نظرات کاربران درباره کتاب ناتمامی

قصه پرداخت خوبی داشت اما حداقل دو جا ایرادات عجیبی به چشم میخورد. مثل اس ام اس آمدن به شماره ای که چند ساعت قبل به همراه گوشی به چاه مستراح افتاده! 🤔

کتاب متاسفانه باگ‌هایی داره که توی ذوق می‌زنه دلیلِ اون ستاره‌ای که کم کردم هم همینه ولی درکل به نظرم کاریه که ارزشِ خوندن داره. سوادِ بالای خانم عبدی، مهارتشون در داستان پردازی و مطرح کردنِ دغدغه‌های اجتماعی توی این کتاب اون رو به اثرِ ارزشمندی تبدیل کرده.

سولماز در صفحه 57 بخش سوم کتونی سفید به پا داره اما در صفحه 76 همان بخش کفش مشکی براق بی پاشنه این کتابهای چشمه ویراستاری نمیشه 😒😒😒

توصیه می کنم تاریکی معلق روز ، آخرین کتاب خانوم عبدی رو هم بخونید، فوق العاده اس، بی نظیره، من دیروز تمومش کردم

خوندن این کتاب من رو نسبت به ناتمامی های زیادی در زندگیم هوشیار کرد، بعضی ها را میتوانم تمام کنم اما بعضی همچنان باید ناتمام بمانند که جذاب باشند... کتاب شخصیت پردازی خوبی داشت، شاید پایانش میتونست بهتر باشه، شخصیت سولماز برای من جذاب بود...

بعد از مدت ها کتاب خوبی بهم معرفی شد ولی متاسفانه مورد پسند من نبود مثل این که هر چه قدر بیشتر از بدبختی حرف بزنی نویسنده بهتری هستی درد و غم کودکان کار و ناتوانی تو از کمک کردن به اون ها درد جامعه ای بیمار مورد عجیب دیگه در این کتاب اصرار نویسنده به ادرار داشتن در محل کار و تو ماشین و پشت درخت و حتی استفاده از دستشویی یک ادم‌ناشناس در ناکجا اباد کاش از این همه استعداد درخلق صحنه هایی زیبا استفاده بشه که در انتهای کتاب لبخند بر لب بیاره نه این که اخر کتاب غمی بشه رو غم هات

کسانی که داستان پست مدرن دوست دارن یا شایدم رئالیسم جادویی شاید خوششان بیاد من اصلا دوستش نداشتم به نظرم مزخرف بود

تا سی درصد ابتدایی کتاب فضای داستان خیلی برام گنگ و نامفهوم بود اما بعد ازون برام جالب شد، از خوندنش پشیمون نیستم، با نویسندن موافقم چیزی ترسناکتر از ناتمامی نیست

واقعا کتاب ناتمامی بود مسخره و بدون پایان

یجورایی انگار داری از آخر به اول میخونی. توصیفات زیادی داره. اگه ادبیات خونده باشی یا از اسطوره شناسی چیزی بدونی خوندن کتاب برات جذاب تر میشه وگرنه باید به ویکی پدیا پناه ببری.

شروع خیلی خوب اما متاسفانه در انتها افت داشت

توصیه نمی کنم پر از جزییات به درد نخور پایان باز بیخود یه مشت شخصیت با اسم های عجیب غریب بریزی وسط، اخرشم تکلیف هیچ کدومو معلوم نکنی بازی با کلمات هم بعضی قسمتها اذیت کننده بود، مثل معمولی نامعمولی..... طرف رمان ایرانی نیام بهتره

داستانش درباره دختریه به اسم لیان که یهویی ناپدید میشه و دوستش سولماز که هم اتاقیش توی خوابگاه هست دفتر خاطراتش رو پیدا میکنه و از اون طریق سعی داره بفهمه چه اتفاقی برای لیان افتاده. داستانش به شدت جذاب فضای دانشجویی که خلق کرده واقعا فکر شده و با علم بر اون فضای دانشکده ادبیات بوده و مشکلات و اعتراضات و فضای سیاسی و… بارها توی داستان از نماد ها و شخصیت های ادبی استفاده شده که نشون دهنده تسلط نویسندش روی ادبیاته. جملات قشنگ و زیبایی هم داشت.شخصیت پردازی ها عالی بود. سولماز و لیان رو خیلی نزدیک به خودم حس میکردم. ضمن اینکه سولماز برام شخصیت جالب تری داشت، کسی که از خاکستری بودن نمی ترسید و سعی نمیشد تمام ویژگی ها و افکار خوبش رو بیان کنه بلکه افکار شیطانی و بی شرمانه خودشم میگفت و باکی ازش نداشت. اما پایان بندیش دقیقا مثل اسمش ناتمامه. یعنی داستان رو نباید بخاطر رسیدن به سرانجامی خوند فقط باید بخونی تا از خود داستان لذت ببری. من دوسش داشتم با وجود باگ های کوچکی هم که داشت. پیشنهادش هم میکنم.

این کتاب دوتا راوی داره.یکی دانای کل یکی هم اتاقی لیان. از اصطلاحات جذابی برای نوشتن کتاب استفاده شده.صحنه سازیش خیلی دقیق و با جزئیات بوده. من این کتاب و دوست داشتم ولی با پایانش مشکل داشتم.(پایان باز)

گمشده‌ای که باید آن را پیدا کرد و طی کردن این مسیر زندگی کسی که باید به دنبال گمشده برود را متحول خواهد کرد. این خط داستانی بسیاری قدیمی و هنوز جذاب است و اگر نویسنده‌ای بتواند از پس فراز و نشیب‌های آن بربیاید می‌تواند مخاطب را میخکوب صفحات رمان کند و پس از به سرانجام رسیدن داستان حسی خوب و پاک در او بجا بگذارد. از حماسه گیلگمش تا همین داستان ناتمامی همیشه گمشده‌ای بوده که برای جستجویش داستانی خواندنی و تأثیر‌گذار نوشته شود و در یادها باقی بماند. در رمان ناتمامی هم دختری دانشجو در تهران بی‌ در و پیکر دوست و رفیق هم‌اتاقی‌اش را گم کرده و کسی جز او نیست که به دنبال این گمشده بگردد و در کش و قوس ماجرا ورزیده و توانمند گردد. اما نویسده زبان‌شناس و باسواد ما چیزی از داستان‌گویی نمی‌داند. او باور کرده است که هیچ تغییری در دنیا بیرون و درون جامعه طاعون‌زده ما وجود ندارد و چه بخواهی و چه نخواهی محکوم به ناتمامی و له شدن در زیر آوار بی‌شرفی هستی و نویسنده تمام این‌ها را به دنیا داستانش نشر داده است. حاصل این نوشتار به جز چند فصل اول چیزی نیست که بتوان نام آن را رمان و داستان گذاشت. شخصیت آنقدر سست و منفعل است که تنها به حوادث و اتفاقات دلخوش می‌کند. چیزی که نویسنده افسرده آن را هم قیچی می‌کند و دور می‌ریزد و از میان این ایده هوشمنندانه پیرنگ و فلسفه ناتمامی‌اش را می‌سازد. تنها اسم برازنده این جریان که در بسیاری از رمان‌های امروز وجود دارد را می‌توان ناداستان گذاشت و اگر بخواهم رک بنویسم اینستانویس‌های مردمی کپک‌زده که نویسندگانشان هیچ‌ چیز از زندگی نمی‌دانند و در پشت میله‌های زندان روشنفکرپنداری خود اسیر شده‌اند. فکر می‌کنم کسی که خود و مردم را دوست‌ندارد نمی‌تواند داستان خوبی بنویسد. متأسفانه باید بگویم این نویسنده‌ها حتی از داستان و کتاب بی‌زارند و از روی ناچاری به نوشتن پناه آورده‌اند. کسی که در خیابان‌های شهر‌های ما قدم‌زده باشد می‌داند جامعه ایرانی چقدر نسبت به تفاوت بی‌رحم و سنگدل است... اما در کل باید بگویم که خواندن این رمان خالی از لطف نیست. نویسنده قلم‌گیرا و جذابی دارد. بسیار آگاه به مسائل روز ایران است و ناهنجاری‌های مملکت بسیار عمیق درک کرده‌است. او می‌تواند این نشان افتخار را داشته باشد که ادبیات تنها مرجع حقیقی برای تماشای تصویر یک جامعه است. همراه شدن با این رمان می‌تواند ما را به جاهایی ببرد که تاکنون روحمان هم از وجودش خبر نداشته است و احوال هموطن‌هایی را حس و درک کنیم که هر روز بیشتر برای مان غریبه می‌شوند.

نه متن روان بود نه جذابیت داشت...

خب اولش باید بگم حتی اگه از نویسنده اطلاعات زیادی هم ندارید با چند صفحه خوندن کتاب متوجه میشید با نثری روبه رو هستید که در عین روان بودن پر از تشابه و استعاره های ادبی و اسامی اسطوره های داستان ها و افسانه های ایرانی و خارجی است. کتاب دارای پایان باز هست که سرنوشت شخصیت ها مشخص نمیشه اما با یکم دقیق شدن در پایان کتاب متوجه میشید مثل خیلی کتاب ها با پایان باز نمیشه به اندازه هر مخاطبی که کتاب رو میخونه براش چند پایان متصور شد . کتاب پایان داره و اون هم ناتمامی است . اینکه چه شما شخصیتی محافظه کار و خودخواه ( مثل سولماز) داشته باشید و چه شخصیت فعال و بدون آرام و قرار و به قولی سر تو هر سوراخی کن( مثل لیان) ،سرنوشت هردو شما ناتمامی است چرا که یک اصل مهم همیشه فراموش میشه و اون انتظار و وجود منجی هست.

بعد مدت‌ها کتاب خیلی خوبی خوندم، درباره یه موضوع متفاوت ولی قشنگ فقط کاش نویسنده محترم کمی درباره بعضی کلمه‌ها یا اصطلاح‌ها برای افرادی کم مطالعه مثل من توضیح میدادن، هرچند مختصر، درسته تو اینترنت درباره‌شون میشه اطلاعات بدست آورد ولی اگه تو کتاب نوشته میشد بهتر بود

من فقط کتاب وبازکردم که ببینم چندصفخست وفقط دوصفحه بخونم ببینم چطوره؟!ولی ازدوصفحه به بعداین کتابونتونستم بزارمش کنار،واقعامحشربودتوقع همچین رمانی رواونم ایرانی نداشتم خوشحالم که همچین نویسنده هایی هم هستن

رمان بدی نبود ولی رو موضوع مهمی دست گذاشته بود ناتمامی و این باعث جذابیت کتاب شده بود درکل توصیه میکنم این کتاب رو