کتاب راه فرار

«راه فرار» نوشته سمیرا وارسته(-۱۳۵۲)، نویسنده معاصر ایرانی است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: ساک زیر دستم بود، برای آخرین بار اطراف را نگاه می‌کردم؛ نه برای ثبت خاطره یا حسرت از دست دادنش، می‌خواستم ببینم چیزی را از قلم نینداخته‌ام. فرصتی نمانده بود، باید چنان می‌رفتم که هیچکس متوجه نشود. از تصور لو رفتن مو به تنم راست می‌شد. سریع برخاستم. نیازی به چمدان بزرگ نبود که در طول چند ماه اخیر تمام وسایلم را کم‌کم از خانه خارج کرده بودم، البته وسایل شخصی‌ام، و تنها چیزهایی باقی مانده بود که در نگاه اول فرارم را لو ندهد. بسم اللهی گفتم و چادر مشکی را برداشتم. چه خوب که «فرزانه» رَوش کش وصل کردنش را یادم داده بود به این وضع سرکردنش آسان می‌شد. در آپارتمان را بستم و با احتیاط همه‌جا را زیر نظر گرفتم. ظاهراً کسی نبود اما باید جانب احتیاط را مراعات می‌کردم. با این که گریم تغییر چهره ی مختصری داشتم باز ممکن بود کسی از دور مرا بشناسد. با قدم‌های آهسته و سنگین راهم را از کنار در آسانسور به طرف راه‌پله‌ها کج کردم، اما به محض این‌که از دیدرس عدسی چشمی درها گذشتم شروع به دویدن کردم، البته روی پنجه که سر و صدایی ایجاد نکنم. با پایین دویدن از شش طبقه سرگیجه گرفته بودم. تازه قسمت سخت ماجرا شروع می‌شد؛ محوطه‌ی اصلی و همکف ساختمان. به آرامی از کنار دیوار سرک کشیدم. سرایدار به خواب بعد از ظهری‌اش فرو رفته بود یا شاید چرت سبکی می‌زد. رویم را سفت گرفته از کنار اتاقکش رد شدم، از تشویش دل‌درد گرفته بودم، به محض ورود به محوطه‌ی مجتمع تازه یادم افتاد که اصل کاری را فراموش کرده‌ام؛ اگر آشنایی از روبرو می‌آمد چه؟ به نگهبانی نزدیک می‌شدم، هیچکس آنجا نبود.