بریده‌هایی از کتاب شاید بخواهید با من ازدواج کنید!

همان‌طور که آنجا ساکت کنار هم نشسته بودیم، متوجهش شدم، با تک‌تک ذرات وجودم حس کردم که زمان‌مان محدود است. اما نمی‌توانستم به خودم اجازه دهم که تسلیمِ غمِ دانستنِ این موضوع شوم.

تمام داستان‌های عاشقانه آن‌طور که شما می‌خواهید به پایان نمی‌رسند، اما اغلب همین باعث می‌شود ارزش شنیده‌شدن داشته باشند.

از من به شما نصیحت: اگر دوستی دارید که یکی از عزیزانش دارد می‌میرد، چیزی بگویید! هرچیزی! این‌قدرها هم سخت نیست: «پسر! واقعاً متأسفم!» جملهٔ خوبی است. «خیلی به فکرتم» هم خوب است. اما سکوت محض و اینکه خیلی سریع دور شوید رفتاری است که در نهایتِ ادب آن را بی‌ادبی در نظر می‌گیرم و دوست‌تان (که در این مورد یعنی خودم) هیچ‌وقت آن رفتار را فراموش نخواهد کرد. همچنین، به‌شدت خواهش می‌کنم از گفتنِ چیزهایی نظیر «باهام تماس بگیر» یا «بعداً همدیگه رو ببینیم» خودداری کنید، مخصوصاً اگر قرار نیست حرف‌های‌تان را عملی کنید! چون با این کار مسئولیتِ پاپیش‌گذاشتن را روی دوش شخصی می‌گذارید که اندوهگین است و از پیش مسئولیت‌های زیادی به دوش می‌کشد. مهم نیست چقدر قصد و نیت خوب باشد. در نهایت، دوست‌تان این‌طور حس می‌کند که بارِ بیشتری روی دوشش گذاشته‌اید

چقدر مغروریم که فکر می‌کنیم همیشه «زمانِ بیشتری» خواهیم داشت.

باوجود تمام این مکاتبات، ناگهان فکری به سرم زد: می‌خواستم ایمی را به دماغهٔ کاد بیاورم. بعد از نقشه‌کشیدن با دوستش، رنه، یازده شاخه گل رز و یک بلیت هواپیما برای ایمی فرستادم. در جعبهٔ گل‌ها یادداشتی برایش گذاشتم و به او گفتم وقتی به فرودگاه بوستون برسد، من به‌همراه رز دوازدهم منتظرش خواهم بود.

واقعاً هیچ‌وقت برای‌مان مهم نبود کجا می‌رویم یا چه کاری انجام می‌دهیم؛ شام و نوشیدنی در کافه‌ای نزدیکِ خانه که معمولاً مدتی را در آنجا می‌گذراندیم، با دوستان‌مان بیرون می‌رفتیم، موسیقی و اجراهای زنده، مهم این بود که کنار هم باشیم، برای هم وقت بگذاریم و اجازه ندهیم دغدغه‌های زندگی، بچه‌ها، کار یا چیزهای دیگر آن «مایِ» فوق‌العاده‌ای را که در رأس تمام این‌ها بود از ما بگیرد. قرارهای هفتگی‌مان درست مثل شارژکردن باتریِ وسیله‌ای برقی بود، حالا این قرار می‌توانست مدیتیشنی خیلی خوب یا تعطیلاتی کوتاه باشد. این قرارها هیچ‌وقت تکراری نمی‌شدند. درحقیقت، به نظر می‌رسید همیشه به‌نحوی به رابطه‌ای که از پیش داشت قوی‌تر می‌شد جان تازه‌ای می‌بخشند.

ایمی همیشه می‌دانست چه بگوید، کِی بغل کند، کِی تنهای‌شان بگذارد، کِی سفت‌وسخت باشد و کِی عشق بورزد، طوری که فقط یک مادر می‌تواند.

خانه را پر از یادداشت‌های عاشقانه کردم

زمان شام= زمانی برای کنار هم بودن. پخش موسیقی در پس‌زمینه اشکالی ندارد، اما تلویزیون ممنوع است.

به‌نحوی، طی تاریخ، به مردها برچسب «بی‌احساس» زده‌اند. درحقیقت، از نهادهایی مانند نهادهای وابسته به ارتش ایالات متحده گرفته تا خانواده‌های معمولیِ امریکایی تا عرصه‌های ورزشی و استادیوم‌ها، نهادهای آموزشی و گروه‌های اجتماعیِ وابسته به آن‌ها و حتی صنعت فیلم‌سازی و محتواهای تلویزیونی، مردها را به‌نحوی به‌تصویر می‌کشیدند که در برخورد با رویدادی عاطفی خشک و بی‌احساس‌اند. به‌روزرسانی: تمام این افکار را دور بریزید!

درسی که همان اوایل یاد گرفتم این بود که سوگواری برای هر شخصی به‌شکلی متفاوت اتفاق می‌افتد و اصلاً راه درست یا غلطی برای گذران این دوران وجود ندارد. هرقدر بیشتر جلو رفتم و انسان‌های بیشتری داستان‌شان را با من در میان گذاشتند، این بیشتر برایم مشخص شد.

در زندگی روزمره هم همین کار را می‌کرد؛ یا از لباس‌هایم تعریف می‌کرد: «وای! خیلی خوش‌تیپ شده‌ای!» یا از سخنرانی‌ای که در یکی از مهمانی‌های شام‌مان ارائه دادم تعریف می‌کرد یا بعد از خواندن یکی از کارت‌هایی که به او داده بودم می‌گفت «درحقیقت»، من نویسندهٔ خانواده‌ام. او با رفتار و حرف‌هایش من را به انسان بهتری تبدیل کرد. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، مطمئنم من هم همین کار را برای او انجام دادم.

مادرم بسیار آزاداندیش بود، همیشه تشویقم می‌کرد مستقل باشم و سرم به کار خودم باشد؛ البته تا زمانی‌که «کار خودم» این‌قدراحمقانه نباشد که زندگی‌ام را به‌هم بریزد.

زندگی خیلی کوتاه است و ما عاشقِ بودن در کنار همیم؛ آدم‌های عاشق نباید این‌همه ساعت از هم دور و مشغول کارهای جدا، در مکان‌های جدا باشند؛

اهداف ازدواج و ایده‌های ایمی و جیسن رزنتال ۱. حداقل هفته‌ای یک بار باهم ناهار بخوریم؛ ۲. عاشق بمانیم؛ ۳. زمان مطالعه‌کردن بیشتر از تماشای تلویزیون؛ ۳. زمان شام = زمانی برای کنار هم بودن. پخش موسیقی در پس‌زمینه اشکالی ندارد، اما تلویزیون ممنوع است؛ ۴. هیچ‌وقت از یادگرفتن دست نکشیم. در کلاس‌های مختلف شرکت کنیم، مطالعه کنیم، آشپزی کنیم و سفر برویم؛

وقتی می‌دانید پایان قصه‌ای نزدیک است، تک‌تک کلمات صفحات آخر مهم‌تر می‌شوند.

از کجا می‌دانستید دقیقاً باید چطور رفتار کنید، چه بگویید و کِی به شما نیاز دارم؟

و ممنونم انسان‌ها! برای تمام خوبی‌هایی که اغلب کسی متوجه‌شان نمی‌شود.

«در پایان زندگی، در پایان زندگی‌ات، چه‌چیزی به یادگار گذاشته‌ای؟ دنیا را با چه‌چیزی پر کرده‌ای؟ وقتی دیگران بخواهند از تو یاد کنند، برای صحبت دربارهٔ تو چه کلماتی انتخاب خواهند کرد؟»

فکر می‌کنم یکی از عمده‌ترین دلایلی که ازدواج‌مان این‌چنین موفقیت‌آمیز بود این بود که واقعاً می‌خواستیم طرف مقابل شاد باشد، موفق شود، تأثیرگذار باشد و منبع الهامِ خودش را بیابد.