بریده‌هایی از کتاب کیمیاگر

«برای رسیدن به گنج لازم است خیلی مواظب نشانه`ها باشی. خداوند، برای هریک از ما در این دنیا راهی تعیین کرده که باید ادامه‌اش دهیم. کاری نداری جز این‌که آنچه را برای تو نوشته شده بخوانی.»

«مهم نیست چه اتفاقی می‌افتد، ولی هر شخصی در روی زمین، نقش عمده‌ای در ساخت تاریخ دنیایی دارد که معمولاً خود از آن بی‌اطلاع است.»

و جوان به یاد ضرب‌المثلی از سرزمین خود افتاد: «تاریک‌ترین لحظه، لحظه قبل از طلوع خورشید است.»

، رفته رفته چگونگی اسرار آن برایش قابل دیدن می‌شود، قابل درک می‌شود، و می‌تواند بفهمد همیشه در دنیا کسی در انتظار دیگری است،

«همیشه به یاد داشته باش که خواستن از دانستن جدا نیست پس باید بدانی که چه می‌خواهی.»

هرکس در پی رؤیایی است و رؤیاها شبیه یکدیگر نیستند.

جوان زیبایی [به نام نارسیس] هر روز، در آبگیری صورت خود را می‌دید و به تماشای زیبایی خود می‌نشست تا... تا که روزی محو زیبایی خود شد؛ در آب افتاد و غرق شد.

تپه‌های شنی با وزش باد جابجا می‌شوند، ولی... صحرا همیشه صحرا باقی می‌ماند. این است... افسانه عشق.

وقتی که نگاه به عقب غیرممکن باشد، چاره‌ای بهتر از پیشروی وجود ندارد

«می‌بینی، به تو گفته بودم که تعبیر خوابت خیلی مشکل است. چیزهای ساده با وجود سادگی‌هایشان، رویدادهای شگفت‌انگیزی هستند.

سرّ نیکبختی هشیار بودن در وقت دیدن زیبایی‌های اغواکننده جهان است

حقیقت بزرگی در این دنیا وجود دارد که از این قرار است: «چه کاری باید بکنی و چه کسی باید باشی.

«اگر حوادث، حوادث مطلوبی هستند بهتر است غیرمنتظره باشند... اگر هم اتفاقاتِ ناگوارند، در آن صورت از قبل باید درد و رنج رویدادی را تحمل کنی که معلوم نیست چه وقت روی می‌دهد.»

هیچ‌کس هرگز در طول عمرش یاد نگرفته است خود چگونه زندگی کند

«چگونه می‌توان خدا را با رفتن به کنیسه و کلیسا شناخت؟» درحالی‌که وظیفه ما، کامل کردن ذهنیات است تا از طریق عینیات به «او» برسیم.

«ما... از آن می‌ترسیم که داشته‌هایمان را از دست بدهیم، رسم و رسوم خود را، آداب و سنت خود را و... زندگی را... . «و وقتی در می‌یابیم که افسانه زندگی ما و افسانه دنیا را فقط یک دست نوشته است، آن‌گاه ترسمان، فروکش می‌کند و از بین می‌رود.» گاهی اوقات کاروان‌ها در منزلگاه‌های شبانه، به هم برمی‌خورند. همیشه یکی از آن‌ها، نیازمندی‌های دیگری را با خود داشت. انسان با دیدن آن‌ها، می‌فهمید که «یک دستی هست...، یک دست غیبی که همه‌چیز را از پیش نگاشته است.»

نکند دخترک فراموشش کرده باشد. کم نیستند چوپانانی که از آن‌جا گذشته‌اند و پشم گوسفندهایشان را به بازرگان عرضه داشته‌اند. درحالی‌که با گله‌اش حرف می‌زد ادامه داد: «من هم همین‌طور! خیلی از دخترها را در شهرهای دیگر می‌شناسم... اصلاً مهم نیست.» اما... در عمق وجودش می‌دید که او برایش بی‌اهمیت نیست

وقتی «او» به «دیگری» می‌رسد، و دو نگاه به‌هم می‌نشیند، همه لحظات گذشته و همه رؤیاهای آینده رنگ می‌بازند و کم‌نور می‌شوند.

چیزهای ساده با وجود سادگی‌هایشان، رویدادهای شگفت‌انگیزی هستند.

نامش «عشق» بود. چیزی قدیم‌تر از آفرینش انسان و پیدایش صحرا.