بریده‌هایی از کتاب فلسفه ملال

کسی که بتواند با استقامت و بردباری در برابر آکِدیا مقاومت کند، می‌تواند در برابر همهٔ گناهان دیگر نیز مقاومت کند. و آنچه در پی می‌آید شادکامی است. فردی که سرشار از شادی است گناه نمی‌کند و به همین دلیل است که غلبه بر آکدیا به فضیلت منتهی می‌شود.

تازه در سدهٔ چهارم و با پدران نخست مسیحیت در بیابان‌های آن سوی اسکندریه بود که این واژه معنایی فنی‌تر یافت و در این معنای جدید حالت سیری و دل‌زدگی یا خستگی از زندگی را توصیف می‌کرد.

هنگامی که به هر آنچه جدید است متوسل می‌شویم، امیدواریم که آن چیز جدید بتواند فردیت‌ساز باشد و به زندگی معنایی فردی ببخشد؛ ولی هر تازه‌ای به‌سرعت کهنه می‌شود، و وعدهٔ معنای فردی هیچ‌گاه (دست‌کم اکنون) تحقق نمی‌یابد. تازه‌ها همواره به‌سرعت به روزمره تبدیل می‌شوند و آن‌گاه نوبت می‌رسد به ملال از چیزهای نُوی که همواره یکسان‌اند،

 (۸۰) مشکل این‌جاست که هیچ دلیلی نیست که باور داشته باشیم کسانی که از فاجعه جان به‌در می‌برند از ملال می‌گریزند. ولی برای کسانی که از بیرون به فاجعه می‌نگرند، دنیای فاجعه‌زده جایگزین مناسبی برای ملال به‌نظر می‌رسد. در خاطرات کشیش دهکده، گئورگ برنانوس پیش‌گویی می‌کند که ملال آشکارترین دلیل نابودی نوع بشر خواهد بود:

ملال با تعمق ارتباط دارد، و تعمق به معنای گرایش به از دست رفتن دنیاست. سرگرمی تعمق را کاهش می‌دهد، ولی همواره پدیده‌ای گذراست. کار اغلب کم‌تر از سرگرمی ملال‌انگیز است، ولی کسانی که کار را درمان ملال می‌دانند حذف موقتی نشانه‌ها را با درمان بیماری اشتباه می‌گیرند. نمی‌توان از این واقعیت گریخت که بسیاری از شکل‌های کار به نحو کشنده‌ای ملال‌انگیزند. کار اغلب طاقت‌فرساست و نمی‌تواند معنایی را در زندگی رواج دهد.

بدون آرزوی معنا هیچ ملالی نخواهد بود.

انسان تنها موجودی است که می‌تواند ملول شود. ما نیز همچون همهٔ شکل‌های حیات، به بی‌علاقگی ادواری دچار می‌شویم، و احتمالاً تنها موجودی می‌تواند ملال را احساس کند که سیستم عصبی‌اش به اندازهٔ انسان توسعه یافته باشد. و از میان انسان‌ها نیز تنها کسانی مستعد ملال‌اند که از نظر قوای ذهنی دست‌کم معمولی باشند. افراد کودن ممکن است بی‌علاقگی را بشناسند ولی ملال را تشخیص نمی‌دهند. (۷۰)

در ملال، تهی بودن زمان به معنای تهی بودن از عمل نیست، چون همواره کاری هست که زمان را پُر کند، حتی اگر فقط تماشای خشک شدن رنگ باشد. منظور از تهی بودن زمان، تهی بودن از معناست.

نیچه می‌گفت که "اشتباه موروثی فیلسوفان" این است که پایهٔ اندیشه‌های خود را بر انسانی در دوره‌ای خاص بنیاد می‌نهند و آن‌گاه آن را به واقعیتی ازلی تبدیل می‌کنند. (۳)

ملال فقدان کیفیتی است که آن را از سایر حالات، گریزپاتر و وصف‌ناشدنی‌تر می‌کند.