بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

هنگامی که بدترین بدترین‌ها پیش بیاید، همۀ ما واقعاً تنها خواهیم بود.

من کتاب‌های خوب می‌خوانم، به دوستانم نامه می‌نویسم و می‌کوشم هوشیار باشم. از بودن در اینجا لذت می‌برم. اینجا ساکت و آرام است، آسمان زیبای آبی، ابرهای سفید روان، پرنده‌ها و درختان در اینجا خودنمایی می‌کنند. غمگین نیستم، اما برای دخترم بسیار دلتنگم. او کانون زندگی من شده است. پس می‌بینید، همیشه کسی هست. مشکل است که فقط برای خودمان زندگی کنیم. ما به آرمان یا فردی نیاز داریم که برای آن / او زندگی کنیم. حتی یک معتکف نیز برای آرمانی زندگی می‌کند.

بیش از اندازه خوب بودن به بیش از اندازه آزرده شدن می‌انجامد!

بهتر است در کم‌ترین حد ممکن به مردم کمک کنید، زیرا به این ترتیب می‌توانید بدون صرف وقت و کوشش زیاد کمک کنید و در نتیجه خسته و فرسوده نمی‌شوید. هر وقت توانستید البته نه همیشه کمی بیش‌تر کمک کنید. اگر همیشه با نهایت توانتان کمک کنید، خیلی زود احساس خواهید کرد که دیگر نمی‌توانید به این کار ادامه دهید و برایتان بیش از اندازه می‌شود.

ما می‌توانیم به خوبی از خودمان پنهان بشویم. بسیاری از مردم تکه‌تکه هستند؛ آن‌ها یکپارچه نیستند. اگر یکپارچه نباشید، نمی‌توانید رشد کنید. برای یکپارچه بودن نباید هیچ فکر، احساس یا عقیده‌ای را هر قدر هم که ناپذیرفتنی به نظر برسند، طرد یا نفی کنید.

دوست، کسی‌ست که از شما بهره‌برداری نمی‌کند، گوش می‌دهد، درک می‌کند، وقت کافی برای شنیدن دارد و بدون آن که سخنان شما را قطع کند یا حواسش پرت شود، با توجه و حساسیت گوش می‌دهد. بسیاری از مردم حواسشان پرت است، بی‌توجه و غمگین هستند و فکرشان مشغول مسایل خودشان است. اگر آرام نباشید، چگونه می‌توانید گوش بدهید؟

مردم پیر می‌شوند، اما لزوماً رشد نمی‌کنند! بنا بر این شما با کودکانی بزرگسال رو به رو هستید. از آنجا که نمی‌توانید از مردم فرار کنید، بکوشید راهی بیابید تا با خرد، مهر و محبت با مردم ارتباط برقرار کنید.

«می‌گویند وقتی بلبل نغمۀ عاشقانه سر می‌دهد سینه‌اش را با خار سوراخ می‌کند ما همه همین کار را می‌کنیم وگرنه چگونه بخوانیم؟» جبران خلیل جبران

شما می‌خواهید کسی دوستتان بدارد. اما وقتی کسی را دوست دارید، احساس می‌کنید شایستۀ عشق او نیستید. برای آن که شایستۀ این عشق شوید، باید خودتان را فدا کنید. در حالی که چنین رابطه‌ای هیچ گاه ایمن و رضایت‌بخش نخواهد بود. امنیت در روابط فقط برای اشخاصی ممکن است که بالغ باشند و در خود احساس امنیت کنند. افرادی که احساس ناامنی و بی‌ارزشی می‌کنند، هیچ گاه در هیچ رابطه‌ای احساس امنیت نخواهند کرد.

همسر شما به پذیرش بی قید و شرط نیاز دارد. آیا می‌توانید او را همین طور که هست بپذیرید؟ «من با تو ازدواج می‌کنم، اگر ... با تو ازدواج نمی‌کنم، اگر ...»؛ اگرها به راستی بد و ترسناک هستند. وقتی فردی می‌گوید «دوستت دارم»، خیلی شاد می‌شویم، اما واقعاً حرف او را باور نمی‌کنیم. همیشه این ترس در ذهن ما وجود دارد که «اگر او مرا بیش‌تر بشناسد، دیگر مرا دوست نخواهد داشت. باید برای آن وضعیت آمادگی داشته باشم. باید برای پس زده شدن، آماده باشم.» ما اعتماد کامل نداریم و همواره در تردید هستیم. آیا وقتی می‌گوییم «دوستت دارم»، واقعاً مطمئن هستیم؟ به ندرت چنین است.

ما هیچ گاه مهر و محبت بسیاری نداریم، به طور معمول مهر و محبت را کم داریم. مهر و محبت حقیقی هیچ گاه شما را اندوهگین نمی‌کند. وابستگی‌ها و انتظارهاست که شما را اندوهگین می‌سازد. شما نمی‌توانید در برابر مهر و محبت ورزیدن خود انتظار بازگشت مهر و محبت داشته باشید. مهر و محبت قابل معامله نیست. اگر توقع وجود دارد، پس خودخواهی در میان است. وقتی ما به این دلیل که می‌خواهیم دوست داشته شویم، فردی را دوست بداریم، اگر در مقابل، مهر و محبت دریافت نکنیم، آزرده می‌شویم.

عشق بورزید، بی آن که به دوام ارتباط دل ببندید. غروب باشکوه را تا وقتی هست، تماشا کنید، اما نمی‌توانید آن را به زور نگه دارید.

عاشق شدن ایرادی ندارد، اما برای ازدواج شتاب نکنید. برخی از آدم‌ها وقتی در رابطۀ خصوصی قرار می‌گیرند، تغییر می‌کنند. یک عمر طول می‌کشد تا بتوانید مطمئن شوید واقعاً کسی را دوست دارید. از شعلۀ سوختن علف، دود بسیاری برمی‌خیزد و زود تمام می‌شود، اما شعلۀ سبوس نامحسوس است و دوام بسیاری دارد. ازدواج بد نیست. من زوج‌های فراوانی را دیده‌ام که با هماهنگی زندگی می‌کنند و پشتیبان همدیگر برای عمل به حقیقت هستند. اگر چه این نمونه‌ها بسیار کمیابند.

از ازدواج یا هیچ رابطه‌ای به عنوان وسیله‌ای برای حل مشکل استفاده نکنید. انسان‌ها فقط باید به دلیل عشق، احترام و قدرشناسی نسبت به یکدیگر همان گونه که هستند با هم رابطه برقرار کنند، وگرنه رابطۀ اصیلی برقرار نخواهد شد.

احساس همدردی کردن با موجودی که رنج می‌برد، ساده است، اما همۀ عمر زندگی کردن با چنین شخصی کاری ساده نیست.

بی‌تردید راستی، گشودگی، درک، توجه، مهر، محبت و شکیبابی، رابطه را بارور می‌سازند. بسیاری از روابط نتیجه‌بخش نیستند، زیرا از جریان آزاد دانستنی‌ها (گشودگی)، توجه صادقانه، احترام حقیقی برای دیگران و درک این نکته که همۀ ما انسان هستیم و هر کدام از ما نقص‌ها و محدودیت‌های خودمان را داریم، تهی هستند.

رابطه همچون خاکی‌ست که ما از نظر روانی در آن رشد می‌کنیم. اگر جنس خاک خوب نباشد، به خوبی رشد نمی‌کنیم یا رشدمان متوقف می‌شود. اگر خاک خوب باشد، به خوبی رشد می‌کنیم و نیرومند و بالغ می‌شویم. بدون روابط خوب، امکان بلوغ روانی حقیقی وجود ندارد. بنا بر این به روابط خوبی نیاز داریم که از ارتباط صادقانه، نرم، جاری و بدون هیچ نوع ترسی برخوردار باشد. روابط بد مسموم هستند.

به طور تقریبی، هیچ گاه ارتباط کاملی بین افراد برقرار نمی‌شود. احتمالاً شما هرگز احساس نکرده‌اید که توسط شخص دیگری به طور کامل درک شده‌اید. من هم هیچ گاه چنین احساسی ندارم.

در بسیاری از موارد، رابطه با مردم واقعاً قابل اعتماد نیست. بسیاری از روابط فقط بازی هستند. آیا یک رابطۀ شرافتمندانه، گشوده، صادقانه، حقیقی، بدون سوء استفاده و سلطه‌جویی، رابطه‌ای که در آن اعتماد و احترام متقابل برقرار باشد و انتظارهای غیر واقع‌بینانه جایی نداشته باشد، ممکن است؟

کلید قلب‌های مردم چیست؟ تفاهم.