بریده‌هایی از کتاب راهنمای مدیریت احساسات در محیط های کاری

این احتمال وجود دارد که جایی در حرفه‌تان «مجبور» باشید با معذرت قرار شام را به‌هم بزنید، چون باید به مشکل رئیستان رسیدگی کنید. ولی کار زیاد و دائمی برای سلامتی و موفقیتتان مضر است، چون به دور از عقل است. درحقیقت، بعد از حدود پنجاه ساعت کار در هفته، میزان بهره‌وری کاهش می‌یابد. شاید این حرف قدیمی را شنیده باشید: «کار به‌اندازهٔ زمانی که برایش گذاشته شده کش می‌آید تا تمام شود.» به‌عبارت دیگر، ممکن است کم‌تر زمان دادن به خودتان کارآمدترتان کند.

به‌یاد داشته باشید که افکارتان تنها مشتی فکرند. وجودشان را بپذیرید، ولی متوجه باشید که حقیقتی بی‌چون‌وچرا نیستند (حتی اگر چنین حسی دارید).

ازطرف دیگر، قناعتْ وضعیتِ عاطفیِ پایدارتری است. کسانی که از همه قانع‌ترند فرازونشیب زندگی‌شان را به نوعی داستانِ رستگاری تبدیل می‌کنند که در آن‌ها اتفاقی بد به نتیجه‌ای خوب منتهی شده است.

چرا وقتی به حرفه‌ای‌بودن فکر می‌کنیم، فوراً تصور می‌کنیم باید احساساتمان را سرکوب کنیم؟

ما اغلب اندازه و گسترهٔ نیازهای عاطفی‌ای را که با خودمان به اداره می‌آوریم بسیار دست‌کم می‌گیریم. واکنش عاطفی بیش‌تر از رابطهٔ میانِ رئیس و کارمند بر انگیزه، تندرستی، ارتباطات، تصمیم‌گیری و موارد دیگر تأثیر می‌گذارد.

اگر دلیلِ اصلیِ خستگیِ مفرطتان شغلی است که برایتان بدبختی به‌همراه می‌آورد، شاید وقت این است که به‌دنبال شغلِ دیگری باشید.

خستگی مفرط - خستگیِ مفرطِ احساسی بیش‌تر از گهگاه خسته و بی‌حوصله‌بودن است. به‌گفتهٔ کریستینا ماصلاخِ روان‌شناس، سه نشانهٔ مهمِ خستگی مفرط از این قرارند: - خستگی عاطفی: احساس خستگی و بی‌حالیِ دائمی دارید. مشکل خواب دارید و گاه‌وبیگاه سرما می‌خورید؛ - زوال شخصیت: نسبت‌به همکارانتان بدبین و بی‌عاطفه‌اید. موارد کوچک (مثل جویدن، تایپ‌کردن پرسروصدا و غلط‌های املایی) بیش‌از قبل آزارتان می‌دهند؛ - سستی: حس می‌کنید بر پروژه‌هایی که قبلاً برایتان جالب بوده‌اند تأثیری ندارید و بهشان مرتبط نیستید؛ فقط از روی اجبار کارتان را انجام می‌دهید.

روابط شخصی بهتان کمک می‌کند از شغلتان فاصلهٔ عاطفیِ سالمی بگیرید و خوشحال نگهتان می‌دارند.

تحقیقات نشان می‌دهند وقتی تجارب خود را با محاسبه‌گری پیش می‌بریم، مثلاً با شمارش قدم‌ها یا اندازه‌گیریِ مسافتِ پیاده‌روی، از تجربه‌مان لذت چندانی نمی‌بریم.

آسان‌ترین و اولین گام به‌سمت جداکردن خود از هویتِ پرکارتان وقت‌گذاشتن برای خودتان است.

«وقتی کم‌خوابی داری، حق نداری دربارهٔ زندگی‌ت قضاوت کنی.»

پیشرفت‌های فناوری مرز میان زندگیِ خصوصی و کاری‌مان را کم‌رنگ کرده‌اند. ما دائم در دسترسیم؛ این یعنی دائم زیر بار مسئولیتیم.

اهمیت‌دادنِ بیش‌از حد به کارْ غیرسازنده و برای سلامتی مضر است و باعث می‌شود مشکلاتِ کوچک استثنایی و نظراتِ نه‌چندان جدی ناخوشایند به‌نظر برسند.

مالی قبلاً دربارهٔ این‌که مشتریانش را راضی نگه دارد اضطراب داشت، ولی فهمید خواسته‌ای که باعثِ اضطرابش می‌شود احساسِ مفیدبودن است. حالا پیش‌دستی می‌کند و از مشتریانش می‌پرسد: «چه کاری از دستم ساخته است که بیش‌تر کمکتون کنه؟»

انسان‌ها، صرف‌نظر از شرایط، موجوداتی عاطفی‌اند. با نادیده‌گرفتن احساساتمان در کار، چشممان را بر اطلاعاتِ مهم می‌بندیم و خطرِ ارتکاب به اشتباهاتِ قابل‌اجتناب را به جان می‌خریم.

کار در دورهٔ مدرن به توانایی تحت کنترل درآوردن احساسات، آن‌هم به بهترین وجه، نیاز دارد،

گوش‌دادن به حرفِ دلتان هم منطقی است. موقع تصمیم‌گیری، عادت داریم تحلیل‌های منطقی را درست و صادق بدانیم و حسِ درونی‌مان را نادرست. ولی دلیل بدنامیِ احساسات این است که نمی‌دانیم چطور آن‌ها را تفسیر کنیم. این‌جاست که حرف از قانونِ سومِ احساسات در محیط کار به‌میان می‌آید: «احساسات هم جزو معادله است.»

پیشرفت‌های فناوری مرز میان زندگیِ خصوصی و کاری‌مان را کم‌رنگ کرده‌اند. ما دائم در دسترسیم؛ این یعنی دائم زیر بار مسئولیتیم.

هرچه هویتمان را بیش‌تر به شغلمان گره بزنیم، ازلحاظ عاطفی بیش‌تر به آن وابسته می‌شویم. خودمان را زیر فشاری دائمی قرار می‌دهیم تا به بهترین عملکردمان برسیم و بعد، زمانی‌که از پس برآورده‌کردن چنین معیارهای غیرواقعی‌ای برنمی‌آییم، از نفس می‌افتیم. وقتی هم اعتبارمان را از رئیسمان می‌گیریم، کوچک‌ترین نظرِ انتقادی‌ای به‌مثابه ردکردنِ کلِ شخصیتمان است.

(برخی تحقیقات نشان می‌دهند تمرین با وزنه بهتر از نرمش‌های هوازی می‌تواند روحیه‌تان را بالا ببرد)