀ مردم باشد، پس باید همه را به یک راه دعوت کند! پس حالا به من بگویید چرا شما برادرانِ اهل سنّت چهار دسته‌اید؟ چرا به چهار راه مختلف رفته‌اید و با هدایتِ قرآن به یک دسته و یک امّت واحد تبدیل نشده‌اید؟

شیخ‌مالک با تعجّب بیشتری پرسید: - کارِ رسولِ خدا نبود؟ پس کارِ که بود؟ رسول گفت: - کارِ خودِ خدا بود. امام علی را خدا برای جانشینیِ پیامبر انتخاب کرد. عبدالحمید و عبدالله با تعجّب به هم نگاه کردند. عبدالله سیگار را میان دندان‌هایش فشرد و بعد دودش را داد بیرون. رسول گفت: - پیامبر دستِ امام علی را به دستورِ خدا بالا بُرد. این کار آن‌قدر مُهم بود که اگر پیامبر آن‌را انجام نمی‌داد، انگار رسالتش ناتمام می‌ماند. می‌دانید این حرف یعنی چه؟! یعنی تمامِ پیامبریِ رسولِ‌خدا یک‌طرف و معرفیِ امام علی به عنوانِ امام یک طرف!

همان کسی که ملائکه را امر کرد به سجدۀ بر آدم، ما را هم امر کرده به اطاعت محض و مودّت و تکریم امامان معصوم.

این کار اسمش سجده نیست. شاید کسی از ما به خاطر ارادت فراوان و از روی علاقه و تواضع، خودش را جلویِ بارگاهِ امامان معصوم بر زمین بیندازد و سر و صورت و پیشانی‌اش را بر خاک بگذارد، امّا این کار سجده کردن آن‌هم به معنایِ پرستش نیست. شیعه خداپرست است. امام پرست نیست و نبوده. زیارتنامه‌هایِ امامانِ معصوم را نگاه کنید. تمام زیارتنامه‌ها با اقرار به توحید و یگانگیِ خدا و بی‌شریک بودنِ خدا آغاز می‌شود. شیعه، امام معصوم را بندۀ خدا می‌داند؛ بندۀ برگزیدۀ خدا. تازه مگر شما از نیّت قلبیِ این آدم‌هایی که در حرمِ امامان معصوم خود را به خاک می‌اندازند باخبرید؟ این عتبه بوسی‌ها و این تکریم‌ها و خاک بوسیِ مزار امامانِ معصوم، فقط از روی تواضع و به معنایِ پذیرشِ مقامِ والایِ ایشان است. البته این را هم بگویم که سجدۀ پرستش فقط مخصوصِ خداست، امّا ما سجده‌هایِ دیگری نیز داریم که به معنایِ پرستش نیست. مانند سجدۀ ملائکه بر حضرت آدم، یا سجدۀ برادران یوسف برابر حضرت یوسف که این سجده‌ها هر دو در قرآن آمده است.

باز خوب است اسم تو را رسول گذاشتند. رسول بی‌آنکه به عبدالحمید نگاه کند، گفت: - اسم من هم توی شناسنامه علی است. بچه‌های دانشگاه رسول صدایم می‌زنند. عبدالحمید دهانش از تعجّب باز ماند.

باز هم علی. همه‌جا علی. انگار میانِ شما شیعه‌ها همیشۀ پایِ یک علی وسط است. اسم پدربزرگت چیست؟ رسول لبخندی زد و گفت: - اسم او هم علی‌ست.