بریده‌هایی از کتاب فلسفه ملال

آنچه افراد را به دردسر می‌اندازد تخیلاتشان است. اگر تخیلی نداشتیم، مشکلی هم نداشتیم چون آنچه را بود می‌پذیرفتیم.

هرگز نمی‌توانم کسانی را تحمل کنم که وقتی تاریکی را نفرین می‌کنم به‌اصرار می‌گویند که باید شمعی برافروخت. تاریکی نیز تجربه‌ای اصیل است

گئورگ زیمل می‌گوید، وابستگی به مد نشانهٔ بی‌ارزشی شخصیت فردی، و ناتوانی فرد در شخصیت بخشیدن به خویشتن است. (۱۱۴)

هنگامی که با فقدان معنای فردی روبه‌روییم، باید با سرگرمی‌های مختلف، یعنی معناهای جعلی، به دنبال خلق جایگزینی برای آن باشیم.

چه کسی می‌تواند، سرگذشت پیرمرد را بگوید؟ غیبت را با ترازو بسنجد؟ آرزو را وَجَب کند؟ و حاصل جمعِ اندوه‌های جهان را اندازه بگیرد؟ که در حصار واژه‌ها محصورند؟

منظور از تهی بودن زمان، تهی بودن از معناست.

"هرگز نمی‌توانیم نیاز خود به توسعه و رهاسازی خویشتن را انکار کنیم". (۶۲) نیاز ما به مرزشکنی حذف‌شدنی نیست، و هولدرلین این حسرت توسعه را برای رسیدن به هدفی که همواره در خارج از دسترس ما قرار دارد به‌خوبی بیان می‌کند: "هیچ عمل و اندیشه‌ای هرگز تا جایی که آرزو دارید نمی‌رود. شکوه انسان در این است که هرگز راضی نمی‌شود". (۶۳) تلاش برای رستگاری همواره تا ابد به‌تعویق می‌افتد، و "کشاکش" میان ما و دنیا ادامه می‌یابد و تنها در چشم‌اندازی ابدی پایان می‌یابد.

ملال معمولاً زمانی ایجاد می‌شود که نمی‌توانیم آنچه را می‌خواهیم انجام دهیم، یا مجبور باشیم کاری را انجام دهیم که نمی‌خواهیم.

چیزها یکی‌یکی اهمیت خود را از دست نمی‌دهند، بلکه ناگهان همه چیز به کلّ بی‌اهمیتی تبدیل می‌شود.

به همان میزان که می‌توان کار را احتمالاً درمانی برای ملال دانست، یک مشکل یا تنگنا، و تلاشی برای فرار از زمان نیز هست.