روایت، خیلی روان بیان شده و این شاید حسن کار باشه؛ اما جهتی که نویسنده و شخصیت‌ها، به‌زور می‌خوان به داستان تحمیل کنن، واقعاً برای من اعصاب‌خردکن بود! بسیاری از قسمت‌های کتاب شعاری‌ان و کلیشه‌ای؛ رفتار شخصیت‌ها و گفت‌وگوهاشون، خیلی جاها اغراق‌آمیز و غیرواقعی به‌نظر می‌رسه و شخصیت‌ها اکثراً صفر یا صدی‌ توصیف شدن: یونس بی‌جهت عصبانی می‌شه و فریاد می‌کشه؛ علی مدام شعار می‌ده و حرف‌های احساسی مسخره می‌زنه و بغض می‌کنه؛ سایه به‌سادگی تصمیم می‌گیره همسرش رو از زندگی‌اش حذف کنه؛ پرویز، تیپ کلیشه‌ای جوون‌های خوش‌گذرون و لاابالیه (که توی سریال‌های ایرانی هم نمونه‌شون رو بسیار می‌بینیم)؛ جوون راننده‌‌تاکسی انگار از آسمون ظهور کرده تا بهشون درس ایمان و اخلاق بده و... . انگار علی و سایه به زور می‌خوان اعتقاداتشون رو به‌خورد یونس بدن و برخلاف این‌که علی «در حرف‌هاش» می‌گه که شک، مرحله‌ی خوبی برای رسیدن به یقینه، اما «عملاً» هم علی و هم سایه، فضای خیلی کمی برای تردید و استقلال فکری به یونس می‌دن! مسئله‌ی خودکشی دکتر پارسا، آن‌چنان برام روشن نشد و دلایل نویسنده برام ناکافی بودن. قضیه‌ی مهرداد، نیمه‌کاره رها شد و مثل یک دکمه‌ی اضافی بر جامه‌ی داستان به نظر می‌رسید. . . . اون‌قدر تعریف این کتاب رو شنیده بودم که واقعاً دلم می‌خواست بخونمش؛ اما به معنای واقعی کلمه، دل‌سرد شدم. کتاب دینی می‌نویسی آقای مستور یا فیلم‌نامه‌ی کلید اسرار؟

کتاب ۲۱۹ از کتابخانه همگانی، بعد از مطالعه کتاب متوجه نشدم این حجم از تعریف و تمجید از این کتاب و نویسنده محترم بخاطر چیست !! از نظر من کتاب جالب و جذابی نبود . یک داستان معمولی و البته غیر منسجم و دور از واقعیت های موجود. بخش پیدا کردن دلیل خودکشی آقای دکتر هم بیشتر به طنز شبیه بود !!

دبیرستانی بودم این کتاب رو خوندم بیش از ده سال پیش به نظرم قشنگ بود

"گفتمش دست های من خالیه ، نیگا کن! بی وفا نگا هم نکرد . رفت لب حوض نشست و یکی از ماهی های قرمز توی حوض رو انداخت جلو گربه " 🌻💛🌻 قلب نوشته اس ؟ یا چی ؟ عشق به خداوند و اون سوال اصلی که "آیا خداوندی هست ؟" هر وقت اینو تو کتاب میخوندم قلبم جیغ میزد: معلومه که هست دیوونه ... :)

قلم روانی داشت موضوع هم جذاب بود ولی از یه جایی به بعد انگار فقط میخواست تمومش کنه برای سوالایی که داشت هیچ جوابی پیدا نکرد، سرنوشت همه رو هم در ابهام رها کرد

"ای پسر عمران! هرگاه بنده ای مرا بخواند، آن چنان به سخن او گوش می سپارم که گویی بنده ای جز او ندارم، اما شگفتا که بنده ام همه را چنان می خواند که گویی همه خدای اویند جز من" 📚روی ماه خداوند را ببوس یونس، شخصیت اول داستان دانشجوی فلسفه است و موضوع تز دکتری اش علت خودکشی دکتر محسن پارساست. در حین تحقیقات برای تز دکتری سوال مهمی برایش پیش می آید"آیا خدا هست؟" که این سوال زندگی اش را تحت الشعاع قرار می دهد. داستان پیش می رود و تا حدی پاسخ سوالات خواننده را هم می دهد اما این جواب ها برای همه قانع کننده نیست پس مطالعه ی این کتاب برای یافتن پاسخ شبهات اشتباه است. 📌📌کتاب "اعتراف" از لئو تولستوی در این زمینه می تواند بسیار مفید باشد چون منطق انسان را به چالش می کشد اما در عین حال نقش مهم ایمان هم فراموش نمی شود.در واقع نسخه پخته تر و گیراتر از این کتاب... روان بودن لحن کتاب از همان ابتدا خواننده را درگیر شخصیت ها و داستان می کند. نویسنده در قالب این داستان سوالاتی مطرح می کند که سوال ذهن همه ی انسان های متفکر است. نتیجه ای که می توان گرفت این است که بعضی مسائل از دریچه ی علم قابل اثبات نیست و این جاست که نقش ایمان برجسته می شود.

با احترام به تمام دوستان عزیز که از کتاب تعریف کرده اند + ویژگی خوب کتب و مثبت کتاب به تصویر کشیدن پرا کندگی آن بود که در کتاب های نوسندگان ایرانی کمتر به آن رسیده بودم و برای داشتن این نظم نامنظم از آقای مستور تقدیر میکنم - انتهای کتاب خوب تمام نشد حداقل بنظر بنده و میتوانست بهتر آن آشفتگی را به اتمام برساند در کل اگر به قبل برگردم کتاب های دیگری هست که در اولویتم باشند با تشکر

ایده ای که نویسنده برای داستانش طراحی کرده، خوب بود اما داستان پردازی اصلا گیرا و درگیر کننده نیست. میتونست داستان عمیق تری باشه. باید دلیل به وجود امدن شک به وجود خدا در یونس بهتر نشون داده میشد. برای یونسی که یه زمانی مذهبی دواتیشه بوده، موضوع هایی که بخاطرشون میپرسید «ایا خداوندی وجود داره؟» خیلی الکی، سطحی و کلیشه ای بودن. برای یه جواب تاثیرگذار اول باید یه سوال تاثیرگذار پرسیده بشه. طوری که خواننده رو به تامل واداره. باید خواننده هم به همراه شخصیت اصلی به شک بیفته و درگیر بشه. و در این زمان باید پاسخ متحول کننده رو بشه. که البته من در کتاب پرسش و پاسخ این چنینی ندیدم. طبیعتا چون کتاب مذهبی هست، در انتها شخصیت ملحد باید طی یک ماجرای تقریبا قانع کننده و معجزه وارانه از وجود خدا مطمئن بشه. اما در این کتاب هرگز همچین اتفاقی نیفتاد. به نظرم با توجه به جمله ی اخر کتاب: « به اسمان نگاه میکنم. به جایی که بادبادک رسیده است به خداوند.» یونس دوباره به خدا ایمان میاره؛ اما چرا؟ حرف های علی و سایه (شخصیت هایی که مثلا میخواستن ثابت کنن خدا وجود داره) بیشتر احساسی بود. حرفهای قشنگی بود و پیام جالبی داشت ولی برای کسی که منکر وجود خدا میشه همچین حرفهایی اصلا منطقی نیست. همینطور برای خواننده ای که خودش رو اماده کرده برای یک جواب دهن پر کن. مخصوصا علی که علاوه بر اینکه حرفاش واضح نبود همشم بغض میکرد.😂 فکرمیکنم تنها موضوع جذاب کتاب، دکتر پارسا بود (که اونم به نظرم یه فرد روانی بود🤦) حتی دکتر پارسا هم برای دلیل تحول یونس راضی کننده نبود. به هرحال چون کتاب کم حجم بود و زیاد وقتم رو نگرفت، از خوندنش پشیمون نیستم.

شاید برای شما هم اتفاق بیفتد، شک در بدیهیاتی که با عقل تک بعدی و دو دو تا چارتای علمی نمیشه ثابتشون کرد ، از این کتاب نباید انتظار رمانی عاشقانه ، جنایی یا تخیلی داشته باشید ، بیشتر یک رمان تمثیلیه که شاعرانگی توش موج میزنه ، باید مثل آخر کتاب و اون پسربچه ، بادبادک دلت را رها کنی تا برسی به خدا ...... خوشم اومد ، خوب بود.

موضوع خوبی داشت ولی پایان بندی خوبی نداشت انگار نویسنده از جواب دادن به سوالات واقعا خسته شده و فقط خواسته سر و ته ماجرا رو یه جوری هم بیاره و اون قسمت که شغل آدم ها رو پشت هم ردیف میکنه و در خط های بعدی میگه این انسانهای جاهل در درک مصائبی مثل مرگ و بیماری ناتوانند به نظرم منطقی نیست