بریده‌هایی از کتاب شاید بخواهید با من ازدواج کنید!

داشتن این لحظه‌ها چه هدیهٔ ارزشمندی بود! و چرا نباید باقی‌مان، حالا که سالمیم، این لحظه را داشته باشیم؟ پس منتظر چه‌چیزی هستیم؟ چقدر مغروریم که فکر می‌کنیم همیشه «زمانِ بیشتری» خواهیم داشت.

«در پایان زندگی، در پایان زندگی‌ات، چه‌چیزی به یادگار گذاشته‌ای؟ دنیا را با چه‌چیزی پر کرده‌ای؟ وقتی دیگران بخواهند از تو یاد کنند، برای صحبت دربارهٔ تو چه کلماتی انتخاب خواهند کرد؟»

حس توصیف‌ناپذیرِ فقدان و ناراحتی‌ای که بعد از مرگ ایمی به سراغم آمده بود من را از پا درآورده بود، اما به‌نوعی رهایی‌بخش هم بود. هیچ فشاری را روی خودم حس نمی‌کردم؛ نیازی نبود به چیزی جز غم فکر کنم.

وقتی ایمی وارد زندگی‌تان می‌شد، دیگر همه‌چیز برای همیشه تغییر می‌کرد. این را بهتر از هر شخص دیگری می‌دانم، چون من را بیشتر از همه تغییر داد.

روزهای آخری که خدمات هاسپیس را دریافت می‌کردیم، سؤالات بی‌پاسخ من را از پا درآورده بودند. آیا برای کاهش این علائمِ وحشتناک کاری از دستم برمی‌آمد؟ وقتی با مرگ و زندگی در نبرد بود، به چه‌چیزی فکر می‌کرد؟ متوجه بود چه بلایی دارد سر بدنش می‌آید؟ آیا این داروی آبی، مورفین را می‌گویم، آرامش می‌کرد؟ دردش را کمتر می‌کرد؟ یا قطره‌ای از این مایعِ بی‌رنگ می‌توانست کمک کند تا استراحت کند؟

دلم می‌خواست راحت شود و در عین حال، نمی‌توانستم از او دست بکشم.

مهم نیست که چقدر واقع‌گرایانه آماده باشید، مهم نیست چند بار آن لحظهٔ اجتناب‌ناپذیر را در ذهن‌تان مرور کرده باشید تا خودتان را آماده کنید، چون بعدش معلوم می‌شود هیچ‌وقت کسی نمی‌تواند خودش را برای چنین لحظه‌ای «آماده» کند.

«در پایان زندگی، در پایان زندگی‌ات، چه‌چیزی به یادگار گذاشته‌ای؟ دنیا را با چه‌چیزی پر کرده‌ای؟ وقتی دیگران بخواهند از تو یاد کنند، برای صحبت دربارهٔ تو چه کلماتی انتخاب خواهند کرد؟»

متوجهش شدم، با تک‌تک ذرات وجودم حس کردم که زمان‌مان محدود است. اما نمی‌توانستم به خودم اجازه دهم که تسلیمِ غمِ دانستنِ این موضوع شوم

چطور کسی یا چیزی جرئت کرده بود این بلا را سرش بیاورد؟ چقدر دیگر باید سخت تلاش می‌کرد تا سلامت و زندگی‌ای را به دست بیاورد؛ چیزهایی که همیشه بابت‌شان قدردان و شکرگزار بود.

او هنوز خوبی‌های زیادی برای به‌اشتراک‌گذاشتن و کارهای ناتمامِ زیادی داشت و نمی‌توانست کارهایش را در این دنیا ناتمام رها کند.

امکان نداشت دستِ سرنوشت این زن را که تمام زندگی‌اش را وقف خوبی کرده بود از ما بگیرد

«اگه کسی بهت گفت حتماً پشت هر اتفاقی یه دلیلی وجود داره، بذار با مشت بزنم توی صورتش!».

«گرگ قدرتش را از گله می‌گیرد و گله قدرتش را از گرگ

«صبح‌ها همیشه گیج می‌شم، آخه تو همیشه توی خوابمی، برای همین همه‌ش فکر می‌کنم تو از خوابم خبر داری.

اگه تو خدا بودی و یکیْ یکی دیگه رو می‌کشت، اما باقی عمرش رو صرف نجات‌دادن آدم‌ها می‌کرد، نگهداری از حیوون‌های ولگرد رو به‌عهده می‌گرفت، زباله‌ها رو جمع می‌کرد و اعمال دینی رو انجام می‌داد، می‌بردیش بهشت یا جهنم؟

چه چیزی نامه‌ها را متمایز می‌کند؟ شاید گذاشتن دست‌تان روی کاغذ حرکتی عمدی است که به فکرکردن و برنامه‌ریزیِ آگاهانه نیاز دارد و همین است که نامه‌ها را متمایز می‌کند.

وقتی به ازدواج فکر نمی‌کنید، روابط‌تان صرفاً بی‌هدف پیش می‌روند

دقیقاً نمی‌توانم بگویم وقتی با ایمی وارد رابطه شدم چطور آماده بودم. در بیست‌وشش‌سالگی هنوزحال‌وهوایی کودکانه داشتم. حالا که به این سؤال فکر می‌کنم، به‌نظرم مسئلهٔ آمادگی‌ام به ترکیبی از تعداد زیادی عوامل ربط داشت: تماشای طنزهای تلویزیونی دههٔ هفتاد، دیدن والدین برخی از دوستانم، شخصیت استوارم، نادانی دوران جوانی‌ام و اینکه عاشق ایمی شده بودم. و البته، شانس فراوان!

مادرم بسیار آزاداندیش بود، همیشه تشویقم می‌کرد مستقل باشم و سرم به کار خودم باشد؛ البته تا زمانی‌که «کار خودم» این‌قدراحمقانه نباشد که زندگی‌ام را به‌هم بریزد