بریده‌هایی از کتاب فرشته ای در برهوت

در روایت‌ها آمده است که رسول خدا فرموده‌اند وقتی می‌خواهید به علی سلام دهید، او را امیرالمؤمنین خطاب کنید و این لقبی است که خدا برای علی قرار داده است.

سمان غرید. رسول با بهت و حیرت به حکیمه‌خاتون نگاه کرد و گریست. حکیمه‌خاتون آرام آرام پیش آمد و در یک قدمی رسول ایستاد و پرسید: - آن جانماز را که تربتِ کربلا بود همراهت آورده‌ای؟! رسول سری تکان داد. دست کرد توی جیبش و جانمازِ کوچکِ سبزی را بیرون آورد و طرفِ حکیمه‌خاتون بُرد. حکیمه‌خاتون جانماز را گرفت و نگاهش کرد و گفت: - می‌شود برای من باشد؟! تا همیشه! رسول سری تکان داد. از سر و صورتش آبِ باران می‌چکید و شانه‌هاش از شدّت گریه تکان می‌خورد. حکیمه‌خاتون نگاهش کرد و گفت: - حالا برو. رسول توی هق هقِ گریه گفت: - برای همیشه؟ حکیمه‌خاتون سرش را به نشانه تأیید تکان داد: - برای همیشه.

- امّا من می‌گویم رسولِ‌خدا از ابابکر و معاویه عاقل‌تر نیست. عبدالحمید با تعجّب نگاهش کرد و پرسید: - چرا؟ رسول گفت: - چون به عقلِ ابابکر و معاویه رسید که بعد از خودشان جانشین انتخاب کنند و امّت اسلامی را در حیرانی رها نکنند، امّا این موضوع به عقلِ رسولِ‌خدا نرسید و طبقِ گفتۀ شما بعد از خودش جانشینی انتخاب نکرد! عبدالحمید در فکر فرو رفت. عبدالله داشت به هوای ابریِ توی قابِ پنجره نگاه می‌کرد. رسول گفت: - البته بهتر است این‌جور بگوییم که معاویه و ابابکر از خدا هم داناترند. چون طبقِ عقیدۀ شما خدا هم کسی را برای هدایتِ مردم انتخاب نکرده است و مردم را بدونِ هدایتگر به حالِ خودشان رها کرده.

علی علیه‌ا‌لسلام کسی است که خلیفۀ دوم، او را مولایِ هر مؤمن می‌دانست و همان است که خلیفۀ دوّم درباره‌اش اقرار کرد که اگر علی نبود عُمر هلاک می‌شد! و رسولِ‌خدا در شکوه و افتخارِ او فرمود: علی شمشیرِ خداست.

یعنی این‌طور نیست که یک‌نفر بیاید و قرآن را باز کند و بعد هدایت ‌شود! هدایت دستِ خود خداست که از طریقِ حجّت خدا و فرستادۀ خدا محقق می‌شود. اگر قرار بود سنّت خداوند هدایت با کتاب باشد، پس پیامبرانِ قبلی را برای چه فرستاد؟ خب برای مردمانِ قبلی هم کتابی مثل قرآن می‌فرستاد. اگر ادعای شما درست باشد و قرآن سبب هدایتِ همۀ مردم باشد، پس باید همه را به یک راه دعوت کند! پس حالا به من بگویید چرا شما برادرانِ اهل سنّت چهار دسته‌اید؟ چرا به چهار راه مختلف رفته‌اید و با هدایتِ قرآن به یک دسته و یک امّت واحد تبدیل نشده‌اید؟

شیخ‌مالک با تعجّب بیشتری پرسید: - کارِ رسولِ خدا نبود؟ پس کارِ که بود؟ رسول گفت: - کارِ خودِ خدا بود. امام علی را خدا برای جانشینیِ پیامبر انتخاب کرد. عبدالحمید و عبدالله با تعجّب به هم نگاه کردند. عبدالله سیگار را میان دندان‌هایش فشرد و بعد دودش را داد بیرون. رسول گفت: - پیامبر دستِ امام علی را به دستورِ خدا بالا بُرد. این کار آن‌قدر مُهم بود که اگر پیامبر آن‌را انجام نمی‌داد، انگار رسالتش ناتمام می‌ماند. می‌دانید این حرف یعنی چه؟! یعنی تمامِ پیامبریِ رسولِ‌خدا یک‌طرف و معرفیِ امام علی به عنوانِ امام یک طرف!

همان کسی که ملائکه را امر کرد به سجدۀ بر آدم، ما را هم امر کرده به اطاعت محض و مودّت و تکریم امامان معصوم.

این کار اسمش سجده نیست. شاید کسی از ما به خاطر ارادت فراوان و از روی علاقه و تواضع، خودش را جلویِ بارگاهِ امامان معصوم بر زمین بیندازد و سر و صورت و پیشانی‌اش را بر خاک بگذارد، امّا این کار سجده کردن آن‌هم به معنایِ پرستش نیست. شیعه خداپرست است. امام پرست نیست و نبوده. زیارتنامه‌هایِ امامانِ معصوم را نگاه کنید. تمام زیارتنامه‌ها با اقرار به توحید و یگانگیِ خدا و بی‌شریک بودنِ خدا آغاز می‌شود. شیعه، امام معصوم را بندۀ خدا می‌داند؛ بندۀ برگزیدۀ خدا. تازه مگر شما از نیّت قلبیِ این آدم‌هایی که در حرمِ امامان معصوم خود را به خاک می‌اندازند باخبرید؟ این عتبه بوسی‌ها و این تکریم‌ها و خاک بوسیِ مزار امامانِ معصوم، فقط از روی تواضع و به معنایِ پذیرشِ مقامِ والایِ ایشان است. البته این را هم بگویم که سجدۀ پرستش فقط مخصوصِ خداست، امّا ما سجده‌هایِ دیگری نیز داریم که به معنایِ پرستش نیست. مانند سجدۀ ملائکه بر حضرت آدم، یا سجدۀ برادران یوسف برابر حضرت یوسف که این سجده‌ها هر دو در قرآن آمده است.

باز خوب است اسم تو را رسول گذاشتند. رسول بی‌آنکه به عبدالحمید نگاه کند، گفت: - اسم من هم توی شناسنامه علی است. بچه‌های دانشگاه رسول صدایم می‌زنند. عبدالحمید دهانش از تعجّب باز ماند.

باز هم علی. همه‌جا علی. انگار میانِ شما شیعه‌ها همیشۀ پایِ یک علی وسط است. اسم پدربزرگت چیست؟ رسول لبخندی زد و گفت: - اسم او هم علی‌ست.

شیخ‌مالک گفت: ـ دستِ خدا؟! آیا این تعبیر کفر نیست؟! رسول گفت: ـ این تعبیری است که خلیفهٔ دوّم برای امیرالمؤمنین به کار برده است. در حج جوانی برای زنی مزاحمت ایجاد کرد و امام علی او را دید و با ضربه‌ای او را از زنِ بیچاره دور کرد. جوان با گستاخی رفت پیشِ خلیفهٔ دوّم و ماجرا را تعریف کرد و گفت: علی مرا با کتک از خانهٔ خدا دور کرده است. خلیفهٔ دوّم گفت: چشم خدا تو را دید و دستِ خدا تو را زد.

رسولِ‌خدا در شکوه و افتخارِ او فرمود: علی شمشیرِ خداست.

در همه چیز علی برتری دارد. در علم. در تقوا. در زهد. در صداقت. در شجاعت. در همه چیز! هیچ جنگ و جهادی نبود مگر آن‌که علی در آن شرکت کرد و پیروز شد و با فتح و عزّت بازگشت.

این همان کلام رسول خداست که فرمودند علی مع الحق و الحق مع علی.

گفت هر کس را که رسول خدا دوست داشته باشد و او را تأیید کرده باشد، من هم دوستش دارم و او را تأیید می‌کنم. گفت ملاکش برای حبّ و بغض، قرآن و رسول خدا است.

ـ برای این جماعتِ شیعه ملاکِ همه‌چیز علی است. ملاکِ یکتاپرستی علی است. ملاکِ دین و ایمان علی است. ملاکِ مسلمان بودن علی است. علی و غدیر. همین!

عبدالحمید گفت: ـ بله. سجده هم فقط مخصوصِ خداست و شما شیعه‌های افراطی جلوی بارگاهِ امام علی و امامانِ دیگرتان سجده می‌روید. این‌را که نمی‌توانی کتمان کنی، توی همین تلویزیون خودم بارها دیده‌ام. رسول لبخندی زد و گفت: ـ این کار اسمش سجده نیست. شاید کسی از ما به خاطر ارادت فراوان و از روی علاقه و تواضع، خودش را جلویِ بارگاهِ امامان معصوم بر زمین بیندازد و سر و صورت و پیشانی‌اش را بر خاک بگذارد، امّا این کار سجده کردن آن‌هم به معنایِ پرستش نیست. شیعه خداپرست است. امام‌پرست نیست و نبوده. زیارتنامه‌هایِ امامانِ معصوم را نگاه کنید. تمام زیارتنامه‌ها با اقرار به توحید و یگانگیِ خدا و بی‌شریک بودنِ خدا آغاز می‌شود

رسول به عبدالحمید نگاه کرد و گفت: ـ برای حضرتِ فاطمه هم خیلی‌ها رفتند خواستگاری. شما که تاریخ خوانده‌اید باید بدانید که جنابِ خلیفهٔ اوّل و خلیفهٔ دوّم هم جزو آن خواستگارها بودند. عبدالحمید سری تکان داد و گفت: ـ بله. خوانده‌ام. رسول گفت: ـ امّا رسول خدا دخترش فاطمه را به آن دو نفر نداد. سرانجام حضرتِ فاطمه نصیب امام علی علیه‌السلام شد. شاید چون رسول خدا هم دخترش را داده به کسی که با خودش هم‌عقیده و هم‌کیش باشد! و نخواسته آدمی که از عقیده و کیش او نیست را به دامادی بگیرد.

زیارتنامه‌هایِ امامانِ معصوم را نگاه کنید. تمام زیارتنامه‌ها با اقرار به توحید و یگانگیِ خدا و بی‌شریک بودنِ خدا آغاز می‌شود. شیعه، امام معصوم را بندهٔ خدا می‌داند؛ بندهٔ برگزیدهٔ خدا

ملاک حق بودن یک مطلب، گوش و چشمِ شما، و گوش و چشمِ من نیست. باید تحقیق کرد و حقیقتِ دین را پیدا کرد.