بریده‌هایی از کتاب مساله مهدویت: ویژگی‌های امام‌عصر (عج)

سرّ اجابت دعای مضطرهم این است که وقتی کسی مضطر می‌شود، دعایش تازه دعا می‌شود و به آسمان می‌رود.

اگر لیوان آبی در مقابل باشد. یقین به وجودش داریم. خاصیت آب را هم می‌دانیم. اگر یک دانشمند فیزیک یا شیمی باشیم، ترکیب شیمیایی و خواص فیزیکی و شیمیایی آن را هم می‌دانیم. اما این علم و یقین حرکتی در ما ایجاد نمی‌کند تا به سمت آن دست دراز کنیم. چرا؟ چون تشنه نیستیم، عطش نداریم، درد آب نداریم.

یکی از عاشقان امام زمان عجل الله تعالی فرجه که تا همین سال‌های اخیر زنده بود و دل پرسوز و اشک روانی داشت، یک‌مرتبه برای زیارت امام‌زاده آقاعلی‌عباس که در اطراف کاشان است رفت. آنجا نجواهایی با امام زمان عجل الله تعالی فرجه کرد و توسلاتی داشت. آن‌قدر اشک ریخت وگریه کرد تا بی‌حال شد و بر زمین افتاد. دورش را گرفتند. یکی آب قند آورد. یکی آب به صورتش می‌زد. یکی گفت: بروید طبیب بیاورید. در همین حین چشمش را باز کرد و گفت: لازم نیست طبیب بیاورید، خود طبیب من را به این روز انداخته است. دردم از یار است و درمان نیز هم      دل فـدای او شـد و جــان نیز هـم

اضطرار چیزی بالاتر از احتیاج و نیاز است. اضطرار یعنی شما به چیزی احتیاج داشته باشید که چیز دیگری جای آن را نمی‌گیرد. دارویی است که هیچ مشابه و جایگزینی ندارد. «اضطرار احتیاجی است که به ناچاری رسیده باشد. » و در یک کلام اضطرار یعنی بیچارگی و درماندگی.

محوری‌ترین نقطه و کلیدی‌ترین موضوع در مباحث مهدویت و مسألۀ ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه چیزی است که متأسفانه کمتر به آن پرداخته شده و آن مسألۀ اضطرار به حضرت است.

امام باقر علیه السلام فرمودند: رَحِمَ اللهُ عَبْداً حَبَسَ نَفْسَهُ عَلَیْنَا؛ خدا رحمت کند کسی را که خود را وقف ما سازد!

داده می‌شود و نیز اصحاب یمین و شِمال در قرآن همه به همین معناست. شیطان برای بعضی از طرف راست، یعنی به اسم دین و خدا و مقدسات وارد می‌شود و برای بعضی از طرف چپ، یعنی از راه گناهان و شهوات و آلودگی‌ها می‌آید و آن‌ها را می‌فریبد. جهات دیگر که در این روایت به

اللَّهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِیحَةِ یَوْمِی هَذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَیَّامِی عَهْداً وَ عَقْداً؛ خدایا، من صبح امروز و هر زمان که زنده‌ام را با او تجدید عهد و پیمان می‌کنم! یار نزدیک‌تر از من به من است وین عجب تر که من از وی دورم چه کنم با که بگویم غم دل یار در خانه و من مهجورم

اید مثل مضطر و بیچاره دعا کنید تا دعایتان بالا رود و مستجاب شود، نه از سر سیری. بعد آن استاد می‌گفت: اگر باور ندارید دعا کنم تا مضطر شوید و بفهمیم دعای مضطر یعنی چه؟!

مرا در این ظلمات آن‌که رهنمایی کرد نیاز نیمه شبی بود و گریۀ سحری

عاشق که شد کـه یار به حالش نظر نـکرد؟ ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست

به تعبیر مرحوم آیت الله بهجت، بین دهان و گوشمان کم‌تر از یک وجب فاصله است. وقتی سلام می‌دهیم و حرفی می‌زنیم، قبل از این‌که صدایمان به گوش خودمان برسد، به گوش او رسیده است.

هیچ مسلمانی نیست که به درگاه خدا دعایی کند، مگر این‌که دعایش به اجابت می‌رسد، یا برایش در همین دنیا فراهم می‌شود و یا برای آخرتش ذخیره می‌گردد و یا کفارۀ گناهان او می‌شود.

بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ یَخْلُ مِنَّا؛ جانم فدای غایبی که جدای از ما نیست!

آقای سید احمد طباطبایی نقل می‌کند: زمانی که من دانشجو بودم و در شهر آخن آلمان درس می‌خواندم، روزی وقتی از دانشگاه به آپارتمان خودم مراجعه کردم، یادداشتی را در پشت در دیدم. در آن یادداشت آقای مجتهدی که از اولیای الهی در قم بودند و مراجع بزرگ هم با ایشان ارتباط داشتند، نوشته بودند: برای انجام کاری به آلمان آمده‌ام و الآن در منطقه‌ای اطراف کوه ایفل هستم. می‌گوید: من شبانه به راه افتادم تا به دامنۀ کوه

سرّ خدا که عارف سالک به کس نگفت در حیرتم که باده فروش از کجا شنید

از خانه یکی از مسلمانان مدینه سرقتی شد در این مورد دو نفر مورد تهمت قرار گرفتند. یکی مسلمان بود و دیگری یهودی. هر دو را دستگیر کردند و به محضر پیامبر آورند. بین مسلمانان ولوله و دلهره‌ای شد که اگر ثابت شود مسلمان سرقت کرده، آبرویی برای ما در مدینه و نزد یهود باقی نمی‌ماند. خدمت پیامبر رسیدند و گفتند: آبروی مسلمانان در خطر است. آقا یک کاری کنید تا مسلمان تبرئه شود. از همین مصلحت سنجی‌هایی که گاه بعضی خود را عاقل‌تر از خدا و رسول هم می‌دانند و می‌گویند: حکم خدا تعطیل شود تا جلوی خارجی‌ها آبرویمان نرود.

خداوند متعال فرمود: یک جزء از صد جزء رحمت خودم را در عالم دنیا نازل کردم. همۀ مهربانی‌ها و رحمت‌ها و الفت‌هایی که در دنیا، از اول تاریخ تا قیامت، بین انسان‌ها، بین افراد خانواده، بین فامیل، بین دوستان، و حتی بین حیوانات وجود دارد، همه و همه اثر همان یک جزء رحمت نازلۀ خداوند است. نود و نه جزء دیگر آن رحمت، به اضافۀ همین یک جز، در آخرت ظهور می‌کند. چرا که عالم دنیا گنجایش ظهور آن را ندارد

حضرت امیر علیه السلام وقتی آثار بیماری در یکی از اصحابش به نام عمروبن اسحاق را مشاهده کردند فرمودند: ما به خوشحالی شما خوشحال و به اندوه شما اندوهگین می‌شویم، به بیماری شما بیمار و برایتان دعا می‌کنیم و بر دعایتان آمین می‌گوییم.

حضرت می‌فرمایند: یا رُمَیْلَة لیس مِنْ مُؤْمِنٍ یَمْرَضُ اِلّا مَرِضْنا بِمَرَضِهِ وَ لا یَحْزُنُ اِلّا حَزِنّا بِحُزْنِهِ وَ لا یَدْعُوا اِلّا اَمَّنّا لِدُعائِهِ وَلا یَسْکُتُ اِلّا دَعَوْنا لَهُ؛ ای رُمیله، هر مؤمنی که بیمار شود، ما هم به خاطر بیماری‌اش بیمار می‌شویم. اگر محزون شود، ما به خاطر اندوهش اندوهگین می‌شویم. و دعا نمی‌کند، مگر این‌که ما آمین می‌گوییم، و ساکت نمی‌شود، جز این‌که برایش دعا می‌کنیم.