نظرات کاربران درباره کتاب کشتن شوالیه ی دلیر (۲)

یک نقاش پرتره، بعد از اینکه همسرش اونو ترک میکنه، در یه خونه‌ی کوهستانی که قبلا متعلق به نقاش معروفی به نام توموهیکو آمادا بوده، ساکن میشه. بعد از اینکه خیلی اتفاقی تابلوی «کشتن شوالیه دلیر» رو در اتاق زیر شیروانی خونه پیدا میکنه، اتفاقات عجیب و متفاوتی واسش رقم میخوره. با افراد جدید و عجیبی آشنا میشه و درگیر ماجراهای پیچیده‌ای میشه. جلد اول کتاب به شدت جذاب بود. همون لحن و فضاسازی خاص موراکامی و پیچیدگی‌های داستانی‌ای که مختص به خودشه رو میشد توی کتاب دید. به قدری جذاب بود که من انتظار داشتم در نهایت این کتاب بتونه هم سطح با «کافکا در کرانه» قرار بگیره. جلد دوم کتاب هم همچنان تا نیمه خوب و قابل قبول بود ولی پایان کتاب اصلا در سطح پیچیدگی‌های اولیه‌ی کتاب نبود. مثلا به‌نظرم رها شدن ماریه از شرایطی که توش قرار گرفته بود خیلی ساده‌تر از اونی بود که لازم باشه راوی کتاب به‌خاطرش درگیر اون موضوعات پیچیده بشه! کتاب رو دوستش داشتم. حداقل تا نیمه‌ی جلد دوم و کاش روابط منطقی‌تری بین اجزای داستان وجود می‌داشت.

زیاد خوب نبود البته تا قبل از خوندن دو سه فصل آخر نظرم متفاوت بود چون فکر می کردم همه چیز به سرانجام میرسه اما بعد فهمیدم نویسنده،حدود ۱۸۰۰ صفحه ما رو دنبال خودش می کشاند و کلی سوال و معما در ذهن ما ایجاد می‌کند ولی در آخر پاسخ این سوالات و ارتباط وقایع مختلف به هم رو نمیده مثلا اینکه سفر شخصیت اصلی داستان به سرزمین مرموز چه ربطی به گم شدن و پیدا شدن ماریه داره یا ماجرای توموهیکو آمادا در وین چه بوده،اون مرد با سوبارو فارستر سفید کیه و چی می دونه چرا شوالیه باید کشته میشد،ماجرای اون دخمه چیه و کلی سوال دیگه البته فکر میکنم بخشی از این ابهام به خاط سانسوره

بازی با واقعیت یا بازی با زندگی. در واقع جفت این دو تیتر رو میتونم درباره این دو جلد بگم. . مردی نقاش بعدِ جدایی از همسرش سر به کوه میذاره و از اونجا وارد تعامل و تجربه هایی خیال انگیز و شیرین با کاراکترها میشه. در توضیح کتاب هم همین پاراگراف بالا کافیه؛ ظاهرا قصد نویسنده هم همین بوده. ما با موراکامی همراه میشیم و به اعماق ذهن اون میریم صرفا برای تماشای یک تجربه. با خودِ شرورمون روبرو میشیم، با خودِ آینده مون که مسیری متفاوت رو در پیش گرفته، با ایده های یک نقاش کهنسال، با ترس ها، با واقعیت و البته خیال. همین! باشد که لذت ببرید و باهاش نفسی تازه کنید.

موضوعی جذاب و متفاوت داره، گرچه خوندن دو جلد خیلی طول میکشه اما ارزششو داره

احتمال لو رفتن داستان کتاب تا سه چهارمش خیلی خوب پیش رفت و راوی هم مدام تأکید می‌کرد که حوادث بیشتری در راهه (که نبود) اوج داستان که سفر راوی در جهان استعاره بود یک دفعه تموم شد، و در‌حالی که منتظر بودم ماریه هم داستان مشابهی داشته باشه ، صفحات زیادی به حضور یی‌افت و‌خیزش در خانه منشیکی اختصاص پیدا کرد. داستان با مرد بدون چهره شروع می‌شه، و برای همین من فکر می‌کردم که باز ارجاعی به اون و جهان استعاره خواهیم داشت، ولی کتاب با توضیح روتین زندگی یک پدر خانواده معمولی تموم شد.

کتاب فوق العاده زیبا و بدیع بود. داستان جالبی داشت. خیلی خیلی هیجان انگیز نبود ولی کشش داشت واسه خوننده. ترجمه به جز چند تا اشتباه ویراستاری واقعا چشمگیر بود. سبک سورئال داستان هم به نوع خودش به جذابیت داستان اضافه میکرد. واقعا موراکامی نویسنده متبهری هستش. البته شاید هرکسی از خوندن آ ثارش لذت نبره ولی به نظر من داستان قشنگی داشت. یکمم شاید توصیفات در بعضی جاها حوصله سر بر بود. به شدت توصیه میشه به دوستان علاقه مند.

نقاشی. هنر، تاریخ، موسیقی و اپرا، جنگ، تنهایی انسان و قدرت قبول حقایق و غیر واقعیت ها. اتفاقات و رویدادهایی که برای شخص اول کتاب می افتد. یک پرتره نگار اهل توکیو که بعد از شکست زندگی متاهلی و روحش به منزل کوهستانی یک نقاش معروف توموهیکو آمادا سکونت می‌کند. با همه رویداد ها در پایان تکه های روحش کنار هم قرار می‌گیرد. ‌شخصیت پردازی کتاب از استاد نقاش و اجزای نقاشیش(شوالیه، مرد بی چهره، دون ژووان، مزد صورت دراز) تا آقا منشیکی و خانه آن، حفره سنگی داخل جنگل همه عالی بودن. البته ترجمه اشکالاتی داشت و میشد از این بهتر باشه. مخصوصا ویراستاری ترجمه خود کتاب هم یه اشکالاتی در جواب به معماها داره و بیشتر از حد نیاز به جزئیات روزمره میپردازه اما هیچ کدوم از اینها از ارزش کتاب کم نمیکنه. کتاب برای 3 روز ذهن من را مشغول کرده بود و تشویقم کرد که اپرا گوش بدم. توصیه میکنم حتما بخوانید

ترجمه خیلی خوب و روانه... سانسورهای زیادی داره به خصوص توی جلد اول طوری که بعضی جاها متوجه داستان و حضور اشخاص نمیشید... به نظرم دو تا ایراد داره این رمان... اول اینکه از ابتدای داستان نویسنده کلی سوال و معما رو مطرح میکنه و خواننده رو تا آخر با خودش میکشونه ولی در آخر هیچ جوابی بهشون نمیده... خواننده به امید باز شدن گره‌ها و معماها داستان رو میخونه و پیش میره ولی در نهایت هیچ جوابی نمیگیره... مثلا من نفهمیدم مردی که اومد پشت کمد بالاخره کی بود ... منظور شوالیه از اینکه اون شخص هم منشیکی بوده و هم نبوده یعنی چی؟ یا مثلا مردی با سوبارو فارستر سپید بالاخره کی بود و چی شد؟ اگر استعاره بود استعاره از چه چیزی بود؟ کلا ایده‌ها چی بودن؟ داستان سورئالیستی بود و مفاهیمی رو مطرح میکرد که هضمش سخت بود ... قضیه اتاقک و اون تونل تنگ و تاریک از آسایشگاه به اتاقک ... مرد بی‌چهره و غیره ، همه چیزهای معماگونه‌ای بودن که در آخر جوابی براش پیدا نکردیم... این رمان به‌گونه‌ای نوشته شده و فضایی رو ترسیم میکنه که تخیل شما رو به شدت به کار میندازه و تقویت میکنه از این جهت واقعا تحسین برانگیزه ... ایراد دیگه‌ای هم داشت و اون اینکه یه جاهایی حرف‌های شخص اول داستان با حرف‌های قبلی‌اش تناقض پیدا میکنه... مثلا یه جا میگه این کار رو به رغم میل باطنی پذیرفتم‌ توی جلد اول گفته بود دوست دارم بهش کمک کنم و این تنها کاریه که از دستم برمیاد... من اینجور تناقضات توی داستان‌ها اذیتم میکنه و حس می‌کنم نویسنده حواسش به همه‌ی جزئیات نبوده... من دو ستاره به این رمان میدم... اولین کار از موراکامی بود که خوندم

ترجمه روان، خوب و لذتبخش بود . سبک کتاب هم بر رئالیسم جادویی هست کسایی که به این سبک علاقه دارند بی شک از خوندنش لذت می برند . من در عرض چهار روز تموم کردم ، انقدر جذابیت و تعلیق داره که نمی تونید بذارید کنار

خیلی کتاب جالب و هیجان انگیزی هست.

بعضی قسمتای داستان دارای تضاد ساختاری هستن، و فکر نکنم این مشکل ترجمه باشه، شوالیه(ایده) در قسمتی به شخصیت اصلی میگه: زمان برای ما ایده‌ها مفهومی نداره، معنی خیلی وقت را نمیتوانم درک کنم. . . این در حالیه که شوالیه(ایده) فقط روزی دو ساعت میتونست در قالب مادی تجسم پیدا کنه! در طول داستان خواننده به خاطر همین نقض قوانین تعریف شده ی موراکامی،_توسط شخصیتها_،دچار گیجی و سردرگمی میشه و نمیتونه در فضای رمان زندگی کنه. نمونه‌ی دیگش دادن گزارش های محرمانه از پشت تلفن توسط آقای منشیکی که تخصصش در زمینه‌ی اطلاعات و فناوریه!! و خیلی از این گاف‌ها.. همچنین قسمتها ی تاریخی رمان بیشتر شبیه یک گزارش از کتاب درسی تاریخ می‌مونه خیلی خشک و بدون انعطاف

کتاب از نظر ترجمه و داستان پردازی خیلی جالب بود، اما من بعد از خوندن این کتاب در مورد این مدل کتاب ها یه مطلبی رو فهمیدم نویسنده به مسائل خاص وماورایی میپردازه، به دنیای دیگه سفر میکنه،از شخصبت های غیرمادی بهره میبره و به شدت تلاش میکنه تا به مطالب کتاب عمق ببخشه اما...در نهایت موفق نمیشه چون در واقع عمقی وجود نداره در نگاهش! حس میکنم نویسنده شاید میخواسته فقدان معنا و ماورا رودر جامعه جبران کنه،ولی آیا میشه با هر مفهوم و معنای ساختگی به زندگی معنا و مفهوم بخشید؟ گمونم نمیکنم معنایی اگر به زندگی میدیم باید واقعی باشه،پشتوانه داشته باشه.

فکر می کنم بهترین کتاب ایشان همین باشه. هرچند من کتاب 1Q84 را هم خیلی دوست داشتم 👍

واقعا نفهمیدم نویسنده داستان چه هدفی رو در کتاب دنبال میکرد ابتدای داستان به صورت خیلی جذاب، رمز گونه و حتی ترسناک شروع شد به نحوی که خواننده انتظار داشت یه داستان ماوراء طبیعی یا اتفاقاتی اینچنینی پیش بیاد درصورتیکه راوی فقط اتفافات مجهول و مبهم رو به صورت سلسله وار طرح میکنه بدون اینکه توضیحی بابت اونها در اخر کتاب داشته باشه. انگار فقط این قصد وجود داشت که خواننده کتاب رو دنبال کنه نه چیز بیشتر. هیچ کدوم از موضوعاتی که به صورت راز گونه و مبهم در داستان پیدا شدن درنهایت توضیح معقول و قابل قبولی براشون وجود نداشت. مثل اتاقک سنگی، تابلوی نقاشی، سفر راوی به تونل و ...

طاقچه مهربان لطفا جلد دوم را هم تخفیف بدین

این ترجمه رو نخونید فقط وقتتونو تلف میکنید من ترجمه ی اسدالله حقانی رو خوندم انصافا با وجود محدودیتا سعی کرده همه چیو توضیح بده و پانویسای کاملی داره من فقط چند صفحه از این ترجمه رو خوندم مغزم سوت کشید!!! یه جا نوشته بود شاگردم اومد خونم و در مورد روابط انسانی صحبت کردیم!!! در صورتی که اون معشوقش بود که اومد خونش و از رابطشو احساساتش میگه و باهم یه گفت و گویی هم دارن.چند صفحه رو تو یه خط خلاصه کرده این کتاب. خانوم فروزنده دولت ابادی شما با این ترجمه ی افتضاحت هم به نویسنده هم به شعور مخاطب توهین بزرگی میکنی

نسبت به رمان کافکا در کرانه ضعیف تر بود

قلم موراکامی پر از رمز و ابهامه. این کتاب کتابی بود که بیشتر بر مسائل جنسی تاکید داشته اما در ترجمه فارسی سانسور شده. اما بنظر من اصل داستان تغییری نکرده. جزو بهترین کار های موراکامی نبود اما جذاب و دارای کشش خاصی بود. خیلی از معما ها در پرده ابهام و حتی تناقض موند. اما از اینکه تونستم یک مدت قابل توجهی توی فضاسازی و داستان این کتاب زندگی کنم خوشحالم. آرامش خاصی داشت. درضمن این کتاب باعث شد به موسیقی کلاسیک و اپرا علاقمند بشم. الخصوص موسیقی های مثل شوالیه گل رز از اشتراوس و اپرای دون جیووانی از موتزارت.

شاید موراکامی رو در نگاه اول یا بهتر بگم کتاب اول خیلیها خیلی نپسندید ،ولی با پیشروی داستان مجذوب او میشوند خصوصا اگر ترجمه های انگلیسی کتاباشو بخونید قلمی پرکشش با رعایت حد اعتدال، داستان معمای خودش را دارد ولی شما را به تب و تاب نمی اندازد کاملا مناسب یک مطالعه در رختخواب قبل از خواب شبانه

من این دو جلد رو مطالعه کردم دلیلش هم کنجکاویم نسبت به داستان صفحات اول کتاب بود که میخواستم سرانجامش رو ببینیم و خب نویسنده موراکامیه! بنظرم نسبت به سایر کتاب‌های این نویسنده کشش کمتری داره و زیادی طول و تفصیلش داده.