بعد از خواندن سومین اثر از جناب جولایی مطمئن هستم هر چه ایشان نوشته اند را باید خواند. بی نظیر بود این کتاب

وطنم تو چه داری که اعصار متمادی است که همه به تاراج تو برخواسته اند…..آه از تن زخمی و دل پر دردت که مظلومانه چون کوه ایستاده ای….. ____________________ کتاب بسیار زیبایی بود….کلا خوندن کتابی که کاملا مشخصه نویسنده برای نوشتنش زحمات زیاد و مطالعات گسترده ای متحمل شده مطلوب و مورد خواستنه…. چیزی که کمی در این کتاب آدمو به چالش می کشید پیدا کردن چهار راوی در دل داستانه….که بعد از خوندن دویست سیصد صفحه از کتاب برام جا افتاد که چی به چیه….. __________________ ما برای آنکه ایران گوهری تابان شود. خون دلها خورده ایم. خون دلها خورده ایم

وقتی کتاب را شروع کردم اوایل بنظرم خوب بود ، بعد که در بخش های جداگانه روایت های چهار آدم مختلف را می خواندم ، گیج شده بودم و نمیدانستم این آدم ها کی هستند ولی ادامه که دادم ، نفهمیدم چطور داخل متن داستان شدم و با تک تکشان همراه . نمیشد رها کنی قصه را. حکایت دلنشینی بود. کتابی با موضوع تاریخ مشروطه و البته غم انگیز .

کتاب زیبایی بود حاوی جملات بسیار زیبا و تأمل برانگیز اگه زیاد به تاریخ علاقه ندارید جاهایی خسته کننده بود اما در کل خوب بود و الحق و الانصاف نویسنده قلم بسیار زیبایی داشتن و مفاهیم ساده رو با جملاتی بسیار هنرمندانه بیان کرده بودند... دست مریزاد ولی خب کتابی غم انگیز بود غم به دل آدم می‌نشست با خوندش یه جاهایی هم میشد ببینی تاریخ چقدر تکراری هست و چقدر شباهت هست بین اعصار و زمانهای مختلف

عالیه. انگار همین امروز و روایت کرده. آقای جولایی نویسنده‌ی درجه یکی هستند

من سو قصد به ذات همایونی و شب ظلمانی یلدا رو از همین نویسنده خوندم ولی این کتاب از همه جذابتر بود و بسیار پر کشش و خواندنی.... مثل دیدن یک فیلم یا سریال تاریخی تاحدی با تاریخ مشروطه آشنا میشین

سبک جالب و متفاوتی داشت، ادبیات زمان مشروطه. ولی خیلی طولانی بود. خسته کننده میشد.

کتاب جذاب و خوبی بود اگه به ادبیات و تاریخ مشروطه علاقه دارید حتما مطالعه کنید

یادآر زشمع مرده یادآر ای مرغ سحر! چو این شب تار / بگذاشت ز سر سیاهکاری وز نفحه‌ی روح‌بخش اسحار / رفت از سر خفتگان خماری بگشود گره ز زلف زرتار / محبوبه‌ی نیلگون عماری یزدان به کمال شد پدیدار / و اهریمن زشت‌خو حصاری یادآر ز شمع مرده یادآر ای مونس یوسف اندرین بند / تعبیر عیان چو شد ترا خواب دل پر ز شعف، لب از شکرخند / محسود عدو، به کام اصحاب رفتی برِ یار و خویش و پیوند / آزادتر از نسیم و مهتاب زان کو همه شام با تو یک چند / در آرزوی وصال احباب اختر به سحر شمرده یاد آر چون باغ شود دوباره خرّم / ای بلبل مستمند مسکین وز سنبل و سوری و سپرغم / آفاق، نگار خانه‌ی چین گل سرخ و به رخ عرق ز شبنم / تو داده ز کف زمام تمکین زآن نوگل پیشرس که در غم / ناداده به نار شوق تسکین از سردی دی فسرده، یاد آر ای همره تیهِ پور عمران / بگذشت چو این سنین معدود وآن شاهد نغز بزم عرفان / بنمود چو وعدِ خویش مشهود وز مذبح زر چو شد به کیوان / هر صبح شمیم عنبر و عود زان کو به گناهِ قوم نادان / در حسرت روی ارض موعود بر بادیه جان سپرده ، یاد آر چون گشت ز نو زمانه آباد / ای کودک دوره‌ی طلائی وز طاعت بندگان خود شاد / بگرفت ز سر خدا ، خدائی نه رسم ارم ، نه اسم شدّاد، / گِل بست زبان ژاژخائی زان کس که ز نوک تیغ جلاد / مأخوذ به جرم حق ستائی پیمانه‌ی وصل خورده یاد آر‌ دهخدا

چو ایران نباشد تن من مباد،چه خون هایی که برای برپا نگاه داشتن نام ایران که ریخته نشده وچه ظلم ها که این مام ما برخود ندیده