بریده‌هایی از کتاب نابودگر زندگی؛ اهمال کاری

برای یک هفته تمام کارهایی را که انجام می‌دهیم (از زمانی که از خواب بیدار می‌شویم تا وقتی که می‌خوابیم) با جزئیات می‌نویسیم. در آغاز کار سختی است ولی بعد از یک هفته نتایج فوق العاده‌ای می‌گیریم.

منتظر یک روز خوب نباشیم. ما همیشه منتظر هستیم که یک روز خوب که در آن همه شرایط درست باشد و حالمان خوب باشد و حوصله داشته باشیم از راه برسد تا کارهایمان را انجام دهیم؛ ولی آن روز هیچ‌وقت نمی‌رسد. پس باید بلند شویم و همین‌الان کارها را بر اساس اولویت‌بندی و اهمیت انجام دهیم.

آدم‌های موفق کارهایی را که سخت است انجام می‌دهند تا به موفقیتی که بقیه افراد نمی‌توانند به دست بیاورند، برسند.

«می‌توانیم شکست خوردن را بپذیریم، اما تلاش نکردن را هرگز.»

به گفته آقای «وینچ» روان‌پزشک امریکایی: «اگر ذهن ما تلاش کند تا ما را متقاعد کند که ما ناتوان برای انجام کاری یا چیزی هستیم و ما آن را باور کنیم؛ شدیدا احساس ناامیدی کرده و خیلی زود دست از تلاش می‌کشیم یا اصلا تلاش نمی‌کنیم».

آدم‌های موفق، مؤثر و فعال خود را عادت می‌دهند که با مهم‌ترین و سخت‌ترین کاری که پیش رو دارند آغاز کنند.

بیشتر ماها به جای اینکه به نتایج و اثرکارهایمان در درازمدت توجه کنیم، ترجیح می‌دهیم کارهایی را انجام دهیم که لذت موقت و شادی زودگذر ایجاد می‌کنند و از کارهای رنج‌آور و مشکل دوری می‌کنیم.

به گفته «پیتر دراکر»: «هیچ کاری بیهوده‌تر از این نیست که کاری را که اصلا نباید انجام شود، با بهره‌وری بالا انجام دهید.»

به گفته آقای «وینچ» روان‌پزشک امریکایی: «اگر ذهن ما تلاش کند تا ما را متقاعد کند که ما ناتوان برای انجام کاری یا چیزی هستیم و ما آن را باور کنیم؛ شدیدا احساس ناامیدی کرده و خیلی زود دست از تلاش می‌کشیم یا اصلا تلاش نمی‌کنیم». اعتماد به توانایی‌ها– حتی بعد از ناکامی‌ها– نیروی محرک اعتمادبه‌نفس است. «جیم کتکارت»، گوینده حرفه‌ای می‌گوید: «هرکسی همانی است که در تصور خود می‌بیند».

متأسفانه مغز ما سعی می‌کند تا وضعیت موجود را حفظ کند و ما پیشرفت نکنیم؛ چون نمی‌خواهد انرژی بیشتری صرف کند.

برای اینکه ما بتوانیم بر اهمال‌کاری غلبه کنیم، باید این موضوع را با خود بررسی کنیم که ارزش ما چقدر است و هدف ما از آمدن به دنیا چیست؟

خودمان تصمیم بگیریم یک‌سری جملات را همان‌طور که دوست داریم برداشت کنیم.

به گفته «پیتر دراکر»: «هیچ کاری بیهوده‌تر از این نیست که کاری را که اصلا نباید انجام شود، با بهره‌وری بالا انجام دهید.»

بیشتر ماها به جای اینکه به نتایج و اثرکارهایمان در درازمدت توجه کنیم، ترجیح می‌دهیم کارهایی را انجام دهیم که لذت موقت و شادی زودگذر ایجاد می‌کنند و از کارهای رنج‌آور و مشکل دوری می‌کنیم.

اعتماد به توانایی‌ها– حتی بعد از ناکامی‌ها– نیروی محرک اعتمادبه‌نفس است.

به گفته آقای «وینچ» روان‌پزشک امریکایی: «اگر ذهن ما تلاش کند تا ما را متقاعد کند که ما ناتوان برای انجام کاری یا چیزی هستیم و ما آن را باور کنیم؛ شدیدا احساس ناامیدی کرده و خیلی زود دست از تلاش می‌کشیم یا اصلا تلاش نمی‌کنیم».

اگر ما اعتمادبه‌نفس پایینی داشته باشیم و خودمان را باور نکنیم، باعث می‌شود از انجام کارها طفره برویم؛ در صورتی که ما می‌توانیم با مطالعه و کسب اطلاعات اقدام به انجام دادن کار کنیم.

اهمال‌کاری به ویژگی شخصیتی‌ای گفته می‌شود که مشخصه آن داشتن استانداردهای بالای غیرواقع‌بینانه برای خویشتن یا دیگران است.

پدر و مادرهای که فرزندان خود را به‌شدت کنترل می‌کنند و به جای بچه‌هایشان تصمیم می‌گیرند و مدام به آنها می‌گویند: این کار رو بکن و این کار رو نکن؛ بیشتر اهمال‌کاری را تقویت می‌کنند. کودکان هم چون فکر می‌کنند هیچ اختیاری ندارند و هیچ تصمیمی نمی‌تواتند بگیرند، به‌همین‌دلیل تنها یک راه برای آنها باقی می‌ماند؛ به تعویق انداختن کارهایی که والدین می‌گویند. در این خانواده‌ها کل تصمیم‌گیری‌ها با والدین است و این فضا را ایجاد نمی‌کنند که بچه‌ها خودشان هم هدف‌گذاری و برنامه‌ریزی داشته باشند. آنها با خطا کردن، می‌توانند چیزهای زیادی یاد بگیرند و کار والدین باعث ضعف بچه‌ها در بزرگ‌سالی می‌شود و این بچه‌ها اهمال‌کارهای بزرگی می‌شوند، مگر اینکه راه خود را پیدا کنند.

ما ایرانی‌ها خیلی از «نه گفتن» می‌ترسیم. به‌همین‌دلیل سعی می‌کنیم هر کاری را که به ما می‌سپارند قبول کنیم؛ گاهی نمی‌توانیم انجام دهیم و یک آدم بی‌مسئولیت قلمداد می‌شویم. همچنین به‌خاطر درگیری فکری از کارهای خودمان جا می‌مانیم و اهمال‌کار می‌شویم و از همه مهم‌تر دیگران برای وقت ما ارزش قائل نمی‌شوند.