بریده‌هایی از کتاب هنر رضایت از زندگی

دارایی و برخورداری فقط به مال نیست. چیزهای بسیار دیگری مثل همسر و فرزند صالح هم هستند که جزو دارایی‌های زندگی محسوب می‌شوند و ما زمانی از وجود آنها لذّت می‌بریم که قدر آنها را بدانیم. نعمت ناشناخته و پنهان، لذّتی هم به ارمغان نمی‌آورد. ثروت‌های واقعی زندگی را باید بشناسیم، تا از وجود آنان لذّت ببریم.

. آنچه به یک ارتباط، معنا می‌دهد و آن را لذّت‌بخش می‌سازد، ارتباط روح‌ها و جان‌هاست و این ارتباط، هنگامی به وجود می‌آید که روح‌ها، هم‌افق و هم‌فکر باشند.

امام صادق علیه‌السلام در این باره به مفضل بن عمر می‌فرماید: ای مفضل! از آفرینش و آماده‌سازی حکیمانه و مدبّرانه اشیا برای رفع نیاز انسان، درس عبرت بگیر. برای او غلاّت، آفریده شده، ولی او باید آنها را آرد کند و آرد را خمیر سازد و با آن، نان بپزد. برای پوشاکش پشم آفریده شده، ولی او باید آن را بزند و بریسد و ببافد. برای او درخت آفریده شده، ولی باید آن را بکارد و آبیاری کند و مراقب آن باشد. داروها برای درمان بشر پدید آمده‌اند، ولی او باید آنها را از زمین برگیرد و با مواد دیگر، مخلوط کند و داروی شفابخش بسازد. دیگر اشیا را نیز همین‌گونه می‌یابی.

در دنیا مهمان باشید... می‌سازید آنچه را ساکن نمی‌شوید و جمع می‌کنید آنچه را نمی‌خورید و آرزو می‌کنید آنچه را به دست نمی‌آورید.

برای رضایت‌بخش کردن زندگی، لازم نیست دنیا را تغییر دهیم و یا دنیای دیگری را آرزو کنیم و بیافرینیم. می‌توان در همین دنیای ناپایدار، راحت زندگی کرد؛ به شرط آن‌که راه آن را بدانیم و یکی از راه‌های آن، دل نبستن به دنیاست

راه رضایت از زندگی و راز شاد زیستن، شناخت واقعیت‌ها و گریز از تخیلات و توهّمات است. باید دنیا را آن‌گونه که هست، شناخت

احساس، ناشی از تفکر انسان است

رضامندی، بستر موفقیت و کامیابی است. هیچ انسان موفّقی نیست که از هنر «رضایت از زندگی» برخوردار نباشد.

اگر نگرش انسان به زندگی، واقع‌گرایانه باشد، انتظارات او از زندگی نیز واقع‌گرایانه خواهد بود و در پی آن، احساس او از زندگی نیز واقع‌بینانه خواهد شد. شاید بتوان گفت که «هماهنگی انتظارات با واقعیت‌ها» شرط اصلی شاد زیستن و رضایت از زندگی است. ناهماهنگی میان انتظارات و واقعیت‌ها، موجب دوگانگی شده، تضادهای بنیادینی به وجود می‌آورد که زیان آن، جبران‌ناپذیر است.

بخش بسیاری از سخت شدن زندگی، مربوط به «سخت‌گیری» ماست، نه وجود مشکلات. گاهی وقت‌ها آن قدر زندگی را سخت می‌گیریم که غیر قابل تحمّل جلوه می‌کند و حال آن‌که واقعیت، چیز دیگری است. زندگی، آن قدر هم که می‌پنداریم، سخت و دشوار نیست. همیشه واقعیت، تحمّل‌پذیر است؛ اغراق کردن ما است که شدت درجه دشواری را بالا می‌برد. بنابراین، یکی از کلیدهای رضایت از زندگی، «راحت گرفتن زندگی» است. راحتی زندگی را باید در خودمان جستجو کنیم.

انسان متعادل، با کمال شهامت می‌پذیرد که ممکن است دیگران چیزهایی داشته باشند که او ندارد؛

انسان متعادل، با کمال شهامت می‌پذیرد که ممکن است دیگران چیزهایی داشته باشند که او ندارد؛