کتاب تیک تاک چهار دیواری

فردای من دیروز مُرد خاکسترش را باد بُرد

به چه می نگرید؟ زخمها هرگز درک نمی شود

من هزار نهال به امید هزار بهار در دل تو کاشته ام من هزار سپیدار به امید هزار قرار آبیاری کرده ام و تو هزار سال دیگر هم نخواهی آمد و من باز هزار نهال خواهم کاشت

دلم آشنایی می خواهد که بیاید بنشیند و مرا به سکوت یک باغچه دعوت کند

زخمی کدامین مسیر مرا به نزد خورشید خواهد برد کدامین جاده کدامین خیابان چه می دانید که یک عمر به دنبال خورشید دویدم چنان که کفشهایم پاره و پاهایم زخمی شد به چه می نگرید؟ زخمها هرگز درک نمی شود

بخوابی روم که از صد سال بیداری اندوهبار این سالهای گران خوشتر است

که تاریکی شب تنها نشانه آشنای اوست برای من شبی که پنهانی ترین رازهایم را در دل ِ سیاه ِخود نهفته است

گر چه همه آیه ی تنهایی ام مکتبم از فریب و رندی جداست بگذرد این نیز، همه بگذرند آنچه بماند همه تاثیر ماست...

من اگر گم شدم در میان چمنزارهای خیس و تپه های تاریک خواب هایی که اشارتی است به زخمهایی که مرهمی برایشان نبود تو مرا پیدا کن بگذار که بگریزم به آفتاب و نرم نرمک با تو بخوابی روم که از صد سال بیداری اندوهبار این سالهای گران خوشتر است

و من با لبخندهای بی مفهوم در کنار پنجره می نشینم بی تفاوت و گیج و به تحرک آدمها نگاه می کنم دیگر نه پشیمان و نه شادمان خواهم شد نه سخن خواهم گفت، و نه انتظار خواهم کشید چه مانده است از من؟ شاید شبی ستاره هایم را دزدیده اند