بریده‌هایی از کتاب فرشته ای در برهوت

رسول رو به عبدالحمید کرد و گفت: - امّا من می‌گویم رسولِ‌خدا از ابابکر و معاویه عاقل‌تر نیست. عبدالحمید با تعجّب نگاهش کرد و پرسید: - چرا؟ رسول گفت: - چون به عقلِ ابابکر و معاویه رسید که بعد از خودشان جانشین انتخاب کنند و امّت اسلامی را در حیرانی رها نکنند، امّا این موضوع به عقلِ رسولِ‌خدا نرسید و طبقِ گفتۀ شما بعد از خودش جانشینی انتخاب نکرد!

تمام وجودش لرزید. تنش داغ شد. برگشت طرفِ صدا. حکیمه‌خاتون در قامتِ همیشگی ایستاده بود زیر باران. چقدر زیر باران نجیب‌تر و دوست‌داشتنی‌تر بود. خواست از موتور پیاده شود امّا انگار جانی توی پاهایش نبود. حکیمه‌خاتون جلو نیامد. همان دور ایستاد و نگاه کرد. رسول از تکان خوردنِ شانه‌های حکیمه‌خاتون فهمید که دارد گریه می‌کند. مات و مبهوت به هم نگاه کردند. توی سکوت و زیر باران. نگاه در نگاهِ هم، بدون حتّی یک واژه!

دست علی بالا رفت، چون دستِ علی دستِ قرآن است. دستِ علی دستِ خداست. دستِ علی دستِ هدایت است. کسی که دست علی را با طناب ببندد، انگار دستِ هدایتِ خدا را با طناب بسته! و این همان کلام رسول خداست که فرمودند علی مع الحق و الحق مع علی.

توی روایات آمده است که همسرِ حضرتِ فاطمه را خودِ خدا انتخاب کرده است. یعنی آن‌هایی که برای خواستگاری آمدند و رد شدند، در اصل توسّطِ خود خدا جوابِ رد شنیده‌اند. و اگر امام علی انتخاب شده، این انتخاب در اصل انتخابِ خدا بوده.

رسول خدا فرمودند آن ریسمانی که باید به آن چنگ زد و از دورِ او متفرّق نشد، وصیّ من علی است.

از قول عایشه آمده که رسولِ‌خدا فرمود: علی مع الحق و الحق مع علی! پس بگویید چه شد که این علی که حق با اوست، تویِ خانه‌اش نشست و به مسجد نرفت تا با ابابکر بیعت کند؟!

در روز غدیر رسول‌خدا دست امام علی را برد بالا و او را نشانِ تمام مردم دنیا داد، تا امام علی محور و ستونِ وحدت اسلامی باشد. تا به مردم بفهماند که دست در دست علی بگذارید و بدانید که تنهای تنها علی رکن و ستونِ وحدت اسلامی است.

الآن دورۀ وحدت اسلامی است. باید با وحدت و برادری و دوستی و رفاقت مسائل را حل کرد و اختلاف‌ها را کنار گذاشت.

با کمی تحقیق من و شما می‌توانیم حقیقت را پیدا کنیم. البته به آن شرط که تعصّب کورمان نکرده باشد.

ملاک حق بودن یک مطلب، گوش و چشمِ شما، و گوش و چشمِ من نیست.