وقتی فردی وارد اتاق تاریکی میشود از حرکاتش خاطرجمع نیست، نمیتواند اشیاء اطرافش را ببیند و بهدرستی نمیداند اشیاء کجا قرار دارند و مستعد این است که در برخورد ناگهانی با آنها آسیب ببیند. اما اگر نوری را به کار گیرد، فوراً تمام سردرگمیها کنار خواهد رفت. تمام وسایل، دیده میشود و هیچگونه خطری برای آسیبدیدن وجود نخواهد داشت. برای بسیاری از افراد، زندگی مانند این اتاق تاریک است و آسیبهای مداوم، ناامیدیهایشان، سردرگمیهایشان، غمها و دردهایشان به دلیل برخورد ناگهانی با اصولی است که آنها را نمیبینند و لذا برای مواجهه با آنها آماده نیستند؛ اما وقتی نور خرد بر درک تاریک ایشان میتابد، سردرگمی رخت بربسته، دشواریها رفع شده، همهچیز در جا و تناسب درست خودش دیده میشود و پس از این او، هوشیار و ایمن به یارای نور هویدای درکِ خردمندانه، گام برخواهد داشت.
جیمز آلِن
Moon