نظرات کاربران درباره کتاب بهترین شکل ممکن (مجموعه داستان)

چقدر... زیبا...

خیلی قشنگ نوشتین 😍 مستورم فوق العادس

به بهترین شکل ممکن فراموشم کن! انگار که هرگز نبوده‌ام. انگار که یک خیال یک موهوم، انگار که طیف ناشناسی از رنگ‌ها... صدایم را فراموش کن... چشم‌هایم را، خاطره ها را بسوزان، دست از بهار گذشته بکش... پاییز را دریاب، دیوانه‌ها، مستحق گمنامی اند. فراموشم کن... لبخند که زد، بخند. لبخند که زد... باران که بارید... ابتهاج که خواندی... رعد و برق که زد.... فراموشم که کردی... رنگ تیره که دیدی... دیوان شهریار را که ورق زدی... ز غوغای جهان فارغ که شدی... من مستحق فراموشی ام! من خوب بودن را میخواستم، اما بلد نبودم. ببخش، من بشر بودن را بلد نبودم، و بلد نخواهم شد، و دیر نیست روزیکه درخت خرمالوی حیاط، این جنونِ مجسم را را زیر زرد و نارنجی هایش دفن کند. دیر نیست... حکمت خلقتم را در ناآرامی یافتم، در شوریدگی، در جنون... در... در تماشای تو... در پاییزگردیِ عصرگاهی... در حل شدن در باران سرد آذر... در غرق «دو چشم خانه خیس» شدن... در از «تو» نوشتن... دست از سر پیچک ‌ها برداشته‌ام، و پیچک‌ها دل از من بریده‌اند. دست از دور من گشتن... تکیه به تنِ تک‌درختِ پیر کوچه زده‌ام، تک‌درخت اناری که سالهاست بار نمی‌دهد، انگار که به دلخون شدنش نمی‌ارزد، اما... می‌ارزید... «تو» به احوال امروزم می‌ارزید... برف آمد... بخند... به «بهترین شکلِ مُمکن». انگار که هرگز نبوده‌ام....