نظرات کاربران درباره کتاب شایو؛ پایین رفتن خورشید

به نظر من بسیار عالیه و اینم بگم که این کاربر به نام جواد که نوشتن این کتاب یه آشغاله واقعا خیلی اشتباه کرده چون هر کتابی که می خونیم قرار نیس که مارو شاد کنه ما کتاب می خونیم تا خودمون رو به جای انواع زندگی های افراد که در کتاب نوشته شده بذاریم و احساسات اونا رو درک کنیم و اون هارو تجربه بکنیم و نویسنده اش دازای اوسامو هم یه فرد بسیار عاقلی لوده که هیچ نشده تونسته چنین کتاب شاهکاری بنویسه و جزو افرادی هستش که به حقیقت زندگی دست پیدا کرده و از رنج و سختی هایی که تجربه کرده این کتابو نوشته

من که عاشق دازای هستم اگه انیمه سگ های ولگرد بانگو رو دیده باشید برای همین من این کتاب رو خوندم بمیرم براش که همش ناامیده

منم با دیدن انیمه سگ های ولگرد جذب خوندن این کتاب شدم داستان جذاب و سراسر غمی بود ادبیات ژاپن همواره سرشار از احساسات هستن داستان تلخی بود ومیتونه غم و اندوه زیادی رو یاد ما بیاره و کاری میکنه به کارهامون فکر کنیم به همین دلیل من این کتاب رو به همه پیشنهاد میکنم

اگه مثل من داستان ادمای روبه زوال براتون جالبه بهترین گزینه ست البته اگه بتونیم اسمش رو زوال بگذاریم،در کل کتاب بسیار جالبیه،حرفای جالب و نگاه قشنگی داره،از دستش ندین

یک شاهکار دیگر از دازای اوسامو ✨

"لیوان هایمان آهسته به هم خورد و جیرینگ غمگینی کرد." شایو از اوسامو دازای. داستان سیاه شروع میشه. خواندنی و جالب. تخم مار. مادر نود درصد بار سیاهی داستانه. شخصیتش زیبا پرداخته شده بود. حس یاس داخل داستان مخصوصا حسی که از شخصیت مادر القا میشه مثله کابوس هایی هستن که با همه ظاهر آرام و خلوتشون یه بانگ مهیب روانه روان میکنه و تو نمیدونی و نمیتونی جلوشو بگیری. حس بد اینکه هیچ کاری از دستت بر نمیاد. مثله وقتی که ظهر روز تعطیل چله تابستون تو کوچه خلوت قدیمی خبر وحشتناکی میشنوی و انگار که دیگه هیچکس تو این دنیا نیست خودتی و یه بی انتها تباهی. یه حس غیرقابل تعریف. داستان اواسط برای لحظاتی از جذابیت میوفته و سطحی و کم عمق میشه و اون چیزی که اوایل و اواخر داره رو از دست میده البته خیلی زود خودشو جمع میکنه. نائوجی هم یکی از چهره های خوده دازای هست. اون یکی چهرشو تو کتاب "نه آدمی" خوندیم. انتظار داشتم نائوجی رو هم از مریدان حضرت عشق خیام معرفی کنه. حرفای شخصیت‌های نائوجی و کازوکو مخصوصا موقع نامه و دست نویس نوشتن ها دقیقا حرفای خوده نویسندست نه حرفایی که نویسنده ها برای شخصیت هاشون مینویسن. دیالوگ ها و مونولوگ ها، تشبیه ها و بقیه عناصر روایی در اکثر مواقع واقعا پخته و جذابن و ترجمه هم خیلی کمک کرده به این جذابیت. شایو رو بهتون پیشنهاد میکنم ولی سعی کنید تسلیم حال و هواش نشید. مراقب هم باشیم. امیدوارم، در کنار هم.

عالی بود:)

نفهمیدمش قلم اوسامو دازای رو خیلی میپسندم ولی نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم نتونستم حس شخصیت های داستان رو درک کنم مشکل فضای ناامید نبود من کتاب نه آدمی هم از دازای خواندم و واقعا عاشقش شدم ولی این کتابش رو نتونستم درست درک کنم شاید تو ترجمه حذفیات باعث شده روی داستان خیلیغ تاثیر بذاره شایدم از درک من خارج بوده ...

بسیار بسیار جذاب

🔅وقتی وانمود میکردم باهوش‌ام،همه میگفتن:«به به چه هوشی.»وقتی ادای خنگ‌ها رو در می آوردم، شایعه خنگی‌ام سر زبان ها بود. وقتی وانمود میکردم در نوشتن ناتوانم، میگفتند «خوب نمیتواند بنویسد.» ادای دروغگوهارو که در می‌آوردم دروغگو می خواندنم. وقتی مثل پولدارها رفتار میکردم انگِ پولداری بهم میچسباندند. وقتی بی قید ‌و ‌سهل‌انگار رفتار میکردم جزوِ سهل‌انگاران به حسابم می آوردند، ولی زمانی که ندانسته از دردی که به راستی داشتم می نالیدم، چو انداختند که دارد ادا در می‌آورد و ساختگی است. . شایو، داستان خانواده‌ای اشرافی است که بعد از جنگ جهانی و تغییر شرایط زندگی در ژاپن(افول امپراطوری) زندگیشون رو به زوال میره و نحوه مقابه هرکدوم اشون با این تغییر هم متفاوته . 🔅حس میکنم این دوره خوشی مهلت کوتاهی است که خدا به من و‌مادرم بخشیده، و از این اندیشه که سایه‌ای سیاه و دهشتناک همین طور معلق دارد به ما نزدیک و نزدیک تر میشود رهایی ندارم . 🔅از این رو هر روز، سپیده‌دم تا شامگاه، در نومیدی انتظار چیزی را می‌کشم. کاش از زاده شدنم شاد بودم؛ از زنده بودنم، از اینکه جهانی هست و مردمانی. شما اخلاقیاتی که سدّ راهتان باشد به کناری نمی‌اندازید؟ . 🔅دریافته‌ام تک نقطه‌ای در زندگی هست که در آن همه‌چیز فیصله پیدا می‌کند.و ناکاه شاد شدم. . 🔅برای نخستین بار بود که در زندگی‌ام از وجود دیوار یاس آگاه می‌شدم؛ دیواری که از تک‌تک چیزهایی که نیروی آدمی جلویشان سر‌خم میکند بالا رفته هست. . درد و غم در کل کتاب مشهوده، تاثیر اعتقادات خرافاتی ( خواب مار دیدن و ...)و حتی بعضی رفتارای سنت‌شکنانه دختر خانواده رو‌نمیفهمم، شاید دلیل اصلیش در اطلاعات ناقصم در مورد فرهنگ، تاریخ و ادبیات ژاپن به خصوص در اون دوره تاریخی پنهان باشه، ولی هرچیزی که بود نتونستم خیلی لذت ببرم هرچند که در گوشه کنار کتاب جملاتی بود که به واقعیت های تلخی نقب میزد و دوسشون داشتم مخصوصا صحبتای برادر خانواده بهرحال علاقه و فهمم از کتاب چیز یکپارچه و یک دستی نبود و برای همین نمیتونم امتیاز بالایی بدم شاید یروزی که توانایی خواندن بین خطوطم در این بازه زمانی و مکانی بره بالا دوباره برگردم و با دید بازتری بخونمش. .-.-.-.-.- 🔅قربانیان دوره‌ی در حال گذارِ اخلاقیات، که بی شک هر دوی ما جزوشان به حساب می آییم. . ما در کشمکشی ابدی با اخلاقیات کهنه خواهیم زیست. همچون خورشید. خواهش میکنم شما هم تلاش کنید و به جنگ ادامه بدهید. تا انقلاب خیلی مانده است. انقلاب به قربانیانِ با ارزش و نگون‌بخت بیشتری احتیاج دارد. در دنیای کنونی زیباترین حالت قربانی بودن است.

کتاب در مورد یک خانواده ژاپنی اشرافی است که بعد از جنگ و مرگ پدر خانواده دچار بحران مالی و مدیریت است.بخش های قابل توجهی ازداستان روایت سنت های اشرافی دست و پاگیر در یک جامعه سنتی و راه حل های افراطی فرار از آنهاست.

نائوجی انگار بخشی از شخصیت اوساموئه ، نمی‌دونم چرا با اینکه می‌دونم ترجمه ها همیشه تمام و کمال نیستن ولی بازم آثار اوسامودازای انگار تمام شخصیت ها و گفته هاش قلمش برام بی تکراره انگار تمام وقتی که نوشتشون من اونجا بودم پیشش بودم یا تو مغزش یا توی قلمش یا حتی چشماش در نتیجه توصیه من به کسایی که میتونن قلمش رو درک کنن و یا به ادبیات ژاپن علاقه دارن همین

کم نظیر

شاهکاری کوچک.

قبل از خواندن با توجه به کامنت ها فکر می کردک کتاب خیلی تلخی باشد ولی عالی بود و اصلا سیاه و افسرده کننده نبود :)

این کتاب درسته که ماجرای یه خانواده رو بیان میکنه و جاهایی ممکنه روتین وار بنظر برسه اما شخصیت نائوجی عامل جذابیت این کتاب میتونه باشه

کتاب بسیار عالی هستش و خواندش رو به تمام علاقه مندان ادبیات سیاه و فلسفه ذات انسان به شدت پیشنهاد میکنم. بسیار اثر لذت بخشی از اسامو دازای بود هرچند که به پای نه آدمی نمیرسه

به نام خدا اولین کتابی است که از دازای می‌خوانم. موضوع کتاب جالب است؛ داستان زندگی خانواده‌ای اشرافی و متمول پس از جنگ و درباره‌ی محو شدن سنت‌ها و سیل تجدد است که خیلی چیزها را در راهش ویران می‌کند. از خواندنش پشیمان نیستم ولی صادقانه بگویم که آنچنان برایم دلنشین نبود. شخصیت‌های اصلی مادر، کازوکو، نائوجی و جیرو اوهارا هستن. راوی و قهرمان قصه کازکوست که تقریبا شخصیتی غیرقابل درک است در مقایسه با او نائوجی با همه واکنش‌های غیرمنطقی‌اش قابل درک تر است. شخصیت مادر برایم از همه دلنشین تر بود. کتاب شاید در زمره‌ی جریان نهیلیسم جای بگیرد و در کل برای هر مخاطبی لذت‌بخش نخواهد بود. نقطه‌ی قوت این نسخه از کتاب ترجمه خوب و روان آن است.

داستان درمورد کازوکو، دختر اشراف‌زاده‌ای که با مادرش زندگی می‌کنه. یکروز تخم‌های یک مار رو توی باغ خونشون آتیش می‌زنه به این فکر که اون مارها مار افعی هستن-اگر اشتباه نکنم- و بعد متوجه میشه که فقط تخم مار معمولی و بی‌خطری بودن. بعد از اون اتفاق‌های خوبی برای خانواده‌اش نمیوفته و ادامه داستان... کتاب جالبی بود. اما هنوز برای پیشنهاد دادن‌ش به بقیه مطمئن نیستم. این دومین کتاب از اوسامو دازایی هست که می‌خونم و در عین حال که برام جالبه و کنجکاوم می‌کنه، نمی‌تونم بهش ۵ ستاره بدم و یا جزو موردعلاقه‌هام حسابش کنم. خلاصه که اگر دازایی رو دوست دارید به این کتاب فرصت بدید شاید پشیمون نشدید.

کتاب های اوسامو دازای که نیازی به تعریف کردن ندارند. ترجمه هم بسیار عالی بود و من که خیلی لذت بردم. داستان، داستان دختری با زندگی سخت رو شرح داده که مثل هر انسانی، زندگی پر از امید و ناامیدی رو تجربه میکنه. روند داستان نه خیلی سریع بود و نه خیلی آرام. سختی های زندگی شخصیت اصلی برای من غمگین اما تاثیرگذار و دلنشین بود. حقیقتا من این کتاب اوسامو دازای رو بیشتر از بقیه دوست داشتم هرچند که تمام آثارشون ارزشمند هستن. با اطمینان پیشنهاد میکنم حتما این اثر بی نقص رو مطالعه کنید.