نظرات کاربران درباره کتاب زمستان ۶۲

سلام کتابهای روانشاد اسماعیل فصیح چه در دوره خودش چه حالا بی نظیره من آن زمان که جوان بودم عاشق رمان وادبیات همیشه منتظرنشرکتابهای ایشون بودم پیشنهاد میکنم همه را بخونیدمخصوصا کتابی درباره حافظ دارند که عالیه میبرتت قرن ش ه فک کنم پناه برحافظ باشه عالیه

بسیار عالی نوشته شده و داستان پردازی خیلی خوبی داره ولی به لحاظ موضوع خیلی غم انگیز هست. وقتی که داستان تموم شد، همه وجودم پر از سرما و ناراحتی بود.

کتاب های اقای فصیح تنها کتاباییه که تونویسندگان ایرانی میتونم تااخربخونم بدون اینکه ازچیزی بتونم ایرادبگیرم.

از نظر اطلاعات دقیق آن روزگار خیلی خوبه. من قلم فصیح رو دوست دارم. روحشون شاد

داستان جذاب و متن سلیس بود بااینکه من در جنوب نبودم ولی باوصف نویسنده ازمحیط خیلی به اون زمان آدمها وحتی شکل شهروساختمونها آشناشدم و وتوذهنم ساختم .درموردجنگ وایثار خیلی کتاب نوشته شده ولی اکثراکلیشه ای وشعاری ولی این داستان ازنوع غیرشعاری وقابل قبول بود وپایان فوق العاده وغافلگیر کننده بود

کتاب روایتی تلخ و واقع گرایانه از جنگ و مردمی که در بطن جنگ بودن،کتاب جذاب وتلخه و بسیار خوشخوان و روانه

چقدر این کتاب قشنگ وتاثیر گذار بود وچقدر قشنگ اون روزهای جنگ رو به تصویر کشیده بود ومن چقدر بااین کتاب گریه کردم فکر میکنم این کتاب باید حتما فیلم بشود

طاقچه جان لطفا از ایگ نویسنده یه کتاب بی نهایت کن

داستان بسیار عالی بود.توصیه میکنم حتما بخونیدش ما همه با پاکتهای مهر و موم شده ی تقدیر حرکت میکنیم و نمیدانیم چه باید بکنیم و چه بر سرمان می آید.

سلام. من کتاب دل کور ایشون رو خونده بودم و حالا این کتاب. بنظرم آقای فصیح روح بزرگی داشتند و دارند.و در پایان این دو کتاب در عین شعاری نبودن بطور غیرمستقیم خوبی را به. انسان القا و گوشزد میکنند. خوشا به سعادت ایشان و روحشون شاد ضمناً من با مطالعه بیوگرافی ایشون فکر میکنم شخصیت خودشون ترکیبی از جلال آریان و منصور فرجام در این کتاب باشه. حمد و اخلاص و صلواتی نثار روح بزرگ ایشان می کنم

کتابی بسیار شیوا و عالی ، میخکوبتون میکنه پای کتاب ، عالی

با سلام : داستان بسیار عالی و زیبا تصویر سازی شده ، و نویسنده ، جنگ رو با زاویه جدیدی ترسیم کرده ، برای من که اهل اهوازم تمام کلید واژه های داستان و اماکن قابل درکه و حضور خودم رو تو لحظه لحظات داستان حس میکنم ، پیشنهاد میکنم حتما مطالعه بشه با تشکر از طاقچه

زمستان ۱۴۰۲عه، زندگی دوباره نقاب از چهره برداشته و روی زمخت و کریه‌اش رو برام به تصویر گذاشته. برای فرار از برزخ زندگیم نگاهی به قفسه کتاب‌هام می‌اندازم، مدتیه که دست و دلم به سمت هیچ کتابی نمیره! چشمم میفته به زمستان ۶۲ که دو سه سالی هست یک گوشه‌ای انتظار می‌کشه، برش میدارم و از شر زندگی بهش پناه می‌برم... . برمی‌گردم به ۴۰ سال قبل، توی خاموشی قدم میذارم به خیابان‌های اهواز، دیگه خبری از درد توی سینه‌م نیست، کم‌کم با جلال و دکتر یارناصر آشنا میشم و از تیکه و کنایه‌هاشون به خنده میفتم. زیاد نمی‌گذره که منم شدم عضو ثابت شب‌نشینی‌های خانه‌ی دکتر. بخشی از خودم رو هربار در تکه‌ای از زندگی شخصیت‌ها پیدا می‌کنم و با خاطراتشون زندگی و با دردهاشون رنج می‌کشم. به خودم که می‌آیم میفهمم که ذهنم دست از نشخوار خاطرات و پرسیدن سوال‌های بی‌جواب برداشته! . متوجه میشوم که دشمن از چهل سال پیش تاکنون در پای منبرها؛ همواره «زبون و در حال مرگ» بوده و ج.ا در حال فرود آوردن آخرین ضربه! پای ایدئولوژی و حرکت جهادی و پیشرفت‌های سریع و انقلابی که به داستان باز میشه، زمان گذشته و حال مثل یک دایره بهم پیوند میخوره و گذر زمان رو درهم می‌شکنه... . -«در قدیم برای استخدام متخصص کامپیوتر از او آداب غسل جنابت نمی‌پرسیدند.» -«این یه جنبه‌ی غیرلازمه که خودشون هم بالاخره متوجه میشن.»! . «تنها به دلیل این که یک روسری یک کمی عقب رفت، یا یک برادر جقله گفت که روسری‌اش عقب رفته، نباید حق کار و حیات اجتماعی زن را از او گرفت.»! . آه میکشم، درد میکشم، به مراکز آموزش زبان‌ها و کامپیوترهایی فکر می‌کنم که قرار بود روزی جزو بهترین مراکز نه تنها در خاورمیانه بلکه در آسیا باشن! «اگر بتوانیم شعار ندهیم و با واقعیت‌گرایی کار کنیم، معجزه قرن را به وجود آورده‌ایم.» و دست آخر به فرجام منصور که میرسم؛ بغضم می‌ترکه و میزنم زیر گریه... . کتاب رو زمین می‌گذارم، تنها یک روز گذشته و من همچنان محکومم به زندگی. با این تفاوت که حالا اندکی دردم التیام یافته یا شاید در مقایسه با داغ دل چهل ساله‌ی مردم زمستان ۶۲ قابل تحمل‌تر به نظر می‌رسد!

من دیشب تقریبا توی ۵ ساعت کتاب ر تمام کردم، ساعت ۴/۵ صبح بعد اتمام کتاب احساس خفگی میکردم، متن ساده و بسیار سلیس بود. پر از نکات ظریف که فرهنگ ان زمان مردم ایران ر بیان میکرد. چقدر از احترام نویسنده به زنان داخل کتاب لذت بردم. خیلی تاثیر عمیق غم انگیزی در من داشت.

قشنگ بود

افتضاح.بدترین کتابی که در عمرم خوندم.نویسنده هم یه آدم ضد دین و ضد انقلاب هست. واقعا متاسفم برای جمهوری اسلامی که یه همچین اراجیفی رو اجازه چاپ میده.