بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که بسیاری از مردم بسیار ناآگاه، خودخواه، بی‌ملاحظه، احمق، مغرور و حسود هستند.

عشق بورزید، بی آن که به دوام ارتباط دل ببندید. غروب باشکوه را تا وقتی هست، تماشا کنید، اما نمی‌توانید آن را به زور نگه دارید.

برای انتقال معنا و برقراری ارتباط، واژه‌ها بسیار نارسا هستند. بسیاری از موارد را نمی‌توانیم با کلمات بیان کنیم. خیلی وقت‌ها مردم فقط واژه‌ها را به کار می‌برند تا دیگران را تحت تأثیر قرار دهند، اما حقیقت بسیار دور از کلمات صرف است.

اعتماد یعنی اطمینان دارید مردم کاری نمی‌کنند که به شما آسیب برسد و از شما بهره‌برداری نمی‌کنند.

ما فکر می‌کنیم مهم هستیم و این فکر، توهم است. ما باید هر کاری از دستمان برمی‌آید، انجام دهیم، بدون این که انتظار داشته باشیم دیگران آن چه را برایشان انجام داده‌ایم، به خاطر داشته باشند. می‌خواهیم در زندگی دیگران مهم باشیم. می‌خواهیم احساس یا باور کنیم که در زندگی سایرین بسیار مؤثر هستیم. شما بیش از اندازه می‌کوشید با دیگران مهربان باشید. شما بیش از حد نگران کارهای دیگران هستید. اگر به همین ترتیب ادامه دهید، آرامش نخواهید داشت. نخست، زندگی آرامی داشته باشید. سپس با ذهنی آرام، هر کاری را که به نظرتان مناسب است، انجام دهید.

شخصی که زندگی کردن در آرامش را نیاموخته، چیز زیادی از زندگی یاد نگرفته است. مرگ را نفی کردن در سراسر عمر، علامت قطعی ذهن نابالغ است. بهتر است آن چه را گریزناپذیر است، بپذیریم.

«نیمه‌های شب به باران زمستان گوش می‌دهم و جوانی‌ام را به خاطر می‌آورم آیا جوانی‌ام فقط یک رؤیا بود؟ واقعاً زمانی جوان بودم؟» ریوکان

مسایلی وجود دارد که قابل حل نیستند و بهترین روش برخورد با این گونه مسایل، فکر نکردن در بارﮤ آن‌هاست. فکر کردن و فکر کردن شما را فرسوده می‌سازد.

«کسی که با هیولا می‌جنگد، باید هوشیار باشد در طی مسیر، خودش به هیولا تبدیل نشود.» نیچه

پرندﮤ کوچکی به من گفت: «زندگی همین است، همۀ خاطرات گذشته و نگرانی‌های آینده را در ذهن خود حمل نکن. هر لحظه را هوشیار زندگی کن. آینده از عهدﮤ خودش بر‌می‌آید.»

کاری را انجام دهید که از همۀ کارها برایتان مهم‌تر است. کارهای مفید فراوانی وجود دارند که می‌توان انجام داد، اما ما باید خودمان را محدود کنیم و بهترین کار را انجام دهیم. یکی از دوستانم به من گفت: «شما بسیار بااستعداد هستید»، اما من نمی‌خواهم بردﮤ استعدادهایم باشم. اگر چه می‌توانم کارهای بسیاری انجام دهم، اما خودم را محدود می‌کنم.

بسیاری از اوقات خودم را فریب می‌دهم. دارم یاد می‌گیرم که خودفریبی‌هایم را بیش‌تر ببینم. وقتی می‌بینم خودم را فریفته‌ام، واقعاً ناراحت نمی‌شوم. اگر هوشیار نبودم، زندگی‌ام شوخی تلخی می‌شد. برای آرامش ذهن، پذیرش موارد گریزناپذیر بسیار مهم است.

«هر چه عمیق‌تر احساس کنید، باید در بارﮤ احساستان خاموش‌تر باشید.» «وقتی انسان نمی‌تواند در بارﮤ موضوعی سخن بگوید، باید خاموش بماند.» ویتگنشتاین

ماه گذشته بیش‌تر مراقبه کردم. تنها بودن چه خوب است. می‌خواهم تا جایی که می‌توانم، کم‌تر بخوانم. اکنون بیش‌تر دلم می‌خواهم ذهنم را بخوانم. از کتاب‌ها هیچ مطلب عمیقی نمی‌آموزم. فقط وقتی زندگی‌ام یا به تعبیر دیگر، ذهنم را به روشنی می‌بینم، می‌توانم مطلب عمیقی بیاموزم. برای یک انسان، هیچ کاری سودمندتر از درک طبیعت بشر به طور کلی و درک ذهن خویش به طور خاص نیست.

اگر می‌توانید، از معاشرت با احمق‌ها دوری کنید. در غیر این صورت، توجه داشته باشید که پیشنهاد‌های نادرست آن‌ها را به کار نبندید و با آن‌ها دچار تضاد نشوید. ما در جهان احمق‌ها زندگی می‌کنیم. اگر یک نفر با احمق‌ها معاشرت کند، دیر یا زود دچار مشکل می‌شود.

زن در رابطه، بیش از مرد می‌بازد. عشق به تنهایی کافی نیست.

«شما نمی‌توانید به موجود دیگری آسیب برسانید بدون آن که خودتان آسیب ببینید.» بنا بر این وقتی به شخص دیگری کمک می‌کنید، به خودتان کمک می‌کنید. توجه و علاقۀ ما به دیگران، توجه و علاقۀ ما به خودمان است. برای دیدن و حس کردن این نکته، باید ابتدا حس منیتمان را از دست بدهیم. بدون دیگران، من وجود ندارم. تصور کنید هیچ چیز و هیچ کس دیگری وجود نداشته باشد، آن وقت شما چه هستید؟

پذیرش تقدیر برای آرامش فکر بسیار مهم است.

انجام کار به خاطر وظیفه، برای راضی کردن دیگران، احساس ناراحتی، خجالت یا احساس اجبار بس است!

شتاب برای دست‌یابی به نتیجه می‌تواند تأثیری منفی در فرایند پیشرفت داشته باشد. کار درست را انجام دهید و با شکیبایی منتظر بمانید.