بریده‌هایی از کتاب راهنمای مدیریت احساسات در محیط های کاری

جامعه‌شناسان، که تغییرات روزانهٔ احساساتِ مردم را دنبال می‌کنند، به این نتیجه رسیده‌اند که کارگران کم‌ترین فشار روانی و برعکس، بیش‌ترین شادی را در آخر هفته‌ها دارند.

اما هرچه هویتمان را بیش‌تر به شغلمان گره بزنیم، ازلحاظ عاطفی بیش‌تر به آن وابسته می‌شویم. خودمان را زیر فشاری دائمی قرار می‌دهیم تا به بهترین عملکردمان برسیم و بعد، زمانی‌که از پس برآورده‌کردن چنین معیارهای غیرواقعی‌ای برنمی‌آییم، از نفس می‌افتیم. وقتی هم اعتبارمان را از رئیسمان می‌گیریم، کوچک‌ترین نظرِ انتقادی‌ای به‌مثابه ردکردنِ کلِ شخصیتمان است.

اگر مضطربید، شاید یادگیریِ چیزی جدید مؤثرتر از استراحت با هدفِ کاهشِ فشار باشد.

یادگیری از راه عمل بهترین راه برای کشفِ کاری است که از نظرتان بامعنی است.

ما اغلب اندازه و گسترهٔ نیازهای عاطفی‌ای را که با خودمان به اداره می‌آوریم بسیار دست‌کم می‌گیریم. واکنش عاطفی بیش‌تر از رابطهٔ میانِ رئیس و کارمند بر انگیزه، تندرستی، ارتباطات، تصمیم‌گیری و موارد دیگر تأثیر می‌گذارد. بااین‌حال، بیش‌ترِ ما چنین احساساتی را نادیده می‌گیریم. چرا وقتی به حرفه‌ای‌بودن فکر می‌کنیم، فوراً تصور می‌کنیم باید احساساتمان را سرکوب کنیم؟

می‌داد خودشان برنامهٔ کاری‌شان را ترتیب دهند، غیبت و ترکِ شغل کاهش پیدا کرد. در مورد شرکت بِست بای هم برنامهٔ محیطِ کارِ نتیجه‌محور، باوجود نگرانی‌های اولیه، بسیار موفق ظاهر شد. کارمندان جوان ترجیح می‌دادند دیرتر کارشان را شروع کنند تا بتوانند صبح‌ها ورزش کنند و از ترافیکِ صبحگاهی خلاص شوند. کارمندانی که فرزند داشتند زودتر از سر کار برمی‌گشتند تا در فعالیت‌های بعداز مدرسه حضور پیدا کنند. روحیهٔ جمعی و بهره‌وری افزایش پیدا کرد. ترکِ اختیاریِ کار کاهش پیدا کرد. بث، همان سرپرستی که دربارهٔ این برنامه تردید داشت، اقرار کرد: «خیلی اشتباه می‌کردم.» در اولین سالی که برنامهٔ محیطِ کارِ نتیجه‌محور اجرا شد، بهره‌وریِ گروهِ بث دو برابر شد و ناگهان کیفیتِ کارِ کم‌بازده‌ترین فردِ گروهش بهبود پیدا کرد. «وقتی به [کم‌بازده‌ترین کارمندم] اختیارِ زمان‌بندیِ کارهاش رو دادم، معجزه شد. فقط توی این فکرم که چند تا از همین "کارمندای کم‌بازده" هستن که چنین پتانسیلی دارن.»

این‌که با موفقیت از یک کارمند به یک رهبر تبدیل شوید، به تغییری بزرگ در طرز فکرتان نیاز دارد. علاوه‌بر کنترل احساسات خود، باید بتوانید به دیگران هم کمک کنید تا احساسات خود را کنترل و آن را به‌طرز مؤثری ابراز کنند.

این فرهنگ است که به ما اجازه می‌دهد کدام احساسات را می‌توان به‌راحتی ابراز کرد. امریکایی‌ها معمولاً سعی می‌کنند شادی و هیجان را به‌وضوح ابراز کنند. جین سای، محقق دانشگاه استنفورد، به این موضوع اشاره می‌کند: «امریکایی‌ها باید بگویند کارشان عالی پیش می‌رود! اگر فقط حالتان خوب باشد، مردم فکر می‌کنند افسرده‌اید.»

این احتمال وجود دارد که جایی در حرفه‌تان «مجبور» باشید با معذرت قرار شام را به‌هم بزنید، چون باید به مشکل رئیستان رسیدگی کنید. ولی کار زیاد و دائمی برای سلامتی و موفقیتتان مضر است، چون به دور از عقل است. درحقیقت، بعد از حدود پنجاه ساعت کار در هفته، میزان بهره‌وری کاهش می‌یابد. شاید این حرف قدیمی را شنیده باشید: «کار به‌اندازهٔ زمانی که برایش گذاشته شده کش می‌آید تا تمام شود.» به‌عبارت دیگر، ممکن است کم‌تر زمان دادن به خودتان کارآمدترتان کند.

به‌یاد داشته باشید که افکارتان تنها مشتی فکرند. وجودشان را بپذیرید، ولی متوجه باشید که حقیقتی بی‌چون‌وچرا نیستند (حتی اگر چنین حسی دارید).