بریده‌هایی از کتاب با افتخار خودت باش

عشق سختی‌ها را از بین نمی‌برد، بلکه آن‌ها را قابل‌تحمل می‌کند.

"شما تنها می‌توانید در کاری که به آن عشق می‌ورزید، به کمال برسید. پول را هدف قرار ندهید، در عوض به دنبال چیزهایی باشید که عاشق‌شان هستید و آنقدر عالی عمل کنید که دیگران نتوانند از شما چشم بردارند." (مایا آنجلو)

خداوند هیچ کجا از ما یک عمل بی‌نقص و تمام و کمال نمی‌خواسته، ما را بدون اشتباه وخطا نمی‌خواسته و ... تنها چیزی که خداوند از ما می‌خواسته، یک ایمان خالص بوده است،

"خداوند بی‌نهایت است و لامکان و بی‌زمان، اما برای تو به قدر فهم تو بزرگ می‌شود و به قدر نیاز و آرزوی تو به یاریت می‌آید ...". (ملاصدرا)

اگر شما هر روز نسبت به روز قبل‌تان بهتر باشید و نسبت به عملکرد خود بهتر عمل کنید، در واقع هر روز برنده‌اید.

آلبرت انیشتین می‌گوید: «دنیا همانی است که با افکارمان خلقش می‌کنیم، تغییری نخواهد کرد؛ مگر با تغییر دادن افکارمان.»

آنچه می‌اندیشی، تمام سرنوشت تو را رقم خواهد زد.

نیاز آدم‌ها به درک شدن، گاهی بالاتر از هر نیاز دیگری در وجود آن‌ها قرار می‌گیرد و در بسیاری از مواقع تنها چیزی که آدم‌ها برای آرام شدن به آن احتیاج دارند، یک گوش شنوا است که بدون قضاوت فقط آن‌ها را بشنود و درک کند

باید دل‌ها را بیابی و سواد خواندنش را پیدا کنی تا بتوانی به آن‌ها راه پیدا کنی. دل‌های آدم‌ها نیاز به خوانش دارد. باید دل آدم‌ها را جدی بگیریم؛ اگر بتوانیم به دل انسان‌ها راه پیدا کنیم و با احساساتی که از عمق جان و دل آن‌ها برمی‌خیزد، همسو و هم‌جهت شویم و بتوانیم نقشی از خود بر دیوار دل آدم‌ها برجای بگذاریم، نهایت هنر خود را در ارتباطات به خرج داده‌ایم و ما یک هنرمند به تمام معنا خواهیم بود و چنین هنرمندی با چنین هنری، هیچ‌گاه از حافظهٔ انسان‌ها پاک نخواهد شد.

همدلی، نصیحت نیست، قضاوت نیست، سرزنش نیست، بلکه یک درک عمیق است، یک می‌فهمم جانانه!

مردم را دوست داشته باشیم؛ زیرا حال دل‌مان با دوست داشتن مردم بهتر است؛

باید قلبا و از عمق جان‌تان مردم را دوست داشته باشید،

تا زمانی که برای دیگران آرزوی خوشبختی نکنید، طعم خوشبختی را نخواهید چشید و تا زمانی که به دیگران شادی نبخشید، واقعا شاد نخواهید بود، هر آنچه را که قلب شما به دیگران تقدیم می‌کند، همان را در زندگی خود احساس خواهید کرد و دوباره به خودتان برمی‌گردد.

ما هنر ارتباط با دیگران را بلد نیستیم یا در مقابل دیگران گارد می‌گیریم و بدون هیچ دلیلی واکنش نشان می‌دهیم یا آن‌ها را وارد زندگی خود می‌کنیم و چنان با آن‌ها آمیخته و ممزوج می‌شویم که نمی‌توانیم در لحظه و در جایی که باید، مرز و حدی میان زندگی خود و آن‌ها قائل بشویم؛ درحالی‌که دیگران را باید در جایگاه خودشان پاس بداریم تا بتوانیم ارتباط موثری با آن‌ها داشته باشیم.

فرزند تو همانی می‌شود که در گوشش خوانده‌ای و آن را تبدیل به باور زندگی‌اش کرده ای.

ذهن تو مثل یک جستجوگر اینترنتی عمل می‌کند، هر چیزی را جستجو کنی، دنیا برایت فراهم می‌کند. این‌ها شعار نیست، این‌ها اعجازهای زندگی است؛

باورهای بیمار ما، زندگی ما را خراب کرده است

ما دوست داریم که صبح‌ها به اندازهٔ کافی بخوابیم و روزمان را بدون هیچ برنامه‌ای بگذرانیم و همان کارهای همیشگی را بدون هیچ خلاقیت و استرسی انجام دهیم، کارهای مشابه با نتایج یکسان. ما می‌خواهیم فرصت کافی برای گشت‌وگذار در اینترنت و شبکه‌های مجازی را داشته باشیم. به اندازهٔ کافی فرصت برای دیدن تلویزیون، صحبت کردن با تلفن، غیبت کردن در مورد دوست و آشنایی که ما را آزرده کرده است، داشته باشیم. ما دوست نداریم که این فرصت‌ها را از خود بگیریم، ولی درعین‌حال به دنبال موفقیت نیز هستیم! ا

ما همانی هستیم که انتخاب کرده‌ایم باشیم.

دوستی داشتم که می‌گفت: «من یک کرهٔ زمین روی میزم دارم و هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم به آن نگاه می‌کنم و به نیت همهٔ مردم دنیا صدقه می‌دهم.» او مرزهای مهربانی را نه گسترش، بلکه برداشته بود. مهربانی او به همهٔ مردم جهان سرایت کرده بود؛ زیرا در مهربانی او هیچ توقع و انتظاری نهفته نبود. محال است باران مهربانی، صلح، محبت و دوستی ... را برای کسی بفرستی و قبلش خودت سرشار و خیس از مهربانی نشده باشی!