نظرات کاربران درباره کتاب حرمسرای قذافی

امروز،خواندن کتاب به پایان رسید. کتاب دو بخش دارد: زندگی ثریا و‌ پژوهش‌های کُژان دربارهٔ راستی‌آزمایی گفته‌های ثریا.-نام نویسندهٔ کتاب آنیک کُژان است نه کوژان!- بخش اول چون به شکل اول شخص نوشته شده، مانند کابوسی است که قصه‌گویی که خود آن را زیسته، روایت می‌کند. پس بالقوه جذاب است و بسیار تندخوان و پر کشش، به ویژه بخشهایی که از سفرهای قذافی می‌گوید یا آن بخش که ثریا ۱۸ ماه در فرانسه زندگی می‌کند. اما بخش دوم، با آنکه بسیار کندتر پیش می‌رود برای من جذابتر است چرا که روند پژوهش یک روزنامه‌نگار حرفه‌ای و‌ سماجتش برای یافتن حقیقت با سند و مدرک را به خوبی نشان می‌دهد. اینکه چطور او تنها به حرفهای ثریا و زنان دیگر اکتفا نمی‌کند، خطر می‌کند با هواداران قذافی حرف می‌زند، هوادارانی که با جدیت همهٔ شایعات را رد می‌کنند و او را دعوت به سکوت می‌کنند اما او تا آنجا که می‌تواند جلو می‌رود، مکان‌های وقوع ماجرا را خود بازدید می‌کند، به ویرانه‌های باب العزیزیه سر می‌زند، به زندان می‌رود تا با فرمانده تیم حفاظت قذافی که از خویشان او نیز هست(منصور ضو) گفتگو کند، به دنبال صحبت با مبروکه‌الشریف، نزدیکترین زن به قذافی و از آن سو، قدرتمندین زن لیبی است. آنیک همهٔ این کوشش‌ها برای دانستن حقیقت را در کشوری انجام می‌دهد که هیچ حکومتی ندارد، درگیر جنگ است، زیرساخت‌هایش ویران شده، و امنیت برای شهروندانش وجود ندارد چه برسد به یک زن فرانسوی که عربی بلد نیست و در آن شلوغی و هرج و مرج، هر لحظه جانش در خطر است. کوشش او در کشف و‌ امانتداریش در بازگویی حقیقت، بسیار ارزنده است و بی‌دلیل نیست جایزه‌‌هایی که برنده شده است، او پیش از این کتاب هم روزنامه‌نگار برجسته‌ای بوده است اما این کتاب نام او را جهانی کرده و پررنگ‌تر از گذشته. نکتهٔ مهم کتاب آن است که با وجود زن بودن نویسنده، نگاه او به قربانیان ماجرا و سوژهٔ اصلی کتاب، زنانه نیست. نگاه او کاملا بی‌طرفانه و صرفا به دنبال دانستن حقیقت ماجراست و آشکار کردن آن. هر چند که در پایان کتاب به راه سخت به آزادی رسیدن زنان اشاره‌هایی می‌کند اما باز هم نمی‌شود این اشاره‌ها را به خاطر زن بودن او دانست. ---- کتاب را بخوانیم؟ اگر حوصله و وقت خواندن یک کتاب جدی با سوژه‌ای تلخ را دارید، بله. اما اگر نه، خواندن بریده‌های نسبتا زیادی که از کتاب به اشتراک گذاشته‌ام شاید کافی است به همراه چند جستجوی اینترنتی در مورد لیبی، قذافی، مبروکه الشریف، هدی بن عامر، باب‌العزیزیه...جستجوهایی که نشان می‌دهد گفته‌های هنجارشکن و دیرباور کتاب، می‌تواند راست باشد و آن وقت نگاه به اعتبار نویسنده و گفته‌های منطقی‌اش شما را به این نتیجه می‌رساند که چرا که نه و می‌شود و‌ رخ داده است این جنایت‌ها به خواست رهبر خودخواندهٔ جهان اسلام و شاه شاهان آفریقا. همانطور که در یکی از بریده‌ها نوشته‌ام تجاوزهای به قصد تحقیر و سرکوبی که در این کتاب به آن اشاره می‌شود مرا به یاد نمایشنامهٔ «پیکر زن همچون میدان نبرد» انداخت اثر ماتئی ویسنی‌یک نویسندهٔ نامدار رُمانیایی، کتابی که بر اساس واقعیت‌های جنگ بالکان نوشته شده است. اگر مضمون آن کتاب و تجاوز سیستماتیکی که در آن، ضمن داستان شرح داده می‌شود حقیقت داشته باشد که حتما دارد، پس مطالب این کتاب هم می‌تواند راست باشد و محل اندیشیدن و ژرف شدن و حساس شدن و دانستن مسئولیت اجتماعی و بی‌تفاوت نبودن همهٔ مردم دنیا نسبت به بزرگترین تابو. بعضی‌ها می‌گویند این گونه کتابها فرمایشی هستند و چنین و چنان، اما آیا #me_too هم فرمایشی بود؟ که از اروپا تا آمریکا از عالم سینما تا سیاست، زنان از تجاوز گفتند و نامهای بزرگی را بردند که بی‌اخلاقی کرده‌اند و‌ تنها در سایهٔ سکوت قربانیان به تجاوز ادامه داده‌اند؟ معلوم است که چنین نیست و با آگاهی مردم و دانستن حقوقشان، چنین چیزهایی کمتر رخ می‌دهد و متجاوز آرامش و امنیت انجام آن را نخواهد داشت. --- فصل «درّنده» موجزترین، پر جزییات‌ترین و بی‌شک دردناک‌ترین و خشم‌ و تنفر برانگیز ترین فصل کتاب است. --- ترجمه عالی و بی‌نقص و روان است و جز این انتظاری از مترجم و نشر ثالث نیست. اما نه مترجم نه ناشر هیچکدام ظاهراً نمی‌دانسته‌اند که در زبان عربی نام «حشام» وجود ندارد و «هشام» است. اشتباهی که بارها تکرار شده. ای کاش در طاقچه و در چاپ‌های بعدی کتاب این اشتباه را درست کنند.

این کتاب فقط روایتی از تعرضات جنسی قذافی به ملت لیبی و سران کشورهای دوستدارش بوده. .....نمیدونم هدف نویسنده چی بوده,شاید ثبت این نوع جنایت در تاریخ. اما نتیجه ای که خواهد داشت آبرو ریزی ابدی برای این ملتهاست. با خوندن این کتاب که این تعرضها رو با جزییات بیان کرده,دیدگاه روشنی از انقلاب لیبی بهتون نمیده.... اما میشه یک نتیجه و درسی از این وقایع گرفت اینه که دلیل اصلی هر اتفاقی ملت هستند, چرا که بعد از قذافی, گرفتار داعش و گروه های تروریستی شدند. ظلم ستیزی که بین شیعیان مهمترین خصیصه است (با الگو قرار دادن امام حسین) سکوت در برابر یک ظالم و کنار اومدن با اون رو نشانه ی همکاری با ظالم میدونه,,,, خانواده ی قربانیان برای مثلا حفظ ابرو قصد کشتن قربانی را داشتند ,اما حتی کمی سعی نکردند که عامل اصلی رو نابود و یا رسوا کنند. در طول خوندن کتاب احساس خشم و انزجار داشتم نه فقط نسبت به اون بیمار روانی(قذافی) بلکه نسبت به تمام مردم,والدین ,بستگان,معلمین و مدیران,همسایگان و........,که چرا با دانش نسبت به این موضوع با ظالم همراه بودند حال اینکه ممکن بود خودشان هم در خطر باشن...

سلام سراسر این کتاب درباره تجاوز های جنسی بیشمار قذافی به دختران و پسران جوان هست. البته من به صحت این موارد کاری ندارم. ولی اینکه شما از اول تا اخر بیایی تک تک تجاوز های یک مرد رو در طول چهل و دو سال تعریف کنی بدون هیچ سندی یا حداقل پرداختن به جنبه های روانی و اجتماعی( مثلا در قسمتی به صورت خیلی سطحی میگه که قذافی کودکی و نوجوانی سخت و ناگواری داشته ) خب چرا درباره این موضوع بیشتر مانور نداده؟ به نظر من این کتاب ارزش خوندن نداره. وقتتونو میتونید رو کتابای بهتری بزارید چون این کتاب درباره لیبی، تاریخش، انقلابش مطلقا هیییییچ اطلاعاتی بهتون نمیده و صرفا به جنایت های جنسی قذافی پرداخته که این موضوع هم چیز تازه ای نیست و تقریبا همه ازش خبر دارن.

هدف اصلی کتاب به ادعای نویسنده تابو شکنی و ایفای نقش به عنوان صدای قربانیان یک مریض دیکتاتور بوده اما نکاتی درباره اش هست که باید به اونها توجه کرد. اول اینکه رنج سنی که کتابو مطالعه میکنه مهمه و اصلا مناسب رده سنی نوجوان و در سن بلوغ نیست چرا که بیش از حد بی حیا سخن گفته شده تا مثلا به قول نویسنده یک گزارش صادقانه باشه. دوم کتاب خیلی سطحی نوشته شده و بیشتر همون گزارش براش عنوان بهتریه تا کتاب، مثلا میزان پرداختنش به ابعاد دیگر شخصیتی قذافی به عنوان یک دیکتاتور با عمری نسبتا طولانی واقعا کم بود و یا اینکه به انقلاب لیبی واقعا هیچ پرداخت درست و حسابی صورت نگرفته بود نکته بعدی اینه که آب و تابش به موضوع فساد های قذافی فارغ از حقیقی بودنش بیش از حد بود و کتاب رو به یک مجموعه ای ثقیل از نظر روحی و بسیار پرده درانه از نظر گویشی تبدیل کرده بود من به مرور تونستم بخونمش و مدتی که مطالعه اش کردم وافعا احساس فشار داشتم اما تموم کردم تا شاید بفهمم نویسنده در انتها میخواد به کجا برسه و دیدم که بله! هرچه به انتهای کتاب نردیکتر میشیم لحن نویسنده تلفیقی از دلسوزی و نگرشی ظاهرا مصلحانه میشه اما توصیفاتش از لیبی بیشتر با نگاهی فمینیستی تلفیق میشه که آینده زیبا برای لیبی رو در خروج زنانش از خانه ها به تصویر کشیده. نهایتا من یک حس « طفلکی زنای لیبی و ما فرانسوی ها به داد این کشور رسیدیم» طور ازش داشتم. اگر اعصاب قوی دارید بخونید وگرنه نخوندید هم چیزی از دست ندادید

کتاب ۲۶۷ از کتابخانه همگانی، به نظر می آید بیشتر با یک کتاب داستان سفارشی روبرو هستیم تا یک کتاب مستند تاریخی !! مطالعه آن را به عنوان یک رمان پیشنهاد میکنم ولی به هیچ وجه نمیتوان به موارد اشاره شده در آن استناد کرد. کسی در دیکتاتور بودن رهبر لیبی شکی ندارد ولی نشان دادن ناتو به عنوان ناجی لیبی و دلمشغولی ۲۴ ساعته قذافی به رابطه جنسی با مرد و زن ، بزرگ و کوچک و امثالهم بیشتر به افسانه سرایی شبیه است تا تاریخ !! نوشته شدن کتاب بعد از مرگ قذافی و درست هنگامی که از لیبی بعد از حملات ناتو جز ویرانه ای باقی نمانده شائبه ی ساختگی بودن اکثر مطالب کتاب را تقویت میکند ، اگرچه مطالب درستی هم در کتاب وجود دارد.

انگ های جنسی زدن به دیکتاتورهای کاریزماتیک، زنده یا مرده، تکنیک نخ نمایی ست. کتاب "سور بز "رو ببنید. در مورد شاه ایران هم گفته اند (یادداشت های علم). کلا اثبات و رد اتهام جنسی مهم نیست، مهم این است که این انگ به فردی خورده، و همین برای درهم شکستن و تحقیر شخصیت کافی است. تناقضات کتاب حاضر بدیهی و زیاد است. بیشتر به نظر میرسد کذب باشد. قذافی بزرگترین ذخایر طلای آفریقا را داشت، بدنبال ایجاد ایالات متحده آفریقا و حذف سلطه دلار بود. این کاری بود که تا حد زیادی هم در آن موفق شد و هم این باعث فروپاشی اش. حالا طلاهای آفریقا کو؟ چرا معترضان ( عمدتا فرانسوی) در روز دوم شورش های لیبی، خودشان را به بانک مرکزی آفریقا رساندند و ساختار مالی آنرا اصلاح ( تسخیر) کردند؟ مساله اینهاست، نه میزان فعالیت جنسی قذافی!! البته قذافی و سیاست هایش را تایید نمیکنم، دیکتاتوری و خفقانش را هم رد نمیکنم. اما بهتر است در جست و جوی واقعیت ها، مغالطه های فاحش چشم هایمان را کور نکنند.

کتاب خوبی نیست و ارزش خوندن نداره، مستند نیست، متنش مثل یک چرخه مدام تکرار میشه و از جایی به بعد کتاب کاملا کسل کننده میشه

کتاب خوبی بود ولی کاش مینوشتن +18که رده سنی نوجوان این کتابو نخونن و اینکه نصف بیشتر کتاب تکرای بود و دوباره داستان رو مرور میکرد که اون بخش کسل کننده بود

با خوندنش خیلی ناراحت شدم قطعا تمام ظالمین جهان یک روزی تقاص کارهاشون رو پس خواهند داد به خصوص آنان که زندگی یک جامعه رو دچار تغییر و تحول منفی کردند البته من نتونستم کامل بخونمش... باید بگم ناراحت کننده هم هست اگه حوصله دارید بخونید

تاریخ بی نهایت به زنان مدیون است، به تقاص تمام ظلمهایی که به زنان روا داشته....

خدا لعنتش کنه حیوون کثیف رو،،،خداروشکر که به درک واصل شد،،خداهمه ظالمان دیکتاتورهای دنیا رو نابودکنه،،،حتما هم به جهنم میرن وتا ابد میسوزن،،،

اولین مرتبه اسم قضافی را زمان انقلاب لیبی شنیدم که یکی از همین محافظان زن به انقلابی ها پیوسته بود وبا صورت پوشیده دربیمارستان می گفت من برای نضامی شدن رفته بودم ولی همون ابتدا به من تجاوز کردن واین تصویر توذهن من موند ..... ولی واقعا غیر باوره این اشتهای سیری ناپذیر

خیلی گرونه!

معمر قذافی همون کسی هست که شهریور پنجاه و هفت امام موسی صدر رو به لیبی دعوت می کنه و از اون به بعد دیگه هیچ خبرِ درستی از این رهبر بزرگوار در دست نیست... همین باعث شده تا دید خوبی نسبت به قذافی نداشته باشم. اما راستش نمیدونم میشه به این کتاب اعتماد کرد یا نه؟! نویسنده تقریباً واسه هیچ کدوم از ادعاهای مطرح شده در کتاب سند و مدرک یا حتی در برخی موارد استدلال قانع کننده هم ارائه نکرده. به هر حال بنده ادعاهای این کتاب رو نه رد میکنم و نه میپذیرم.

یه مقداری منطق کتاب و روایت ضعیفه اگر قذافی همچین حیوانی بوده رفتارش در زمان سرکشی و فرار ثریا منطقی نیست. خیلی راحت باید سر به نیستش می‌کرده بعد هم همچین موجود چموشی چه جذابیتی داشته که با وجود همه دردسرهاش هر شب احضارش میکرده؟ اون طوری که خودش گفته شکارچیان قذافی هر روز در حال شکار بودن براش. به نظرم واقعیت و دروغ ژورنالیستی باهم قاطی شده

بیشتر این کتاب رو در یک روز خوندم چون واقعا داستان گیرا و عجیبی داشت . چیزی که فهمیدم این بود که اگر یک آدم سالم چندین سال در یک محیط فاسد زندگی کنه ، به موجود بی هدف ، مفلوک و بی عرضه ای تبدیل میشه که همه اطرافیان خودش رو فراری می ده... درست مثل ثریا که به خاطر عادت های غلط و همینطور بی هدفی و پوچی که بهش گرفتار شده بود حتی حمایت مادرش رو هم از دست داد و نتونست از فرصت بودن در فرانسه هم سودی ببره. مسئله عجیب دیگه این بود که فرماندهان انقلابیون هم در فساد و هرزگی دست کمی از قذافی که سرنگونش کرده بودند نداشتند. فعالیت زنان علیه هم جنسان خودشون هم بسیار تاسف انگیز بود.

نصف کتابو خوندم و بعد رهاش کردم...از این حیث که اطلاع میده قذافی ادم خبیثی بوده خوبه...ولی چیز خاصی به ادم اضافه نمیکنه

تازه به صفحه ۶۰۰ کتاب رسیدم.دلم مالامال از درد شد.غم تمام وجودم را فراگرفت.البته در بعضی جاها تناقضاتی می بینم با این حال در مرحله ای امام زمان را طلبیدم. با درخواستی کم نظیر خواستم ظهور کند و دنیا را از اینهمه فسخ و فجور پاک گرداند.مرتب بخودم میگویم مگر میشود یک انسان، آنهم رئیس یک مملکت اینهمه پست باشد ولی وقتی وقایع هرزگی رئیسان اروپائی فرانسه و ایتالیا را که در سالهای اخیر بوقوع پیوست و یا هرزگی ترامپ قمارباز را ، به خودم می قبولانم چرا که نه؟ همه شان از یک قماشند چرا که اسیر هوی و هوس اند و بس.

به نظر من راوی (ثریا) در بیان مطالب اقرارق کرده و خاطره جنبه رمان پیدا کرده. اول اینکه چطور با اینکه قذافی این همه زن و دختر و مرد در اختیار داشته بیشتر اوقات ثریا را میخواد. بعد (با عرص پوزش) یک مرد چطور میتونه در یک شب چند بار رابطه داشته باشه اون هم هرشب. یعنی کار کشور چطوری پیش می‌رفته؟ این که همش دنبال رابطه جنسی و خوش گذرانی بوده.اونقدر که حتی تیم تحقیق در مورد معذوریت!! ثریا در یک شب داده.

اینکه در ظهور هر دولت جدید و بشکل صریح تر حکومت نوپایی مدیوم های فرهنگی ازجمله کتابها در خدمت و در جهت تمجید آنها بربیان و از فواید و برترهای اون نسبت دوول و حکومتای دیگر بگن امری تحربه شده و تکراری هست، همینطور در زمان افول یک دولت و حکومت دست به نقد و تقبیح و لعن اونها بزنن هم تقریبا یک پدیده‌ی فرهنگی شده، خصوصا در مورد کتاب ها. حتی اگه حکومت حال حاظر ایران عوض بشه، حکومت جدید (چه با سند چه بی سند) از فجایع مدیریتی و جنایات حکومتی خواهد گفت، همونطور که تاریخ در مورد تمام حکومت های از پا در اومده ثابت کرده که چنین بوده. اما امری که باید در نظر گرفته بشه اینکه چه کسی، در چه زمانی و بر چه مبنایی این حرف ها رو میزنه و چت مدارک و منابعی رو میتونن برای ادعاهاش ارائه کنه. برای نمونه همین کتابی از دل آب گل آلود حکومت لیبی قذافی بیرون اومده رو نباید بی چون و چرا پذیرفت و فقط به چهره‌ی ارائه شده از قذافی در رسانه‌ی قدرتمند غربی اکتفا کرد!