نظرات کاربران درباره کتاب عزاداران بیل

زبان و روایت داستان ساده و روانِ...تصویرسازی ها و توصیف ها خیلی خوبن...فضای حاکم بر روستای بَیَل (جامعه ی مد نظر ساعدی)و بستر داستان فضای تاریک و وهم آلودیِ (گوتیک)که میتونه مخاطب رو با خودش همراه کنه... ...داستان، مشتمل بر هشت قصه ست که معروف ترین قصه داستان گاو و مشدی حسنِ که برای خیلی ها آشناست... هشت قصه که بیانگر خرافه پروری و فشل بودن و درگیری ها و روزمرگی های مردم روستاست... مشکل اصلی، پایان بندی های قصه هاست که شاید چنگی بدل نزنه و مخاطب راضی به سراغ قصه ها ی بعدی نره...

واقعا جای تاسف داره که رمان های اصیل فارسی این قدر حتی در بین کتاب‌خوان ها مهجور موندن! تا قبل از این که من این نظر رو ثبت کنم فقط ۱۸ نفر نظرشون رو درباره‌ی این کتاب ثبت کرده بودند، در حالی که این عدد برای داستان های نه چندان موفق خارجی با ترجمه‌های ناشیانه چندین برابره و اکثرا هم نظرات مثبتی راجع به اون کتاب ها دارن! مشکل از کجاست؟

عزداران بَیَل کتابی با داستان های کوتاه که مضامینی متفاوت دارد اما با شخصیت هایی ثابت که خلق و خوی آنها هیچ وقت تغییری نخواهد کرد. از دید من، ساعدی تلاش کرده تا در روستایی در ناکجا آباد ایران تمثیلی از خرافه، جهل، حسادت، فقر و تهمت را در کمال سادگی و بدون تکلف در متن اما با کششی بی نظیر در فضایی وهم آلود ارائه دهد. بَیَل و مردمش را در جای جای سرزمین مان می توانیم مشاهده کنیم. انسان هایی ساده دل در محیطی جمع گرا که بشدت از رفتار هم تاثیر می پذیرند، دوراندیشی ندارند، قحطی و فقر فرهنگی و اقتصادی کم کم آنها را از پا در می آورد و برای برون رفت از شرایط موجود، تنها کاری که سراغ دارند دعا و استغاثه است. هر هشت قصه برایم جذاب بودند اما قصه پیر خاتون آبادی و مشدی اسلام تلنگری عجیب به احوالم زد. توصیه می کنم اگر به قصه های ایرانی در جوامع ملموس ایرانی علاقه مندید، اگر لااقل کمی به بازنگری شخصیت و منش خود علاقه مندید و اگر متن بی منت و بدون دردسرهای جانبی ترجیح می دهید، مطالعه این کتاب را از دست ندهید. بعضی قصه ها مثل قصه اول، عاقبت برایم مانند همان داستان دیب معروف شدند، (دیب دیگه همونی که این ورش دیب داره و اون ورش دیب داره😑). و با خودم می گفتم الان می فهمم چرا صدای زنگوله می آد، الان می فهمم... که بالاخره هم مادر رمضان مُرد و هم رمضان را با خودش به بنفشه زار (زنگوله آباد😐) برد. و من نفهمیدم آن صدای زنگوله چه بود و چه شد. 😓

عزادران بیل از هشت قصه تشکیل شده که همه در روستای بیل می‌گذره. هر قصه برشی از زندگی یکی از شخصیت‌هاست و به خاطر همین می‌شه گفت پایان باز داره و این خیلی خاصش می‌کنه که فکر نکنم همه بتونند باهاش ارتباط برقرار کنند. من تو هر قصه به دنبال گمشده‌های داستانهای قبلی می‌گشتم. اما دریغ از حتی یک نشانه‌ی کوچک... معمولا داستانایی با چنین پایان مبهمی رو دوست ندارم ولی عزاداران بیل نمی‌دونم چی داشت که اجازه نمی‌داد رهاش کنم. فضای قصه‌ها سرد، دلگیر، تلخ و مه‌آلوده است. فضای عجیبی و مرموزی که حتی ترغیب شدم داستانهای دیگه‌ای از غلامحسین ساعدی بخونم. نام‌گذاری کتاب‌ هم واقعا مناسب فضای داستانهاست مخصوصا چندتا قصه‌ی اول... عزاداران بیل شخصیتهای ماندگاری داره که تا سال‌ها در یادم خواهند بود. اسلام، کدخدا، مشدی بابا و مشدی صفر، ننه خانوم و ننه فاطمه ننه خرافاتیای بیل، مشدی حسن که دیوانه‌ی گاوش بود، مشدی ریحان و حسنی😒، موسرخه‌ی بیچاره، پسر کدخدا، میرنصیر و زهرا، پسر مشدی صفر که همیشه با نیش و کنایه حرف می‌زد و مشدی جبار ساده، عباس، اسماعیل و... همه‌شون با وجود تمام خوبی‌ها و بدی‌ها، تبدیل به خاطره‌هایی به یاد ماندنی شدند.

از نظر من بر هر ایرانی واجبه که این کتاب رو بخونه! یک سری درد های فرهنگی رو با نثر فوق العاده روان و داستان پردازی عالی شرح داده، دردهایی که هنوزم وجود دارن. اگه شروع به خوندنش کردین به این چندتا شخصیت بیشتر توجه کنید: اسلام پسر مشدی صفر ننه خانم و ننه فاطمه

چه طور یه نفر میتونه چند ده سال جلوتر از جامعه خودش فکر کنه !!!!

٤سال بیش از کتابخونه نسخه کاغذیش رو گرفتم..داستانی که در مورد یه جعبه بود و مردم اون رو بعنوان امامزاده و یه مکان مقدس تبدیل ب بارگاهش کردن رو خیلی خیلی دوست داشتم..فقر فرهنگی و مالی رو با قوت و قدرت مثال زدنی به تصویر میکشه..

زمانی که به خوندن کتاب مشغول بودم به این فکر میکردم اگر همچین آدم هایی وجود داشته باشند چقدر دنیا و زندگی با این افراد و تفکرشون عجیب و ترسناک میتونه باشه. خرافات، تهمت، حیوان آزاری، حتی آزار افرادی همچون کارکتر موسرخه که بنظرم معلولیت ذهنی داشت واقعا دنیای ترسناکی هست البته دور از واقعیت نیست.

یکی از بهترین اثار ساعدی هست، برای خوانش داستان ها اشنایی با سبک ریالیسم جادویی به فهم اثر کمک میکنه. اما صرفا ریالبسم جادویی نیست. فقر فرهنگی و رنج و عقب ماندگی مردم هم درش منعکس هست

درود من این سبک کتاب‌ها و قصه ها رو خیلی می‌پسندم و خوندنشون حس خوبی بهم میده. قلم قوی نویسنده قابل تقدیره! سادگی مردم گذشته و زندگیشون رو میتونی حس کنی، میتونی باهاشون احساس نزدیکی کنی و کمی از زندگی روزمره ماشینی امروزت فاصله بگیری... البته نباید یکی از نکات مهم کتاب رو هم فراموش کرد؛ پرداختن به خرافات نزد مردمی که سواد کم و سادگی زیاد دارن!

برای آشنایی با قلم ساعدی خواندن فقط یکی از داستان ها کفایت میکند‌.داستان ها کوتاه و روان اما در عین حال بسیار بهم شبیه اند و باعث کمی خستگی در خواننده میشوند.اما داستان گاو داستانی فوق العاده است.توصیه ام در ابتدا خواندن آن و بعد مطالعه باقی کتاب هست.

وقتی فهمیدم نمونه ایرانیه رئالیسم جادویی درش هست خوندمش و دوستش داشتم قحطی از همه نظر به راحتی قابل لمس بود هم در خوراک و غذا، هم در فکر و عقل مردم

قلم روان و داستان هایی با فضای تیره و تار که در مذمت جهل و خرافه ست [رفتار های ناشایست برآمده از جهل عده ای، همواره باعث این بوده که روشنفکرنما ها مذهب رو مستقیم یا غیر مستقیم هدف بگیرن. البته اون عده از سر جهل این کارو می کنن ولی برای ناظر خارجی که این رفتار ها براش نامعقوله، این کار ها به گردن مذهب شکسته می شه...]. یک چیز که برام جالب بود، استفاده ی نویسنده از دانش پزشکی برای خلق برخی شخصیت هاست. داستان ها افت و خیز دارن و بعضی، بهتر از بقیه هستن

من این کتاب رو خوندم؛برام جذاب و دوست‌داشتنی بود.اما دوست دارم این اثر رو عمیق تر بررسی کنم..به موضوع فقر، قحطی و ... پرداخته شده بود اما بعضی از دوستان گفتن خرافه پرستی هم موضوع یکی از داستان ها بوده اما من بهش برخورد نکردم..دوست دارم نظرات و توضیحات شما رو بدونم تا عمیق تر بشم توی این کتاب.

میخواستم آثار سورئال ایرانو بخونم این کتاب اولین گزینه ای بود که پیدا کردم و فک میکنم معروف ترینشون.یه شاهکار ادبی هست از فضا سازی شخصیت پردازیو داستان و توصیفات بینظیرش خودش یه دانشگاهه. اما... بسیار سیاه بود برای روحیه من. قبل خواب کتاب میخونم و حالمو خراب میکرد. با این حال از خوندنش خیلی خوشحالم و به داشتن این کتاب در ادبیات فارسی افتخار میکنم‌ خداوند روح غلامحسین ساعدی رو رحمت کنه.

اگر می‌خواهید با یک قلم روان و بدون دک و پز اضافه، داستانی جذاب و تأثیرگذار خلق کنید، عزاداران بیل را بخوانید... گرچه به نظرم باید چشمانتان را بر روی سیاهی‌هایی که نویسنده پاشیده است روی سر مردم و روستا، ببندید تا شما هم گرفتارشان نشوید...

چندتا داستان آخر از همه جذاب تر بود. من که‌ د‌وسش داشتم.

واقعا عالیه فقط برای شخصیت های اصلی اسم گذاشته و خیلی داستانهای جالبی داره

داستان همیشگی مردم ایران خرافات وجهل

بدون شک غلامحسین ساعدی یکی از بهترین نویسندگان ایرانیه کتاب پر محتواییه با داستان گاو کتاب خیلی گریه کردم