نظرات کاربران درباره کتاب روی ماه خداوند را ببوس

این کتاب دقیقا اندر احوالات منه . حالا‌اگه اخرش این میشد که یونس دوباره برمیگشت و مومن میشد خیلی از وزن کتاب کم میکرد . توش دیالوگهایی بود که خیلی خوشم اومد

روی ماه خدا را ببوس موضوع خیلی خوبی اقای مستور انتخاب کردن و اسم قشنگی هم برای اثرشون گذاشتن اما این اثر جای کار داره و ضعیفه ... باید تعداد صفحات بیشتر میشد تا داستان پخته تر بشه جای تعجبه کسی که دکترا داره توی داستان به جای اینکه دائم یک پرسش و تکرار بکنه و تمام زندگیشو بزاره کنار باید تحقیق بکنه و با بقیه که خدا رو دارن حرف بزنه و یک طرفه تصمیم نگیره و اینکه هرکسی ممکنه این وضعیت برایش پیش بیاد اما برخورد عاقلانه تر باید صورت بگیره برخورد سایه و ... باید قوت بیشتری پیدا میکرد و با اینکه ایده داستان خوب بود اما گاهی پیچیده میشد درحالی که میشه روان تر بدون پیچیدگی جواب سوال درمورد خدا رو داد در کل پیشنهاد من به خواننده که اقدام به خواندن میکنه اگه سوالش پاسخ داده نشه بره تحقیق بکنه تا بتونه روی ماه خدا رو ببوسه.. و اینکه بهتر بود نویسنده یک نقشه منظم در اخر پیدا میکرد و به تک تک رفتار ها و سوال ها پاسخ میدادن و در اخرم اینکه نکته مثبت این اثر این بود که متوجه شدم جهان در مقابل دغدغه های من خیلی بزرگتره و خدا از جهان هم بزرگتر..

این کتاب راجب مردی به نام یونس هست که راجب آقای پارسا که خودکشی کرده پروژه ای داره. دوستش مهرداد که 9 ساله که همو ندیدن، از آمریکا میره پیش و...... این کتاب بسیار زیباست و شاید سوال های خیلی از ما تو این کتاب باشه. من خیلی دوست داشتم. یک بار خوندش ضرر نداره

دوست داشتم ادامه داشته باشه، خیلی خیلی قشنگ بود،کتاب سطحی نبود واقعا دوستش دارم

سلام خیلی زیبا بود، زنده باد:)

تا آخر کتاب دنبال این بودم که نحوه درستی برای اثبات خدا پیدا کنم هرچقدر زیبایی کلمات ،توصیف زیبا و غافلگیری برای مخاطب داشت همونقدر توحید کلامش فقیر بود ،خیلی بیش از میشد اتفاق خلق کنه برای اثبات خالق و چقدر تو جامعه اسلامی جای اثبات خالق خالیه

به نظرم این کتاب، داستان و روایت گیرایی داره و آدم رو وادار به ادامه دادن میکنه. به جزییات به خوبی پرداخته شده و در کنار داستان نقش تصویرسازی رو به شکل خوبی ادا میکنه. انتهای داستان اونجور که خواندده از رمان های و سریال های ایرانی انتظار داره پیش نمیره و این هم به قشنگی پایان رمان اضافه میکنه. خواننده نمیتونه با وجود روایت تصویری نویسنده داستان رو بی خیال بشه، هرچند که به نظرم باید به شخصیت ها و موقعیت ها بهتر پرداخته میشد برای مثال: انتهای رمان که خلوت یونس در پارک و همبازی شدنش با بچه ها بود، باید مرتب تو این مدت تکرار میشد تا دلیل قانع کننده ای برای این کار از طرف خواننده برای تحول آنی یونس پیدا میشد. شخصیت هایی مثل پرویز و روانشناس هم انگاری برای بیان چند جمله دهن پر کن در رمان بود، تا حرف های مهمی زده بشه فارغ از اینکه خود شخصیت ها چه نقشی در داستان میتونن داشته باشن. (در کل اگه کسی پیش زمینه مذهبی داره شاید این رمان بتونه براش جذاب باشه و بخش هایی از این رمان دلش رو بدست بیاره، هرچند ممکنه پرداخت بیش از اندازه به این بخش هم تاثیر منفیش رو روی همون مخاطب ها داشته باشه)

من محو کتاب شدم! دوست داشتم.

شرح و توضیح اضافی زیادی داشت و قلمش نتونست منو بگیره. به نظرم کتاب‌های جالب‌تری برای خووندن پیدا می‌شن.

عنوان کتاب مفهوم کل ۱۹۰ صفحه کتاب را بیان می‌کند، روی ماه خداوند را ببوس. نویسنده با مهارتی چشم‌گیر، قلمی گیرا و داستانی زیبا شما را با خدا دوست می‌کند و دستتان را در دوست خدا می‌گذارد. یاری‌تان می‌کند حضور خدا را حس کنید و زندگی با او را تجربه کنید.

خواندن بخش نمونه مرا کنجکاو کرد تا هزینه اش را بپردازم و بخوانمش تا به امیدی ببینم چه می شود و آیا واقعا روی ماه خداوند را خواهد بوسید😂 🌾 🍂دو روزه خوندمش(میشه گفت از زمان کمی که برای استراحت پیش می اومد تا مرز سرگیجه گرفتن و درد چشم، برای خوندنش مایه گذاشتم😂.).. 🍁☘️🌾وقتی می خوندنمش جاهائی که یونس این همه سوال بی جواب تو سرش میاد و اون شکی که افتاده به جون اون یونس چند سال پیش و الان احساس میکنه اون باورهاش همه افسانه بوده و مدام میگه خداوندی هست؟، همش انگار من بودم و یونس نبود... و بی صبرانه منتظر بودم ببینم آخر کتاب چی میشه..بعضی اوقات ترس عجیبی میگیرم انگار جنون برام اون لحظه کمه از این همه سوال... 🍁🌿کاش میتونستم بفهمم علی رضا چی میگه دقیقا... 🍁🌾اما وقتی کتاب تموم شد... با انگشت هرچی صفحه میزدم تا شاید ادامه قصه رو بخونم دیدم که تموم شده... 🍂و واقعا نمیدونم من خیلی پرتم یا واقعا نویسنده به همه ی ماجراها پایان داده ... من هنوز تو فکر مهردادم، تو فکر سایه، تو فکر پارسا که آخرش دلیل خاتمه دادنش به زندگی چی بود... تو فکر مهتاب و یونس...تنها کسی که تو کتاب انگار آرامش داشت و راحت بود همین علیرضاست... گفت خداوند به اندازه ی ایمانی که بهش داری هست... کاش... ☘️🍂🌿🍂🍁اسمی که براش انتخاب شده براش زیاده... چون منو بیشتر سر در گم کرده...

من کتاب رو کامل خوندم داستانش کمی جنایی عاشقانست ولی من وقتی کتاب تموم شد اصلا خوشم نیومد و حال خوبی بهم نداد اگه فیلم درام دوست دارین به نظرم برین سمتش وگرنه من توصیه نمیکنم

از هر جهت عالی

کتابی خوبی بود لذت بردم

وای عالی بود👏👏👏

به نظرم برای مطالعه بد نیست ولی جای کار بیشتری داشت!!!

چه قدر این کتاب زیبا بود ' البته من مدتی قبل خوندمش ....حتماً بخونید ...خیلی چیز ها در این عالم تنها با دید عقلی قابل فهم نیست ...انگار قلب تکمیل کنند عقل مغرور ....میشه گفت نگاه این کتاب ☺

کتاب سال ۱۳۷۹ منتشر شده اماتا سال ۱۳۹۷ که تاریخ خرید نسخه ایه که دست منه، ۸۵ بار تجدید چاپ شده.این برای کمتر کتابی پیش میاد.بنظر من نوشتار کتاب از زمان خودش جلوتر بوده بطوریکه الآن،سال ۱۴۰۰ که مطالعه ش میکنم،باز هم جذابیت داره قلم نویسنده و بجز بعضی المانها که دهه ۷۰ رواج داشتند والان دیگه چندان استفاده نمیشن(مثل بطری نوشابه شیشه ای یا خوندن روزنامه و یا نامه نگاری) اصلا متوجه نمیشید که متن برای سالهای دور هست و همین پویایی و سرحال بودنِ متن باعث میشه شما خسته نشید از خوندن چون میتونید درکش کنید. جملات کاراکتر علیرضا رو باید چند بار شمرده خوند و تعمیمش دادو فکر کرد درموردش.حقیقتا عاشق این شخصیت شدم. بخش هایی بود که دوست داشتم بیشتر باز بشن و بهتر داستان پردازی بشن مثل ماجرای پارسا و مهتاب کرانه و همینطور دلیل خودکشی پارسا.

نوشته های مستور خاصن...شاید برای کسانی که تفننی کتاب میخونن خیلی مناسب نباشه!

از ده سال پیش تعریف کتابهای مصطفی مستور رو می‌شنیدم. به‌خاطر این تعریف‌ها توقع خیلی بالایی از آثارش داشتم. اولین اثر توقعم رو خیلی پایین آورد! این رمان، رمان پیچیده‌ و فلسفی‌ یا معمایی نیست. یه جور رمان عامه‌پسند با موضوعات عشق و بیماری و مهاجرته که کمی هم سوالات هستی‌شناسی واردش کرده‌. برخلاف بقیه که از پایان داستان ایراد می‌گرفتن، به نظر من باورپذیرترین بخش داستان، پایانش بود. از همون صفحه‌ی اول مشخص بود که داستان قرار نیست که به سوالات پاسخ بده (و البته این کتاب داخل ایران نوشته شده و پاسخ به خیلی از سوالهای این دستی نیاز به ردشدن از خطوط قرمز داره!). من دنبال پاسخ نبودم. دنبال رسیدن علت خودکشی پارسا هم نبودم‌. دنبال سردرگمی‌های یونس بودم. و خوشحال شدم که این سردرگمی‌ها با چندتا شعار کلیشه‌ای به پایان نرسید. شخصیت یونس برای من باورپذیر بود. من سوالها و مدل نگاهش به همه‌چیز رو درک می‌کردم. ولی شخصیت علی و سایه دو شخصیت خام کتاب بودن. حرف‌های علی و سایه منو یاد جلسات روضه‌خوانی می‌انداخت! از سایه حداقل این توقع رو نداشتم. به نظر من قرار نیست از این کتاب دریافت خاصی داشته باشین، یه رمان عامه‌پسند و کوتاهه که به سادگی روایت شده و برای سرگرمی کتاب خوبیه. روابط پیچیده و خاصی نداره و در نهایت حرف خاصی نمی‌زنه‌.