بریده‌هایی از کتاب آسوده گرایی

هر کار ضروری را به حداقل سه بخش تقسیم کنید که هیچ‌کدام بیش از نود دقیقه نباشند.

وقتی آموزش دادن را یاد می‌گیرید، آموختن را به خودتان یاد می‌دهید

خوب بودن در کاری که هیچ‌کس دیگری انجامش نمی‌دهد، بهتر از عالی بودن در کاری است که همه انجامش می‌دهند. اما حرفه‌ای بودن در کاری که هیچ‌کس دیگری انجامش نمی‌دهد، بسیار ارزشمندتر است.

پرسید: این کینه به چه کار من می‌آید؟

وقتی که می‌خواهیم در پروژه‌ای دارای اولویت، پیشرفتی مداوم و مستمر داشته باشیم، امورات جاری زندگی اغلب سد راه می‌شوند. ممکن است برنامه‌ریزی کرده باشیم صبح فلان کار را انجام دهیم، اما در عوض مجبور شده باشیم در جلسه‌ای حضور یابیم. ممکن است با برنامه‌ریزی دقیق، چندین ساعت از روزمان را برای انجام کاری مهم خالی کرده باشیم، اما به‌خاطر گریه و بی‌قراری‌های شدید فرزند خردسالمان، کل وقتمان گرفته شده باشد. بعد برای این کم‌کاری، یک‌نفس حتی در آخر هفته کار می‌کنیم، اما می‌دانیم که بهای این تلاش بیش از حد هم، کار کم‌کیفیت، عذاب‌وجدان بیشتر و کاهش اعتمادبه‌نفسمان است. اما راه‌حل ساده‌تری برای تمام این مشکلات وجود دارد. می‌توانیم حداقل و حداکثری برای خودمان تعریف کنیم. از این قاعدهٔ ساده استفاده کنید: نه هیچ‌وقت کمتر از فلان مقدار، و نه هیچ‌وقت بیشتر از فلان مقدار. پروژهٔ ضروری: خواندن کتاب بینوایان در عرض شش ماه حداقل: پنج صفحه در روز حداکثر: بیست‌وپنج صفحه در روز

یاد بگیرید آرام باشید

تجربهٔ احساس مهم‌ترین فرد دنیا بودن، حتی برای لحظه‌ای کوتاه، می‌تواند زمانی بسیار طولانی‌تر از آن لحظه در ذهن ما باقی بماند. حضور داشتن، قدرت جادویی نابی دارد.

یک بار یکی از آن‌ها «نظریهٔ سنگ‌های بزرگ» را خاطرنشان کرد. همان داستان معروف که معلمی شیشهٔ خالی بزرگی را برمی‌دارد. سنگ‌ریزه‌های کوچکی در آن می‌ریزد. بعد سعی می‌کند سنگ‌های بزرگی را روی آن سنگ‌های ریز قرار دهد. اما جا نمی‌شوند. سپس معلم ظرف خالی هم‌اندازهٔ دیگری برمی‌دارد. این بار ابتدا سنگ‌های بزرگ را می‌ریزد. سپس سنگ‌ریزه‌ها را روی آن خالی می‌کند. این بار، سنگ‌ها جا می‌شوند. البته این داستانی استعاری است. سنگ‌های بزرگ نشان‌دهندهٔ ضروری‌ترین مسئولیت‌ها مانند سلامتی، خانواده و روابط است. سنگ‌ریزه‌های کوچک مسائل کم‌اهمیت‌تر مانند کار و مسیر شغلی است. شن‌ها هم چیزهایی مانند گردش در شبکه‌های اجتماعی و سایت‌های دوست‌یابی هستند.

به‌عبارت دیگر، روش‌های خاص، تنها به ایجاد نتایج خطی منجر می‌شوند، اما اگر به‌دنبال نتایج دائمی باشیم، باید پی اصول برویم. در واقع، ریشهٔ کلمهٔ principia در زبان لاتین، به‌معنی «اصول اولیه، علل و عناصر بنیادین» است. اصول اولیه، سنگ‌بناهای دانش هستند؛ اگر آن‌ها را به‌درستی بفهمیم، می‌توانیم صدها بار ازشان استفاده کنیم.

برای موفقیت در یک کار، ابتدا باید انجامش دهید. هر کاری به تلاش اضافه نیاز ندارد

همهٔ ما پروژه‌هایی اساسی داریم که می‌خواهیم تمامشان کنیم. اما بعضاً فقط بیهوده تلاش می‌کنیم و نمی‌توانیم کار را به پایان برسانیم. معمولاً راه‌حل مشکل به‌سادگی این است که تصمیم بگیریم «اتمام کار» دقیقاً چیست.

اگر بخواهید تکمیل چیزی را دشوار، یا اصلاً به‌معنای واقعی غیرممکن کنید، کافی‌ست هدف نهایی را تاحدامکان مبهم کنید. چون عملاً نمی‌توان پروژه‌ای بدون هدف نهایی مشخص را پایان داد.

۱. صبح‌ها را به کارهای ضروری اختصاص دهیم. ۲. کار را به سه بخش حداکثر نوددقیقه‌ای تقسیم کنیم. ۳. برای استراحت و بازیابی، میان بخش‌ها توقف‌های کوتاه (ده تا پانزده دقیقه‌ای) داشته باشیم.

وضعیت بی‌دردسر تجربه‌ای است که بسیاری از ما در شرایط آسودگی جسمانی، سبک‌باری عاطفی و نیرومندی ذهنی تجربه کرده‌ایم. در این وضعیت شما کاملاً آگاه، هوشیار، حاضر، متوجه و متمرکز بر چیزی هستید که در لحظه اهمیت دارد. به‌آسانی قادرید بر چیزهای بااهمیت، تمرکز کنید.

از حد مشخصی به‌بعد، تلاش بیشتر منجر به عملکرد بهتر نمی‌شود بلکه عملکردمان را تضعیف می‌کند.

وقتی نیاز خود را به تنبیه افرادی که آزارمان داده‌اند رها کنیم، فرد مقصر آزاد نمی‌شود. خودمان آزاد می‌شویم. وقتی از کینه و شکایت به‌قصد شفقت و رحمت عبور کنیم، ارزش دو طرف معامله یکسان نیست، بلکه معامله‌ای کاملاً برنده است. و با هر معامله‌ای که انجام می‌دهیم، به آرامش وضعیت بی‌دردسر خود نزدیک‌تر می‌شویم.

به‌نقل از هنری وادزورت لانگ‌فلو، «چون در هر حال، بهترین کاری که هنگام بارش باران می‌توان کرد، این است که رهایش کنیم و بگذاریم ببارد».

به‌نقل از مایا آنجلو: «وقتی فردی خود واقعی‌اش را به شما نشان می‌دهد، همان دفعهٔ اول باورش کنید.» ازاین‌رو جاناتان تصمیم گرفت باورشان کند.

مشکل را وارونه‌سازی کنید. بپرسید، «ساده‌ترین راه برای رسیدن به نتیجهٔ مطلوب چیست؟» در تصویر صفحهٔ قبل، می‌بینیم وقتی پیچیدگی را حذف کنیم، حتی جزئی‌ترین تلاش هم می‌تواند مسائل مهم را رو به جلو براند. همراه با نیروی جاذبه، تکانه افزایش پیدا می‌کند. انجام کارها بی‌دردسرتر می‌شود. وقتی تصور اشتباه «راه آسان‌تر راه فرومایه‌تری است» را کنار بگذاریم، موانع کم‌کم محو می‌شوند. با محو شدن این موانع، دیگر می‌توانیم از وضعیت بی‌دردسر خود رونمایی کنیم.

ما در دورانی سرشار از فرصت‌ها زندگی می‌کنیم. اما زندگیِ عصر مدرن مانند کوه‌نوردی در ارتفاعات بالاست. مغزمان درست کار نمی‌کند. زمین زیرپایمان سست است. هوا رقیق است و پیشرفتی حتی جزئی، بسیار خسته‌کننده به نظر می‌رسد. شاید دلیلش ترس بی‌پایان و عدم اطمینان نسبت به آینده باشد؛ شاید تنهایی و دورافتادگی؛ شاید نگرانی‌ها و مشقت‌های اقتصادی؛ شاید هم تمام مسئولیت‌ها و تمام فشارهایی که به‌صورت روزانه خفه‌مان می‌کنند