بریده‌هایی از کتاب سبک زندگی توحیدی از نگاه امام رضا (ع)

دلبستگی اصلی انسان موحّد، ارتباط با خداست و به همین جهت از مهمترین برنامه‌های زندگی او شنیدن صدای خداست که برتری آن بر تمامی سخنان و برنامه‌ها، مانند برتری خداوند بر مخلوقات است.

هر چه جامعه از مسیر سعادت و توجه به خدا دور شود، به همان مقدار، عادات و رسم‌های بی اصل و اساس نیز در آن رواج پیدا می‌کند و نسل‌های بعدی ناخودآگاه درآن رسم‌ها غرق شده و بدون آنکه خود بدانند به رفتارهای غلطی عادت می‌کنند. یکی از مهم‌ترین گام‌ها در حرکت به سوی خدا، بیرون آمدن از این عادت‌های غلط است. انسان باید تصمیمی قاطع بگیرد که آیا می‌خواهد زندگی گرانمایه را صرف سلیقه و و پسند مردم نماید یا صرف سعادت ابدی و جاودانگی و ابدیت نامتناهیِ خود.

امام رضا علیه‌السلام در هر سه روز، یک بار قرآن را میخواند، و هر آیه‌ای را که میخواند درباره آن تفکر می‌نمود. آنقدر قرآن را در قلب خودش نشانده بود که بسیاری از سخنان و پاسخهایش برگرفته از قرآن بود.

وجود انسان معجونی است از گرایش‌های مثبت و منفی که هرکدام، صفات پسندیده و یا صفات ناپسند را در وجود او رقم می‌زند.

امام رضا علیه‌السلام نماز را راه کاستن فاصله روحی و ادراکی میان بنده و خداوند میدانست.

امام رضا علیه‌السلام در هر سه روز، یک بار قرآن را میخواند، و هر آیه‌ای را که میخواند درباره آن تفکر می‌نمود. آنقدر قرآن را در قلب خودش نشانده بود که بسیاری از سخنان و پاسخهایش برگرفته از قرآن بود

وقتی انسان بفهمد همه خوبی‌ها و کمالات از خداست و هر نقصی که هست از ماست، ریشه تکبر از وجودش رخت برمی‌بندد و اعتراف می‌کند که من بر هیچ بنده‌ای از بندگان الهی فضیلت و برتری ندارم.

انسانی که خودش را امانتدار می‌پندارد و می‌داند که امانت متعلق به او نیست، هرگز نمی‌تواند خودش را بر دیگران برتری بدهد، گرچه تمام خوبی‌های عالم را در دنیا و آخرت به او امانت بسپارند. انسان امانت‌دار می‌داند هر چقدر امانت بیشتری به او بسپارند، نه فقط برتری بر دیگران پیدا نمی‌کند، بلکه بار او سنگین‌تر می‌شود و مسئولیت بیشتری بر عهده او قرار می‌گیرد. به همین جهت جایی برای فخر فروختن به دیگران نخواهد داشت.

«تواضع» در حقیقت حالتی قلبی است که انسان در درون خویش، خود را برتر از دیگران نداند و بداند که واقعا هیچ برتری بر دیگران ندارد. نقطه مقابل این حالت، تکبر است. انسان

سکوت پسندیده یعنی رعایت همیشگی اندازه لازم در سخن گفتن و پرهیز از زیاده‌گویی و بیهوده‌گویی. به عنوان مثال صحبت معتدل و صمیمانه با خانواده و دوستان نه بیهوده است و زیاده از حدّ ولی صحبتهایی که به جز مشغولیت ذهنی و کنجکاوی بی‌فایده ریشه و ثمری ندارد بیهوده است و زیاده. انسان موحد که توجهش به سوی خداست با سکوت این توجه را تقویت میسازد و اجازه نمیدهد سخنان پراکنده یا تصایر مختلف، در صفحه ذهن و روح او، پراکندگی ایجاد نمایند و توجه او را از خداوند منصرف سازند.