بریده‌هایی از کتاب هنر رضایت از زندگی

مام علی علیه‌السلام می‌فرماید: روزی را طلب کنید؛ زیرا روزی، برای کسی که آن را طلب کند، تضمین شده است.

انسان‌های موفّق کسانی‌اند که با زندگی خود مشکلی ندارند. اشتباه نکنید! نمی‌گویم «در زندگی» خود مشکلی ندارند؛ بلکه می‌گویم «با زندگی» خود مشکلی ندارند. مشکلْ داشتن در زندگی، یک چیز است و مشکل داشتن با زندگی، چیز دیگر.

انسان متعادل، با کمال شهامت می‌پذیرد که ممکن است دیگران چیزهایی داشته باشند که او ندارد؛

وقتی خدا، معنای زندگی شد، انسان به خاطر خدا زندگی می‌کند، به خاطر او تلاش می‌کند و برای رسیدن به او همه سختی‌ها را تحمّل می‌کند. وقتی خدا معنای زندگی شد، انسان می‌داند چرا زنده است و چرا باید زندگی کند و سرانجامش چه خواهد شد. بدین سان، از حیرت و سرگردانی در می‌آید و چون برای عالی‌ترین و بلکه تنها مفهوم حیات زندگی می‌کند، بر خود می‌بالد و احساس رضایت و خشنودی می‌کند.

اگر انسان، خود را با زندگی‌های بهتر مقایسه کند، دچار تلخ‌کامی و احساس ناکامی می‌گردد و از زندگی خود لذّت نمی‌برد.

نادیده گرفتن داشته‌ها و ناچیز شمردن آنها هنر نیست؛ هنر، آن است که انسان حتّی با کوچک‌ترین امکانات، از روحیه‌ای قوی و بانشاط برخوردار باشد.

امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: به کسانی که بر آنها برتری داده شده‌ای، بسیار نگاه کن که این، از دروازه‌های شکر است.

انسان‌های موفّق کسانی‌اند که با زندگی خود مشکلی ندارند. اشتباه نکنید! نمی‌گویم «در زندگی» خود مشکلی ندارند؛ بلکه می‌گویم «با زندگی» خود مشکلی ندارند. مشکلْ داشتن در زندگی، یک چیز است و مشکل داشتن با زندگی، چیز دیگر. اتفاقا در بیشتر موارد، انسان‌های موفّق با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده‌اند؛ اما احساس‌نارضایتی‌از زندگی‌نداشتند. می‌توان گفت: رضامندی از زندگی یکی از رازهای ناشناخته زندگی انسان‌های موفّق است.

اگر انسان زندگی را سخت نگیرد و آنچه را هست بپذیرد، اولاً توان واکنش مثبت را به دست می‌آورد و ثانیا در یک آرامش خاصی زندگی خواهد کرد.

امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: در شگفتم از بخیل که به سوی فقر و ناداری‌ای که از آن گریزان است، می‌شتابد و توانگری و ثروتی را که در پی آن است، از دست می‌دهد. او در دنیا مانند تهی‌دستان به سر می‌برد و در آخرت، همچون توانگران، حسابرسی می‌شود.