بریده‌هایی از کتاب با افتخار خودت باش

ما به دنیا آمدیم و به تدریج آموختیم که چطور شب‌مان را به روز و روزمان را به شب برسانیم و زندگی ما پس از آن فقط تکرار همین ماجرا بود.

عشق، دردی که ما در مسیر موفقیت حس می‌کنیم را از بین نمی‌برد، همهٔ ما می‌دانیم که متفاوت بودن، پیشرفت کردن، یادگیری، تعالی و ... درد دارد، ولی عشق حس این درد را به نتیجهٔ لذت بخش‌مان پیوند می‌زند و باعث می‌شود تا ما در حین درد کشیدن، به خودمان بگوییم که برای آن نتیجهٔ دلخواه و باشکوه، این درد کشیدن آن قدرها هم بد نیست. در واقع ما یک درد لذت‌بخش را تجربه می‌کنیم، چون عشق به ما اجازهٔ درک نتیجه می‌دهد

هیچ آدم موفقی نیست که در کاری که دوست نداشته و از روی اجبار آن را انجام داده است، به موفقیت رسیده باشد.

یادمان باشد که خداوند در زمان سختی‌ها روی ما کار می‌کند تا بتوانیم به آن نمونهٔ عالی خودمان برسیم.

کل نظام آفرینش و خلقت انسان بر اساس عشق مطلق خداوند صورت گرفته است، آنجا که فرمود: «من گنج مخفی بودم، پس دوست داشتم شناخته شوم» و داستان خلقت آغاز شد.

پیشاپیش شکرگذار روزهای خوب آینده باش.

شکرگزاری زندگی انسان‌ها را متحول خواهد کرد؛ زیرا تمرکز انسان را بر روی ویژگی‌های مثبت هر چیز یا هرکس و هر اتفاق قرار می‌دهد و پر شدن گوش و چشم و ذهن انسان‌ها از امور مثبت، عامل تحول دنیای آن‌ها خواهد بود.

می‌گویند: «سلامتی تاجی است که بر سر انسان‌های سالم قرار دارد و تنها افراد بیمار قادر به دیدن آن هستند.»

بودن در زمان حال و لذت بردن از آن، یکی از بهترین حالات شکرگزاری به حساب می‌آید و اگر تبدیل به عادت زندگی ما شود، تاثیر فوق‌العاده‌ای برکل زندگی ما خواهد گذاشت.

شکرگزاری واقعی یک عمل کاملا درونی است که از درون به بیرون تراوش پیدا می‌کند.

ما یک شکرکنندهٔ واقعی نیستیم؛ زیرا به قانون الهی "الخیر فی ما وقع" اعتقادی نداریم؛

انقدر می‌گردیم تا بالاخره بتوانیم بهانه‌ای برای نالیدن خود پیدا کنیم؛ گویی شکایت کردن ما را در نزد مردم عزیزتر و مظلوم‌تر جلوه خواهد داد و حس دلسوزی دیگران را به سمت ما جلب خواهد کرد.

رسالت ما همان هدیه‌ای است که از طرف خداوند به هر انسانی داده شده است و این وظیفهٔ ما است که این هدیه را بیابیم و بر طبق آن زندگی کنیم و تنها دراین‌صورت است که با تمام وجود احساس خوشبختی خواهیم کرد؛ زیرا دراین‌صورت ما به تنظیمات کارخانه برمی‌گردیم که توسط خداوند تنطیم شده است؛ یعنی بهترین حالت وجودمان.

"... باهم باشید؛ اما بگذارید در باهم بودن شما فاصله‌ای باشد و بگذارید نسیم در میان شما بوزد. یکدیگر را دوست بدارید؛ اما از عشق زندانی برای یکدیگر نسازید و بگذارید عشق جایی در ساحل روحتان باشد. پیمانه‌های یکدیگر را پر کنید؛ اما از یک پیمانه ننوشید. از نان خود به یکدیگر ارزانی کنید؛ اما از یک قرص، نان نخورید. باهم بخوانید و برقصید و شادکام باشید؛ اما به حریم تنهایی یکدیگر تجاوز نکنید. همچون تارهای عود باشید که جدا از هم، اما با یک نوا مترنم می‌شوند. قلب‌های‌تان را به هم هدیه کنید؛ اما یکدیگر را به اسارت در نیاورید؛ زیرا تنها دستان زندگی است که بر قلب‌های شما حاکم است. در کنار یکدیگر باشید؛ اما نه چندان نزدیک، زیرا ستون‌های معبد، دور از هم قرار دارند و درخت بلوط و سرو در سایهٔ یکدیگر رشد نمی‌کنند

دیگران را در جایگاه خودشان پاس بداریم

انسانی که به طور مثال می‌گوید دنیا خراب است، نمی‌شود کار کرد، اوضاع نابسامان است و ... با این باور زندگی می‌کند و از در و دیوار، زمین و زمان، برایش بدبختی می‌بارد و انسانی که می‌گوید، دنیا مهد ثروت و دارایی و ... است و از در و دیوار، زمین و زمان، ثروت و دارایی برای او می‌بارد، در واقع هر دو درست می‌گویند؛ زیرا هر دو براساس باورهای خود جهان را می‌بینند و دنیا نیز مطابق باور و دستور هر کدام، برای‌شان جلوه می‌نماید.

نه‌تنها معتقدم که "چشم‌ها را باید شست جور دیگر باید دید"، بلکه می‌خواهم بگویم فکرها را نیز باید شست، جور دیگر باید زیست (و معتقدم این کار خیلی بیشتر از شستشوی چشم‌ها جواب خواهد داد).

در هر شبانه‌روز حدود ۶۰۰۰۰ رشتهٔ فکری از ذهن ما می‌گذرد و این رقم در سال، حدود ۲۲ میلیون رشتهٔ فکری می‌شود، حالا تصور کنید؛ اگر فقط پنج درصد این رشته‌های فکری، افکار منفی باشد، آن وقت چه بلایی بر سر زندگی ما خواهد آمد!

"بزرگ‌ترین اکتشاف نسل من این است که انسان می‌تواند با تغییر باورهای خود، زندگی خود را تغییر دهد." (ویلیام جیمز)

هر انسانی با نوع انتخاب و نوع زندگی کردنش، به انسان بودن خود معنا می‌دهد.