دیالو‌گ‌هایی که هیچ‌گاه شکل نمی‌گیرند، یا هنوز به وقوع نپیوسته تمام می‌شوند. چون زندگی اصلا گفتگوی دوطرفه نیست، یک مونولوگ است، کسی جایی فریاد می‌زند به من تجاوز کن، و تو نمی‌توانی مانعش شوی، و کسی جایی می‌آید و به تو مشت می‌پراند و تو نمی‌توانی از خودت دفاع کنی، چون کسی گوش نمی‌دهد. درواقع امکان حرف زدن همیشه و همه‌جا فقط چیزی یک‌طرفه است که هرکس بازی را دست بگیرد، قدرت مطلق می‌شود و می‌تواند هر کارتی را خواست رو کند، اما این قدرت زودگذر است. درست مثل یک موزیک، تو یک سال وقت می‌گذاری و آخرش فقط سه دقیقه حرف زده‌ای، سه دقیقه‌ای که هیچ‌کس اجازه ندارد راجع‌به‌ش از تو توضیح بخواهد، یا رمانی شبیه یک نامه، به کسی که بیست سال قبل است مرده، فقط چون می‌دانی سه دقیقه‌های طرف تمام شده و حالا نوبت توست، اصلا هم دغدغه‌ی این‌که بخواندشان را نداری، چون می‌دانی نمی‌خواند، و تو هم می‌دانی، حتی اگر با بهترین لهجه هم خوانده‌های او را بخوانی، نفهمیده‌ای‌شان.

مردی که تنهاست، روزها می‌خوابه و شب‌ها تا صبح مشغول مسافرکشیه و از همه‌ی آدم‌ها دور شده تا ارتباطش با گذشته و دردهاش قطع بشه؛ اما خودش هم می‌دونه که این ممکن نیست و دلتنگ مادرداشتنه (به نظر من مادر نمادی از خونواده و زندگی چند سال قبلشه که رد پاش در کل داستان دیده می‌شه). چنین آدمی داره برای کرت کوبین، خواننده‌ی گروه نیروانا، نامه می‌نویسه. چرا کرت کوبین؟ شاید چون آهنگ‌هاش باعث رخ‌دادن اتفاقاتی در زندگی رسول شده و شاید به این دلیل که قرار نیست این نامه‌ها هرگز پاسخی داشته باشن؛ چون کرت کوبین سال‌ها پیش خودکشی کرده _کاری که رسول هم گاهی بهش فکر کرده_ و نمی‌تونه این نامه‌ها رو بخونه... در کل کتاب جالبیه. خوندنش خالی از لطف نیست. (13)

کتاب معمولی ایه اما جالبم هست، سبک خاص خودش رو داره... بخاطر ارادتم به کرت کوبین این کتاب رو خوندم 😀

کتاب بدی نبود ولی حقیقتا من زیاد از داستانش و مکالمات شخصیت ها خوشم نیومد. مکالمات غیرمعمولی و استفاده بی دلیل از اسم هنرمندان مشهور. میتونست خیلی بهتر باشه.