نظرات کاربران درباره کتاب روی ماه خداوند را ببوس

یک کتاب به شدت لطیف و زیبا کتابی که سرشار از مفهوم بود و این مفهوم توام با سادگی سادگی که سوالات بی اندازه ی انسان رو جواب میده حرفای علیرضای قصه که حرفاش راهنماییه همه و همه اش زیبایی بود، حس ناب، ممنونم از آقای مستور که تونست انقدر ساده و زیبا خداوند رو به تصویر بکشه، و بگه خدا دقیقا و دقیقا کجاست! خوندش وقت زیادی ازتون نمیگیره ولی بدون شک باعث میشه به خدا و بودنش نزدیک تر بشی، حس نابت همراهی خدارو بچشی❤

برادرجان دیروز ظهر که خواندن کتاب آقای مستور را تمام کردم،با خود اندیشیدم که دیوانگی نیست اگر خدا را در چشم‌طفلی می دیدم،یا دیدن سوسک وارونه عذابم میداد. یا تلاش میکردم زنبوری را ،با سخن گفتن قانع، و از مغازه بیرون کنم.. اگر زیباییِ بال پروانه ای،مرا سرِ کیف می آورد تا خدا را شاکر باشم ،کار بیهوده ای نیست. من خدا را در پوست صاف و نرم یک کودک نوپا لمس میکنم. من تشکر خدا را هنگام غذا دادن به یک موجودِ بیچاره و ناتوان می شنوم. چشم هایم را که میبندم،به آوای دلنشین رود و آواز پرنده گوش می سپارم،جز حمد و ثنا نمیشنوم. خدا یکیست،ولی نگاه انسانها متفاوت است. خدای من همان خدای آدم،نوح،موسی عیسی ابراهیم و محمد(ص) است. و چقدر زیباست لمس دستان خدا،بوسیدن دست ها و چشم خدا. بوسیدن روی ماه خداوند! فاطمه عربانی مستقیم

جملات فلسفی وجامعه شناختی درکنارجملات محاوره ای متن راپربارترمی کردکه نویسنده ازاین بهره برده بود، خدای مخاطب یونس خدایی که هم هست وهم نیست اینگونه بیان می کندکه اوآتئست نیست دنبال خدایی می گرددکه اگرقدرت بلامنازع جهان هستی ست پس این خدایی که مخاطب یونس است خدایی ست که عدالت رابه نسبت یکسان درجهان هستی نمایان نمیکندخدایی اعتراضی که می تواندونمی خواهد مسافرت مهردادبه مشهدوزیارت پدیده است که به کرات اتفاق میفتد شخصیت سایه بایک ماهیت کاملامذهبی چیزی دورازانتظارنیست افرادمتعصبی که عشق رافدای مذهب می کنند علی شخصیتی که الله برکت باتفکراتی تمامامذهبی قادربه گشودن دریچه ایی جدیدازآگاهی نخواهدبود شخصیتهای داستان همگی شخصیتهایی آشنابرای ماهستنددرحقیقت کلیشه ای وتکراری درکل ادبیات داستانی پس ازانقلاب که درمحاوره وگفتگوی عامیانه ادبی غوطه وربوده وهست دراین کتاب خوشبخانه قدرت به چالش کشیدن خیلی ازمسائل راداردجرات وجسارت نویسنده قابل تحسین است

دهمین کتاب که از بینهایت خواندم ~ . صحبت چندانی درباره‌ش ندارم. فکر میکنم این سبک از نوشته و داستان برای دوره های پیشین بهتر بودن تا حالا. اما در کل مثل باقی (یعنی اکثر) نوشته های دیگر آقای مستور زیباست و خواندنش خالی از لطف نیست. البته که کمی به نظرم شعارزده و غیر واقعی به نظر می‌رسید به خصوص در برخی از دیالوگ‌های شخصیت‌ها.

نویسنده قلم زیبایی داره ولی یکم اغراق زیاد بود و بحث ها و گفتگوهای فلسفی خیلی کوتاه بدون نتیجه بود فقط شعار بود و همچین کتابی با این موضوع که دغدغه اصلی نویسنده فلسفه و جهان هستی ست باید محتوای قوی تر و سوال و پاسخ های عمیق تری باشه نه صرفا با ۱۱۴ صفحه کتاب فقط یه سری سوال ها رو پیش پای خواننده بگذاری و هیچ جوابی براش نباشه و اگر باشه هم خیلی مختصر جمع کنی فکر میکنم اولش خیلی خوب شروع شد ولی بعدش نویسنده نمیدونست چطور تموم کنه و چطور برای این موضوع و محتواعمیق زندگی واژگان رو در تصرف خودش قرار بده به نظرم این کتاب بیشتر یه تیتر از یه کتاب ۵۰۰۰ صفحه ایی با این موضوع وسیع میتونه باشه ولی قلم نویسنده جذاب بود سبز باشید 🌱

کتاب بسیار خوبی بود. حال و هوای عجیبی داشت. رمان زیاد خوانده ام اما این کتاب، چیز دیگری بود.

این کتاب رو چندسال پیش خوندم..گذشته از موضوع داستان،اصلا روایت داستان جالب نیست خیلی گزافه گویی و تشریح بی اندازه داره.انگار یک داستان دو صفحه ای رو با توضیحات اضافی خواستی به صد صفحه اش کنی

من نسخه چاپی کتاب رو هدیه دادم و بعد خودم خوندم و هر بار یادم میفته ناراحت میشم چرا نخونده اون رو هدیه دادم چون به نظرم نه داستان جذابیت چندانی داشت و نه روایت. در کل نپسندیدمش

کتاب رو نمیتونم یه رمان فوق العاده بدونم ، چون سطح داستان نویسی اش خیلی قوی نبود ، خوب بود ولی فوق العاده نبود ... بیشتر سعی داشت در بستر داستان مفهوم مد نظرش رو برسونه و این خیلی واضح بود که به نظر من این یه عیبه. ولی در کل خواندنش می ارزه ، در اولویت نیست ولی بی ارزش هم نیست

شاید بتونم به جرعت بگم نسبت به همه کتاب هایی که تا الان خوندم روان ترین کتابی بود که خونده بودم با احترام به نظر بقیه افراد بنظرم داستان بندیش هم خیلی خوب و نسبتا قوی بود در حد خودش ولی بنظرم اصلا پایان جذابی نداشت و انتظار میرفت شخصیت اصلی داستان رو در آخر کتاب همینجوری به امون خدا ول نکنه با اینهمه سؤال که توی ذهن مخاطب ایجاد شده «ولی درکل خوب بود و بنظرم ارزش یکبار خوندن رو حداقل داشت»

نمیدونم چرا ولی اصلا دوسش نداشتم و باهاش ارتباط برقرار نکردم

این کتاب رو مصطفی مستور ۲۳ سال قبل چاپ کرده و مفاهیمی رو مطرح کرده که اون موقع مثل الان اینقدر فراگیر نبوده.اما از تجربه خوندن این کتاب اگه بخوام بگم،برای من این طوریه که هر وقت بخوام حس شیرین بوسیدن روی ماه خداوند رو بچشم،از اول این کتاب رو میخونم.

بنظر من کتاب خوبی بود داستان روان و کوتاهی داشت ..و نویسنده عقاید مختلف رو بیان میکنه .. ولی اخرش به تفکر خودت بستگی داره به چه جوابی برسه .. چون پایان منسجم نداره

اصلا نمی‌فهمم چرا این کتاب انقدر معروف شده؟ و چرا جزو آثار خوب ادبیات معرفی میشه؟! کتاب بقدری تصنعی و گل درشت و رو مسأله شو مطرح می‌کنه که اصلا بعد داستانی اون کاملا کمرنگ شده و در واقع داستانی نداره. نویسنده فقط خواسته حرفهاشو بزنه، سوالهاشو بپرسه و جوابهای ضعیفی هم بهشون بده. همین. و این مسایل رو فقط با آوردن اسم چهار تا آدم از زبون اونا گفته و اسمش شده داستان!

کتاب قشنگی بود.ولی اونطوری که توقع داشتم درباره خدا باشه نبود

روی ماه خداوند را ببوس اول به خاطر اسم قشنگش و بعدم اینکه فکر میکردم‌ یه کتاب عمیق قشنگ در ارتباط با خدای بزرگه کتاب رو شروع کردم اما الان که تموم شد تو شوکم!! ابن چه کتابی بود اخه!! چرا اینقدر سیاه و سفید و اغراق شده با هیچکدوم از شخصیت ها ارتباط برقرار نکردم موصوعش خوب بود اما داستانش خوب نبود پایانش که اصلا خوب نبود و همه شخصیتا بلاتکلیف موندن!!!

واقعیتش فضای داستانو دوست داشتم. اما یکم شخصیت ها اعصاب خورد کن بود.مثل شخصیت سایه. واینکه به انتهای کتاب که رسیدم فکر کردم من متوجه نشدم چی شد آخرش تا نظرات دوستان رو خوندنم و فهمیدم از نظر بقیه هم پایان مبهم و گنگ و نامفهومی داشته.

شیرین...

کتاب جالبی بود و وقتی شروع میکنی همش دنبال فهمیدن معمای داستان هستی که نویسنده تا آخر داستان خواننده را به سمت ش می کشونه. شاید اخر داستانو من نتونستم بفهمم و برای من گنگ بود ولی به هر حال کتابی بود که خواندش برایم مفید بود

کتاب متن روان و گیرایی داره. اول که کتاب رو شروع کردم و تشابه فکری شخصیت داستان و خودم رو دیدم خیلی خوشحال شدم. فکر کردم شاید به جواب چراهای مختلفم برسم. ولی متاسفانه در پایان به جواب قابلی نرسیدم. نمیدونم شاید هم من باید در جملات کتاب بیشتر تامل می کردم.