بریده‌هایی از کتاب مساله مهدویت: ویژگی‌های امام‌عصر (عج)

یک جزء از صد جزء رحمت خودم را در عالم دنیا نازل کردم.

مرحوم آیت الله کوهستانی در نزدیک بهشهر ساری، در منطقۀ کوهستان مدرسۀ علمیه‌ای داشتند. بسیار زاهد و با کرامت بودند. مرحوم آیت الله مرعشی نجفی دربارۀ ایشان فرموده بودند: کوهستانی لنگر زمین است.

امام صادق علیه السلام فرمودند: إِنَّ اللهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَی تَرْکِ الصَّلَاةِ لَهـَلَکُوا وَ إِنَّ اللهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یُزَکِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یُزَکِّی وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَی تَرْکِ الزَّکَاةِ لَهـَلَکُوا؛ خداوند به واسطۀ برخی شیعیان که اهل نماز هستند، بلا را از آن‌هایی که اهل نماز نیستند دفع می‌کند. و اگر همه بی‌نماز بودند، هلاک می‌شدند. همچنین خداوند به واسطۀ شیعۀ اهلِ زکات، بلا را از آنان که زکاتی نمی‌دهند دفع می‌کند. اگر همه تارک زکات بودند، هلاک می‌شدند.

دعبل خزاعی خدمت امام رضا علیه السلام رسید و خواست اشعار معروفش را بخواند. وقتی چند بیت خواند، حضرت شروع کرد بقیۀ ابیات قصیدۀ دعبل را خواند. کسانی که در مجلس بودند، نگاه معناداری به دعبل کردند. یعنی این قصیده مال تو نبود و کس دیگری سروده بود و تو آن را از خود دانستی؛ چون امام دارد از حفظ می‌خواند. دعبل که تحمل این نگاه‌ها را نداشت، عرض کرد: آقا این قصیده را من دیشب سروده‌ام و جز خدا کسی از آن اطلاعی نداشت و جایی هم هنوز نخوانده‌ام. شما از کجا این اشعار را خواندید و به خاطر سپردید؟ حضرت فرمود: بله تو دیشب این اشعار را سرودی و آنچه تو در ذهن داشتی و بر زبان آوردی را به من عرضه کردند و من حفظ شدم.

در زمان ما حجت زمان واسطۀ فیض است. اگر توسلی هم به دیگر معصومین شده باشد و یا از امامزاده‌های معتبر و بزرگوار چیزی خواسته باشیم، از کانال حجت زندۀ زمان به دستمان می‌رسد

مرحوم آیت الله مجتهدی می‌نویسد: یک مرتبه از آیت الله خوانساری پرسیدم: وقتی به زیارت می‌رویم، آیا بگوییم خدایا، به حق امام رضا علیه السلام فلان حاجتم را بده، یا این‌که به امام رضا خطاب کنیم که آقا شفا بده! فرمودند: هر دو خوب است، ولی این دومی بهتر است که از امام رضا علیه السلام بخواهید تا او از خدا بخواهد.

امام صادق علیه السلام فرمود: الْحـُجَّةُ قَبْلَ الْخـَلْقِ وَ مَعَ الْخـَلْقِ وَ بَعْدَ الْخـَلْقِ؛ حجت خدا پیش از خلق بود و با خلق هست و بعد از خلق هم خواهد بود. بنابراین، آخرین انسان روی زمین حجهٔ الله است که بر اساس روایات، حضرت امیر علیه السلام است و پس از آن قیامت برپا می‌گردد.

خداوند در معراج پیامبر را با کنیۀ ابوالقاسم خطاب کرد: یَا أَبَا الْقَاسِمِ امْضِ هَادِیاً مَهْدِیّا؛ ای ابا القاسم، برو در حالی که هدایت شده و هدایتگر هستی. وقتی این داستان به جبرئیل گفته شد، به رسول خدا عرض کرد: از خداوند سرّ خطاب با این کنیه را نپرسیدید؟ فرمود: خیر. ندا آمد: لِأَنَّکَ تَقْسِمُ الرَّحْمَةَ مِنِّی بَیْنَ عِبَادِی یَوْمَ الْقِیَامَة؛ چون تو در روز قیامت رحمت را از سوی من بین بندگانم تقسیم می‌کنی.

در روایت آمده است: در زمان امام هادی علیه السلام یکی از مؤمنان حاجتی داشت. در نامه‌ای برای حضرت نوشت: کسی دوست دارد که نیازهای خود را به امام خود عرضه کند، آن‌چنان‌که دوست دارد آن را به پروردگار خود عرضه کند. حضرت در پاسخ نوشتند: إِذَا کَانَتْ لَکَ حَاجَةٌ فحَرِّکْ شَفَتَیکَ فَاِنَّ الْجـَوابَ یَأتیکَ؛ وقتی نیاز و حاجتی داشتی، لبانت را حرکت بده که پاسخ تو خواهد رسید.

به تعبیر مرحوم آیت الله بهجت، بین دهان و گوشمان کم‌تر از یک وجب فاصله است. وقتی سلام می‌دهیم و حرفی می‌زنیم، قبل از این‌که صدایمان به گوش خودمان برسد، به گوش او رسیده است.

از مرحوم آیت الله میلانی نقل شده است که می‌فرمود: هر روز کمی بنشینید، با حضرت حرف بزنید و درد و دل کنید. او حرف‌ها را می‌شنود و دعا می‌کند و ترتیب اثر می‌دهد.

به قول استادی می‌گفت: آدمی که دنیا در نظرش بزرگ است، و همّ و غمش در همین حد است و سقف خواست‌هایش بیش از دنیا نیست. عبادت‌هایش هم بوی دنیا می‌دهد، در توسلات و ختم‌ها و ذکرها و نمازها هم دنبال منافع و حاجات خود می‌گردد. اما آن‌که از دنیا بزرگ‌تر شده و همّ و غمش خداست، کارهای دنیوی و معامله و معاشرتش هم بوی خدا می‌دهد.

مرحوم حاج اسماعیل دولابی می‌فرمود: فقط گریه‌هایتان را برای اهل بیت، برای امام رضا علیه السلام نبرید. آقا گله می‌کند که چرا فقط گریه‌ها و گرفتاری‌هایتان را پیش ما می‌آورید. خنده‌هایتان را هم بیاورید. چرا فقط در وقت ناخوشی و بلا و گرفتاری یاد من می‌افتید. در خوشی‌ها هم بیایید. من می‌خواهم خنده‌هایتان را هم ببینم.

یکی از عالمان اخلاقی می‌فرمود: سال‌ها قبل که جوان بودم و در مدرسۀ فیضیه قم حجره داشتم، فقر شدیدی گریبانگیرم شد؛ به طوری که به مایحتاج اولیه نیاز پیدا کردم و کارد به استخوانم رسید. برای تأمین حاجت‌ها و نیازهای زندگی، در نامه‌ای به امام زمان عجل الله تعالی فرجه فهرستی از مایحتاج خود را نوشتم. همین که نوشتن نامه تمام شد، دیدم در حجره را می‌زنند. رفتم دیدم کسی عبا به سر کشیده و کسیۀ بزرگی در دست دارد. کسیه را جلوی سکوی حجره گذاشت و گفت: این آن چیزهایی است که می‌خواستی. اما آقا را برای این چیزها نخواهید. برای چند کیلو گوشت و برنج و روغن نخواهید.

هیچ مسلمانی نیست که به درگاه خدا دعایی کند، مگر این‌که دعایش به اجابت می‌رسد، یا برایش در همین دنیا فراهم می‌شود و یا برای آخرتش ذخیره می‌گردد و یا کفارۀ گناهان او می‌شود.

امام صادق علیه السلام فرمودند: مَا أَبْرَزَ عَبْدٌ یَدَهُ إِلَی اللهِ الْعَزِیزِ الْجـَبَّارِ إِلَّا اسْتَحْیَا اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یَرُدَّهَا صِفْراً حَتّی یَجْعَلَ فِیهَا مِنْ فَضْلِ رَحْمَتِهِ مَا یَشَاءُ، فَإِذَا دَعَا أَحَدُکُمْ فَلَا یَرُدَّ یَدَهُ حَتّی یَمْسَحَ عَلی وَجْهِهِ وَ رَأْسِهِ؛ هیچ بنده‌ای دستش را به سوی خدای عزیز و جبار بلند نمی‌کند، جز آن‌که خداوند عزوجل حیا می‌کند از این‌که آن را خالی برگرداند. پس هرگاه یکی از شما دعا کرد، دستش را بر نگرداند، جز این‌که بر صورت و سر خود بکشد. خدا به دست دعا کننده چیزی می‌دهد و حیا می‌کند کسی از در خانۀ او دست خالی برگردد. لذا دستی که به سوی او دراز شده را بر سر و صورت بکشید که خدا در آن چیزی نهاده است. بنابراین، معنای اجابت مضطر این نیست که ما هرچه خواستیم آن را بدهند.

برادر مرحوم علامه طباطبایی، آقای سید محمد حسن الهی طباطبایی، شاگردی به نام آقای ادیب داشتند که می‌توانست با روح مردگان ارتباط برقرار کند. مرحوم الهی توسط او با خیلی از علما و بزرگان تماس برقرار کرده و سؤالاتی از آن‌ها پرسیده بود. یک مرتبه با روح افلاطون مرتبط شده بود. او گفته بود: قدر یک «لا اله الّا الله» خودتان را بدانید. ما زمانی بودیم که این چیزها نبود حالا قدرش را می‌دانیم.

از مرحوم حاج آقا مصطفی خمینی نقل شده است که یک روز صبح دیدم پدرم گریه می‌کند. من متوجه نشدم علت گریه او چیست. از مادرم پرسیدم: گریۀ آقا برای چیست؟ مادرم گفت: باید دیشب نماز شب ایشان ترک شده باشد؛ زیرا ایشان وقتی نماز شبشان ترک می‌شود و از دست می‌رود، گریه و زاری می‌کنند.

از مرحوم آیت الله شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی که عارف بزرگی بود، نقل شده که می‌فرمود: در تمام عمرم یک نماز صبح از من قضا شد و بلای بسیار سنگینی برایم اتفاق افتاد که الآن وقتی یک نماز شب از من فوت می شود، در آن روز منتظر بلا هستم.

ابن مسعود به اندازۀ یک تکبیرهٔ الاحرام دیر به نماز پیامبر رسید. به پیامبر اکرم عرض کرد: اگر یک بنده آزاد کنم، جبران این مقداری که از من فوت شده را می‌کند؟ حضرت فرمودند: خیر. گفت: اگر دو بنده آزاد کنم چطور؟ فرمودند: خیر. بعد فرمودند: وَ لَوْ اَنْفَقْتَ ما فی الأَرْضِ جَمیعاً لَمْ تَکُنْ مُدْرِکاً فَضْلَها؛ اگر به اندازۀ ثروت دنیا را هم انفاق کنی، جای فضیلت این مقدار نمازی که از تو فوت شد را نمی‌گیرد.