بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

چنان زندگی کنید که بتوانید در طول زندگی و تا دم مرگ به راستی احساس شادمانی داشته باشید.

توانایی پذیرش بلاتکلیفی و زندگی کردن با آن، علامت قطعی بلوغ و پختگی‌ست.

من از هر رویدادی که در زندگی‌ام رخ داده، درسی آموخته‌ام. بنا بر این اکنون پذیرای هر تجربه‌ای هستم. هر وضعیت یا تجربۀ زندگی، خوب یا بد، فرصتی برای یادگیری‌ست.

مردم رنج فراوانی می‌کشند، زیرا مسایل را بیش از اندازه جدی می‌گیرند و نمی‌دانند که هیچ مسأله‌ای به این همه زحمت نمی‌ارزد. می‌خواهم بدانید هر پیشامدی روی دهد، از نظر من اشکالی ندارد. می‌توانم هر چیزی را رها کنم.

هیچ چیزی واقعاً آن طور که من می‌خواهم رخ نمی‌دهد. پس بهتر است زیاد نگران نباشم و بر این خواسته که همه چیز درست مطابق میل من باشد، پافشاری نکنم؛ به ویژه در مورد مردم، زیرا هر کس ذهن و اولویت خودش را دارد.

می‌کوشم خودم، دیگران و زندگی را عمیق‌تر درک کنم. درک کردن، نکتۀ اصلی زندگی‌ست. من خواسته‌های کم‌تری دارم و در نتیجه ذهنم سبک‌تر شده است، اما هنوز به کتاب علاقه دارم. هیچ چیز فوق‌العاده‌ای نمی‌خواهم. فقط می‌کوشم زندگی‌ام را با کم‌ترین درد و بیش‌ترین درک بگذرانم.

مکان زندگی و همنشینان شما بسیار مهم هستند. برخی مردم و مکان‌ها ذهن شما را به حال بدی می‌برند و پیوسته حال بد داشتن ممکن است به ذهنتان آسیب جدی برساند. انسان به شکلی بسیار ظریف تحت تأثیر اطرافیانش قرار دارد.

ما در برابر مسایل چنان آزرده می‌شویم که گویی هنوز دختر یا پسری خردسال هستیم. پذیرفتن تقدیر برای آرامش ذهن بسیار مهم است. من از زندگی برای مطالب فراوانی که به من آموخته، بسیار سپاس‌گزارم. می‌خواهم عمری طولانی داشته باشم تا بتوانم بیش‌تر بیاموزم. برخی مطالب را فقط در کهنسالی می‌توانیم بیاموزیم.

رویدادهای گذشته، مرا به اینجا، به این نقطه در زندگی‌ام رسانده‌اند. از آنجا که اکنون و در این لحظه، زندگی من بامعنا و آرام است، با گذشته مشکلی ندارم. خودم و بقیه را می‌بخشم و از همۀ افرادی که برای من یا به خاطر من کاری انجام داده‌اند، سپاس‌گزارم.

هر بار که به شدت رنج می‌برم، گامی در راه وارستگی برمی‌دارم. رنج، رها ساختن را به من می‌آموزد.

خوشبختی بسیار ساده است: وقتی برای خوشبختی نمی‌کوشید، خوشبخت هستید.

زندگی ساده را حتی بیش‌تر از گذشته دوست دارم. آیا به راستی به همۀ این چیزها نیاز دارم؟

نمی‌خواهم پرمشغله باشم. پرمشغله بودن، هدر دادن زندگی است. هنگامی که پرمشغله هستید، چنان گرفتار می‌شوید که نمی‌توانید ببینید در ذهنتان چه می‌گذرد و هوشیاری‌تان را از دست می‌دهید. بنا بر این، نمی‌خواهم یک آموزگار پرمشغله باشم.

منظور اصلی مراقبه فقط گره‌گشایی، یعنی گشودن گره‌های درونی و بیرونی‌ست. هیچ راه حل قطعی و همگانی وجود ندارد. آدم‌ها، منحصر به فرد هستند. پس باید نرمش داشت.

ما پیوسته به خودمان دروغ می‌گوییم. من آدمی دورو هستم. فهمیدن این نکته دردناک است. شاید فراموش کرده‌اید که من هم انسان و نادان هستم. گمان نمی‌کنم بتوانم یا بخواهم کامل و بی‌نقص بشوم.