بریده‌هایی از کتاب آسوده گرایی

با نتایج ماندگار شما یک بار تلاش لازم را صرف می‌کنید و سود آن را بارها برداشت می‌کنید.

کمال‌گرایی شروع پروژه‌های ضروری را سخت می‌کند و شک به خود، پایان دادن آن‌ها را.

راه آسان‌تر این است که انرژی روانی و جسمی خود را با استراحت‌های کوتاهِ مداوم بازیابی کنیم. می‌توانیم آن استراحت‌ها را در برنامهٔ روزانه قرار دهیم. می‌توانیم مانند افرادی که بهترین عملکرد را دارند، به ریتم طبیعی بدنمان گوش بدهیم. می‌توانیم این کارها را انجام دهیم: ۱. صبح‌ها را به کارهای ضروری اختصاص دهیم. ۲. کار را به سه بخش حداکثر نوددقیقه‌ای تقسیم کنیم. ۳. برای استراحت و بازیابی، میان بخش‌ها توقف‌های کوتاه (ده تا پانزده دقیقه‌ای) داشته باشیم.

وقتی بر نداشته‌هایتان تمرکز کنید، داشته‌هایتان را هم از دست می‌دهید. وقتی بر داشته‌هایتان تمرکز کنید، نداشته‌هایتان را به دست می‌آورید. غر زدن هم چرخه‌ای خودنگهدار تولید می‌کند. اما این سیستم به‌جای آسان‌تر کردن انجام کارهای مهم، سخت‌ترشان می‌کند؛ «شتافتن به پایین». وقتی داریم هیجانات منفی را تجربه می‌کنیم، طرز فکرمان محدود می‌شود (فقط می‌توانیم انتخاب کنیم: بجنگیم، بگریزیم یا هیچ نکنیم). کمتر نسبت به ایده‌های جدید و افراد دیگر پذیرا خواهیم بود. در نتیجه منابع جسمی، فکری و روانی‌مان محدود می‌شود. ذخایرمان ته می‌کشد و سروکله زدن با چالش‌ها یا ناامیدی‌هایی که منابع اولیهٔ ناله و شکایتمان بودند دشوارتر می‌شود. و این چرخه ادامه می‌یابد.

هیجانات مثبت دید ما را به چشم‌اندازها و امکان‌های جدید باز می‌کند. این دیدِ باز ایده‌های خلاقانه را تقویت می‌کند و پیوندهای اجتماعی را می‌پروراند. این اتفاقات ما را تغییر می‌دهند. منابع جدید جسمی، فکری، روانی و اجتماعی را در دسترسمان قرار می‌دهند. «شتافتن به بالا» ایجاد می‌کنند که شانس کنار آمدن با چالش‌های پیشِ رو را افزایش می‌دهد. منفعت این کار هم محدود به خودمان نیست: وقتی سپاسگزاری خود را به دیگران ابراز می‌کنیم، می‌بینیم گل از گلشان می‌شکفد. به نظر می‌رسد کمتر تحت فشار باشند و بیشتر باز و متمایل به معاشرت. در نتیجه چرخهٔ مثبتی ایجاد می‌شود.

جفت کردن لذت‌بخش‌ترین فعالیت‌ها با ضروری‌ترین‌ها نوعی قدرت است. هرچه باشد احتمالاً فعالیت‌های لذت‌بخش را در هر صورت انجام خواهید داد. بالاخره برنامهٔ موردعلاقهٔ خود را تماشا خواهید کرد، به کتاب صوتی‌ای که به‌تازگی کشف کرده‌اید گوش خواهید داد و در وان آب داغ خود استراحت خواهید کرد. پس چرا نباید با دویدن روی تردمیل یا شست‌وشوی ظرف‌ها یا پاسخ دادن به تماس‌های تلفنی هم‌زمانشان کنید؟ شاید بدیهی به نظر برسد. اما مگر نه اینکه مدت‌ها سعی کرده‌اید عزمتان را جزم کنید و کارهای مهم ولی دشوار را انجام دهید، به‌جای اینکه سرگرم‌کننده‌شان کنید؟

وقتی استراتژی به‌قدری پیچیده شود که برداشتن هر گام اندازهٔ هل دادن سنگی بزرگ در سربالایی دردناک باشد، بهتر است توقف کنید. مشکل را وارونه‌سازی کنید. بپرسید، «ساده‌ترین راه برای رسیدن به نتیجهٔ مطلوب چیست؟» در تصویر صفحهٔ قبل، می‌بینیم وقتی پیچیدگی را حذف کنیم، حتی جزئی‌ترین تلاش هم می‌تواند مسائل مهم را رو به جلو براند. همراه با نیروی جاذبه، تکانه افزایش پیدا می‌کند. انجام کارها بی‌دردسرتر می‌شود. وقتی تصور اشتباه «راه آسان‌تر راه فرومایه‌تری است» را کنار بگذاریم، موانع کم‌کم محو می‌شوند. با محو شدن این موانع، دیگر می‌توانیم از وضعیت بی‌دردسر خود رونمایی کنیم.